Tulpen van de Kouter, ik kreeg er een krop van in de keel. Ik was een emokip deze week, zoveel is zeker.















Stoelen (als ik nu nog mijn oude ikeastoelen kan kwijt raken is het helemaal compleet)



















en een nieuw kapsel...













maar let ook op het pleisterwerk onder de trap. We zijn er bijna! Met het goede nieuws van de renovatiepremie kan aan een keuken gedacht worden!

Deze week op de trein keek meer dan één reiziger vreemd op. Mijn breiwerk staat op ronde breinaalden en met rechte breinaalden nam ik de steken voor de zakjes op. Niet echt geschikt om op de trein te doen, maar wel een mooie techniek. Kate Davies weet waar ze het over heeft natuurlijk. En de rode wol van bij DolceLana is ook mijn ding, ideaal om mijn lelijke fleece te vervangen.



Het enige waar ik nu nog mee zit is dat de boord met 30 rijen iets smaller is dan de boord met de zakjes op 30 rijen, zou ik de zakjes dan wat minder rijen moeten laten tellen. Het patroon houdt het op 30 rijen, maar het lijkt vreemd.

Weet je nog, dat ik zei dat het leek alsof ik hem bedrogen had? Toen ik er vrijdag binnenwaaide was er weinig van te merken. Hij noteerde een afspraak en deze namiddag was het zo ver. Tijd voor de confrontatie. Misschien herinnerde hij het zich niet meer... Het was al zo lang geleden.

Hij was bezig, zij was eerder klaar met een andere klant. Maar ik moest wachten, zij ging iets schoonmaken. Eindelijk mocht in in de stoel gaan zitten. "En?" Hij stond daar met het scheermes en de kam klaar. "Heb je al beslist?"

"Ik wil..." ik haalde de schouders op "iets anders..." Hij keek van onder zijn wenkbrauwen naar me in de spiegel. Hij knikte beslist. Ik had nog maar eens te lang gewacht, dus zag het er uit als een poedel. De punten te droog, de bovenkant te plat en de krullen vielen beneden. Het was meer dan tijd.

Hij keek nog even naar mijn haar. "Oké", begon hij. "Hoe kort mag ik gaan? Zo rond de oren?" hij keek me in de spiegel aan "of meer?" Ik schudde het hoofd, "het mag meer."

"Misschien wat asymmetrisch?" vroeg hij twijfelend. "Ja, dat mag wel," ik dacht aan hoe het geweest was en ik had daar best oké commentaar op gekregen, al was het niet zo gedurfd. "Ja, je hebt het natuurlijk al kort gehad, dus zo een grote stap is het nu ook niet." Ik kromp wat ineen in mijn stoel. Hij wist het nog! Zeker twee jaar geleden is het, en hij wist het nog.

Hij knikte beslist. En dan begon hij: twee spelden om het haar omhoog te houden, wat spuiten om het nat te maken en ik zag de lokken in mijn nek naar beneden dwarrelen. "Wil je het geschoren? Of toch nog wat model?" Ik schudde in paniek mijn hoofd, niet zo kort. "Nee, dat is waarschijnlijk het beste..." Ik zag hem langs alle kanten en grote stukken af doen. Echt een kapper die durft knippen, dacht ik nog. Niet het gedoe, van vorige zomer of nog erger, de vorige keer toen ze weigerde korter te knippen. Nee, hier werd geknipt zonder pardon. Een man naar mijn hart.

Even was en nog een vleugje paniek, maar langzaam kwam er die glimlach die ik moeilijk kon weg steken. Ik meende het toen ik zei: "ik vertrouw je." En hij antwoordde dat dat maar het beste is. En dat het toch ook wel kan bij groeien. Dat hebben we toch al gedaan? We lachten samen en ik vertelde over de tijd dat ik niet in Gent woonde.

Halverwege, toen de rechterhelft kort was, vroeg hij of het dit was dat ik in gedachten had. "Een kapsel" antwoordde hij beslist. En ik kon mijn glimlach maar moeilijk meer verbergen. En als ik er anders ook niks van gel of wax in doe, was het nu ook niet de moment om er mee te beginnen. Gewoon naturel liep ik buiten in het zonnetje. "En als die frou te lang wordt, kom je maar binnen he, dan doen we daar iets aan..." zei hij nog. Hij kent me echt wel.

Nee, het klopt wat ze zeggen over kappers, je kan er maar beter een goede uitkiezen.

Ik heb de persconferentie dit jaar gemist, omwille van een andere persconferentie.

"Vind je dat niet geweldig?" Tijdens een saaie vergadering surf ik naar de nieuwssite om te lezen wat ze nu precies heeft gezegd (hier en hier). Ik zit naast een lokale partijgenoot en een man. Ik weet niet wat het meeste bijdraagt aan zijn enthousiasme. Ik schud het hoofd. "Allez, jij als feministe..."

