Habitat sequences en Paradise

 Toen ik me midden maart naar Texture haastte voor Track & Trace, kon ik er ook een eerste deel van mijn bijdrage aan een nieuw werk van...

 Toen ik me midden maart naar Texture haastte voor Track & Trace, kon ik er ook een eerste deel van mijn bijdrage aan een nieuw werk van Klaas Rommelaere afgeven. Na Dark Uncles mocht hij voor Texture een nieuw werk leveren en de "madams" werden weer aan het werk gezet. Althans zo noemt het programmaboekje de vrijwilligers. 

Ik had de keuze gekregen maar was veiligheidshalve toch voor de kruisjessteek gegaan. Het zag er deze keer anders uit, een strookje, vier bollen met een tekening in en een strook blaadjes. Als kleuren kreeg ik wit, zwart en vele tinten groen, niet ideaal om contrasten te gaan creëren, maar dat hoefde niet verzekerde Klaas me. Gezien corona verliep alles weer online en dus was het ook wel een beetje een eenzaam werkje. 
Maar we kregen een uitnodiging om met een gids, Klaas en de andere makers op zaterdag een selectie van de werken van Paradise te gaan zien. Nadien was er tijd voor een koffie in Texture. Het was fijn om elkaar te ontmoeten en te merken dat we toch wel wat gemeenschappelijk hebben. Of te horen hoe anderen het proces hadden beleefd, hoe ze het hadden aangepakt en gewoon ook samen op ontdekking te gaan in Habitat Sequences, het werk dat het uiteindelijk is geworden. 

De wolken braken open toen we in Texture binnen gingen, nadat ze heel de namiddag wat gedreigd hadden en ik ook al mijn poncho had bovengehaald. Perfecte timing. Klaas verduidelijkte van waar de inspiratie komt. Zijn idee van paradise is zijn atelier, soms wat chaotisch, huiselijk met kamerplanten en textiel en dat zorgde voor een zucht van herkenning. 

Een exacte reconstructie leek wat te voor de hand liggend en de huisjes zijn verschillende fases, verschillende momenten. De verschillende lapjes werden mooi geïntegreerd in een geheel en het is opvallend hoe alles toch weer mooi samenkomt. 
Voor sommige makers was het ook niet de eerste keer om te naaien voor Klaas maar toch bleek het raden wat het zou worden en leek dit deze keer ook moeilijker te zijn. Als ik de lapjes van anderen bekeek leken die creatiever te zijn, maar ik denk dat iedereen dit wel van haar lapjes vond. 
Toevallig was ik eerder die week ook met een vriendin naar Paradise gegaan en we waren bij 1302 gestart. Toen we Texture binnen kwamen en zeker de habitat sequences kon ze onvoldoende benadrukken hoe mooi ze het vond, los van mijn bijdrage. Aangezien ze nog niet eerder in het museum was, deden we ook in snelvaart een bezoek aan de andere zalen en ze zei meermaals dat ze nog eens terug zou komen.  
Texture is gratis tijdens Paradise, ook in de andere ruimtes en ik kan het zeker wel eens aanraden. Voor Paradise staan er nog andere werken, zoals deze van Sanam Khatibi, mooie donkere tekeningen met ook felle kleuren. Van haar loopt momenteel ook een mooie tentoonstelling in het Groeningemuseum in Brugge. Een beetje verscholen is er ook Spreken van Berlinde de Bruyckere, twee volwassenen die elkaar ondersteunen onder een laag dekens. 

Met onze groep en gids wandelden we twee uur maar dit was ruim onvoldoende om het volledige parcours te doen. Met ons tweeën lukte dit wel op een daguitstap maar we hebben doorgestapt en achteraf bleek dat we in 1302 ook een paar werken over het hoofd hadden gezien. 

Voor sommige werken moet je reserveren omdat ze binnen staan, maar wij hadden toevallig een heel rustige dag, waardoor we eigenlijk enkel op de eerste locatie onze tickets moesten tonen. Niet elke locatie is even populair en soms is het ook wel wat zoeken om het parcours te kunnen volgen. 
In K is er nog een installatie met haakwerk en textiel. Het is redelijk indrukwekkend om zien en als je kinderen bij hebt, ben je ze hier wel even kwijt denk ik. 
Soms was het wat moeilijk om de rode draad te zien of het verhaal achter het kunstwerk. Ik vond de video-installatie op de bovenste verdieping van de Broeltoren bijvoorbeeld heel mooi. Net zoals the lovers, een werk dat later is gearriveerd en zich in een verborgen tuin bevindt. Ook de ship of fools op het Nelson Mandelaplein kon op onze ohs rekenen. Voor sommigen ligt dit misschien wat buiten het parcours, maar een beetje verder kan je een Vietnamese koffie krijgen, als je een extra incentive nodig hebt.  
Het parcours van Paradise is 7 km en het is een fijne manier om ook eens op een andere manier Kortrijk te ontdekken. De Tuin van Messeyn was voor ons onbekend terrein, maar zeker ook de kruidentuin waar ondermeer de wensboom van Yoko Ono staat was een ontdekking. 
Sommige werken zijn duidelijk zichtbaar, andere had ik gezien zonder dat ik de link met Paradise had gemaakt. Een andere die we heel leuk vonden was de bibliotheek van boeken die al geschreven zijn en boeken die nog geschreven moeten worden. Je kan zelf de titels invullen en er wordt ook gereageerd op de titels die er al zijn. Soms wat flauw, maar meer dan eens moesten we ook lachen. 
Tot 24 oktober loopt deze triënnale van de actuele kunst en onze gids verzekerde ons dat elke interpretatie van het werk een goede interpretatie is. Paradise is de tweede keer dat Kortrijk een triënnale organiseert, na Play drie jaar eerder. Niet zo zeer omdat ze zo van kunst houden maar omdat ze ook wel in de citymarketing en het economische van een triënnale geloven. Een beetje cynisch, maar zeker na de moeilijke tijden die we gehad hebben, voelt het niet slecht om de lokale horeca wat te steunen en lekker te eten of iets te drinken. 

You Might Also Like

0 reacties