Een roze draad leidde mensen naar Kaap en zo passeerde ik ook bij De Dijk, een fototentoonstelling van Hendrik Braet, die ik eindelijk kon gaan zien en eigenlijk is het het laatste weekend. Ik had een lunch gereserveerd bij Toi, moi et la Mer. Ze hadden een fijn tafeltje op het terras, echt waar ik graag wou zitten, zonder te veel pottenkijkers. Zoals steeds was het overheerlijk en eigenlijk kies ik altijd catch of the day, de verrassing van de dag, vis die gevangen is omdat er op andere vissen wordt gejaagd en die vissen overbodig zijn. 
Ik besloot om naar de tentoonstelling in de Venetiaanse Gaanderijen te gaan kijken. Het gaat over de Ijslandvissers. De mannen waren 18 dagen onderweg, 3 dagen thuis en vertrokken weer. 
Via korte video's hoor je de verhalen, je ziet foto's en objecten. Het zijn pakkende verhalen, er wordt ook al eens gelachen, maar je hoort hoe het afzien was. 
Stefan Vanfleteren maakte een aantal portretten in zijn eigenste stijl en zij sluiten de tentoonstelling af. Ik vond het een mooie tentoonstelling en zeker wel de moeite om eens te gaan bekijken. Reken op anderhalf uur, er zijn verschillende geluidsfragmenten en video. 
Maar ik kwam voor Dansand, een festival vol dansvoorstellingen en ik had mijn voorstellingen in de buurt van het sportstrand gekozen, lekker makkelijk om tussendoor enkel iets te moeten zoeken om te eten en/of drinken. 
Collectif Malunès is een circusgezelschap en ik leerde hen tijdens Theater aan Zee kennen. Ik dacht altijd dat circus niks voor mij was, maar zij deden me van gedacht veranderen. Bit by bit was een aangepaste voorstelling van een uitgebreide show die ze wilden lanceren maar door corona nog niet door kon gaan. Wat we te zien kregen was een smaakmaker en zeker eentje die zin gaf om meer te zien. 
Met een koptelefoon kregen we de opdracht om op het strand op zoek te gaan naar de performers die zouden opduiken. Dijf Sanders zorgde voor de soundtrack. Op sociale media zag ik beelden van dezelfde voorstelling op een ander moment en deze zag er anders uit. Meteen nog meer curieus naar de volledige voorstelling. Wij kregen een stukje over afstand, hoe dichter te komen en hoe afstand te houden. 
De tweede voorstelling lag me minder, maar Dances of death was dan weer een schot in de roos. Het begon met een uitgebreide verfsessie van de dansers. Op de achtergrond hoorden we al de geluiden van de match. 
Maar al snel namen ze ons mee verder op het strand en verdwenen deze geluiden. Zonder versterking zongen ze en speelden ze viool of percussie. 
Het was aanstekelijk om hen bezig te zien, verdriet komt in vele gedaanten.
Tenslotte gingen we naar de vloedlijn, tegen een ondergaande zon doken ze in het water. Angst, woede, verdriet, berusting,... Het kwam binnen en ik ben blij dat ik deze voorstelling zag.