Ik snuif, ik ben de eerste om te zeggen dat vrouwen te weinig rekening houden met hun pensioen als ze deeltijds gaan werken of tijdskrediet opnemen en dat koppels ook op latere leeftijd uit elkaar kunnen gaan en dit bijzonder pijnlijke gevolgen voor het pensioen van de vrouw kan hebben. Ik was dan ook enthousiast bij de plannen van de Vlaamse minister van Gelijke kansen (OD 3.3, p. 14). Maar dit soort uitspraken? Nee, hier heb ik het moeilijk mee. Het is te eenzijdig, de vrouw wordt geculpabiliseerd, ze is zelf verantwoordelijk voor haar pensioen. Maar moet je het verhaal niet omdraaien? Voltijds werkende vrouwen verdienen ook minder dan voltijds werkende mannen, wie is daar dan de schuld van? Ook die vrouw? Want ze neemt te weinig initiatief, ze is te bescheiden, ze is te weinig ambitieus? Misschien had ze moeten zeggen: "Vrouwen moeten voltijds in de bouw of in de metaalsector gaan werken."
Nee, zolang vrouwen minder verdienen dan mannen verliezen ze het pleidooi in een gesprek over wie thuis blijft voor de kinderen. En die discussie is er, want kinderopvang is duur en het is vaak een heel gedoe met jongleren tussen wie de kinderen gaat halen, waarbij je op het eind van de maand wel eens de rekening maakt of het dit allemaal wel waard was. En dan heb ik het nog niet over de tekorten aan plaatsen in bepaalde streken gehad of de atypische uren.
En wat met werkgevers? Bij sectoren waar veel vrouwen werken is er vaak een pervers effect: ze houden zoveel rekening met "gezinsvriendelijke uren" dat vacatures voor voltijdse jobs quasi onvindbaar zijn geworden en twee deeltijdse combineren is moeilijker dan een voltijdse bolwerken. Los van de vraag of je de uren van die twee deeltijdse kan combineren zijn er nog de vele impliciete verwachtingen: vergadering op de halftijdse die je er niet bent, verplichte opleiding,... Social profit, split shifts bij kassiersters, schoonmaaksters die voor of na de kantooruren moeten komen schoonmaken,...
Nee, als ze het echt wil aanpakken, heb ik een uitdaging voor haar: een oud dossier dat dringend onder het stof moet gehaald worden en de oplossing kan zijn voor heel wat gendergerelateerde obstakels op de arbeidsmarkt: de genderneutrale functieclassificatie. Waar draait het om? Lonen in cao's worden op basis van functieclassificaties afgesproken. Nu zijn die functieclassificaties een heel werk en dateren de meeste uit de tijd dat vooral mannen werkten. Zo was er een tijd dat vrouwenlonen gemakkelijkheidshalve een percentage van mannenlonen waren. Vooral in de industrie met een sterkere vakbond zijn de functieclassificaties goed uitgewerkt met vele details naar verschillende specialisaties en zijn er specifieke opleidingen met certificaten en in functie van die certificaten kan je een hoger loon krijgen. Het aantal types lassers is bijvoorbeeld heel uitgebreid, terwijl administratief bedienden het met een beperkt profiel moeten stellen. Al kan je zo wel een aantal nuances bedenken, talenkennis, computervaardigheden,... om een meer gedifferentieerd lonenpakket samen te stellen. Bovendien is er een heel nadrukkelijke link met sectoren, gewichten tillen betekent niet dezelfde verloning in de bouw als in de social profit, terwijl je de werkgevers in de bouw wel kan verplichten om zakken van 25 kilo te gebruiken ipv die van 50 kilo, wat moeilijker ligt met personen.

Dus, Monica, doe iets aan die hopeloos verouderde en stereoptype functiewaardering. Jij bent de enige bevoegde minister die dit zou kunnen oplossen en je zou er een wereld van verschil mee maken, voor vrouwen en voor mannen.

In het lijstje goede voornemens werd ook een doos boeken gevuld, boeken die ik niet meer ga (her)lezen, boeken die weg mogen. Dit zijn degene waar ik misschien nog iemand een plezier mee kan doen. Geef gewoon een seintje.

Veiligheid is belangrijk, je hebt daar geen gedacht van. Ik word daar altijd wat zenuwachtig van op luchthavens. Ik ben er altijd van overtuigd dat ik uit de rij word gehaald en dat klopt ook wel vaak. Zelfs al heb ik enkel een kleedje aan, dan nog is er iets dat het ding laat afgaan. Dus zelfs als mijn lief zegt dat plastiek zakjes niet nodig zijn, graai ik er veiligheidshalve nog gauw eentje mee voor het vertrekken. Alleen deo en een restje tandpasta, jawel want we gingen ter plekke douchegel kopen of shampoo. Zeker niet de twee. De mascara en de handcrème was ik vergeten, maar blijkbaar was het niet zo erg. Ik deed mijn laarzen uit omdat het zo op de bordjes stond, ook al rolde het lief met de ogen. Maar de dame aan de controle bedankte mij en ik was opgelucht dat ik zonder biep door het ding liep.

Bij het bezoek aan de Bundesdag bleek er wel een probleem bij de metaaldetector. Of ik mijn sleutels eens uit mijn sjakosj kon halen? Euch, ja, en ik haalde ze boven. Een grote bos en ze lachten eens hard.

En bij de terugkeer in de luchthaven van Berlijn zag ik nergens bordjes over vloeistoffen in plastiek zakjes of laarzen uit doen. Dus deed ik daar niet aan mee en natuurlijk ging het ding af. Een vrouwelijke beveiligingsagent werd er bij gehaald. Beha en laarzen bleken de boosdoeners, al had ik net dezelfde beha aan als in Brussel. En toen ik mijn tas wou op pikken, lukte dat ook niet zo goed. De man sprak geen Engels dus werd het met handen en voeten duidelijk gemaakt dat ik mijn tas moest opendoen. Het zijvak, ik haalde er het plastiek zakje met vloeistoffen uit. En de douche/shampoo bleek de boosdoener, te veel om in handbagage mee te nemen. Het wijf in mij schreeuwde het uit: nu lag mijn haar eens goed, dankzij de twee-in-één van het huismerk van de ReWe en nu moest ik die achterlaten. Of inchecken als gewone bagage.

En terwijl ik iets zocht in mijn sjakosj vond ik dit: een simpel ikea-schaartje, drie keer door de controle zonder problemen.

"Stuur je me nog iets liefs?," vroeg ik voor hij wegreed. Hij knikte, zijn ogen keken begrijpend. Ik schrok dat het wat zielig klonk maar ik moest het gewoon vragen. Het was druk geweest en er was nauwelijks tijd geweest om een paar woorden te wisselen. Een kus was nog net gelukt. Hij had net gezegd dat ik zo niet moest twijfelen en ik wist dat hij gelijk had. Zijn begrijpend knikje had deugd gedaan.
Hij zou wel iets sturen als hij daar aan kwam. Nu kon natuurlijk niet, hij was aan het rijden. Ik beet op mijn tanden om niet constant mijn gsm te checken. En op de trein lijkt het voortdurend of er een sms binnen loopt. Maar nee, toen ik er was, bleek dat ik wat geduld moest hebben. Natuurlijk. Hij zou wel iets sturen in de pauze. Zo meteen was eigenlijk wel wat onbeleefd en ze gingen sporten, dus dan kijk je niet op je gsm. Ik stuurde hem zelf een berichtje met een leuk nieuwtje maar het bleef stil. En ook een uur later was het nog stil. Zou er iets zijn?

Ze schuift naar voren op haar stoel, de micro balancerend in haar handen. Ze likt haar lippen bijna onopvallend. De kaartjes voorbereid door haar medewerker liggen aan de kant, dit kan ze zonder. Ze laat hem uitspreken, hij verwijt haar dat ze wel beweert van de persoon centraal te zetten, maar dat eigenlijk ook niet doet. De zaal luistert mak toe, iedereen weet dat dit een cruciaal punt is. Als hij uitgepraat is, neemt ze het woord. Haar stem klinkt luider dan daar juist, ze wil dat iedereen het hoort. Ze is het niet met hem eens. Ik kan haar woorden moeilijk herhalen. “Ik geloof dat elke persoon kansen moet krijgen, maar die persoon die een kans nodig had, niet omdat het zo intrinsiek van binnen zit, maar omdat het even niet meer ging, wel die persoon heeft, vind ik de plicht om in te gaan op ons aanbod, maar ook om wanneer dat mogelijk is plaats te maken, zodat een andere persoon die het nodig heeft een kans kan krijgen. Ik ben politicus, ik kan niet enkel naar die ene persoon, die u persoonlijk kent kijken, ik moet ook naar de maatschappij kijken, want die andere persoon heeft het ook nodig, alleen kent u hem nog niet. De middelen zijn beperkt, ik wil dat zoveel mogelijk mensen een kans krijgen, dus personen die het niet langer nodig hebben, moeten plaats maken, niet van vandaag op morgen, maar we moeten daar wel eerlijk in zijn. We laten hen niet aan hun lot over, maar ik moet ook aan die andere persoon denken.” Ik sta achteraan in de zaal en zie de reactie komen. Er wordt gemord in de zaal, hier wat meer, daar wordt een beetje geknikt. Achteraf hoor ik iemand zeggen: “ze heeft gelijk natuurlijk, maar je moet het ook eens van onze kant bekijken en ik denk dat ze dat ook wel doet eigenlijk, maar ze heeft gelijk.” Ik herkende de stijl, de retoriek maar ook de overtuigingskracht. Een grote madam, niet enkel de madam met de blote armen en vrolijke kleedjes waar ze altijd mee afgebeeld wordt.

Bij verbouwen komen heel wat paperassen kijken. Je moet een bouwaanvraag doen, allerlei attesten opzoeken. En je hebt nog maar je bouwaanvraag binnen of er is al een aangetekend schrijven van de federale dienst over kadaster en BTW en dat je moet laten weten wanneer de verbouwingen gedaan zijn en facturen bij houden enzo. Ik had het allemaal gedaan. Ik heb zelfs een excell bestand, maar de ene vraagt zonder BTW, de andere vraagt BTW apart en dan zijn er facturen waar het totaalbedrag zonder het bedrag exclusief BTW niet de BTW is omdat er nog kopiekosten of postzegels apart worden verrekend. Maar liefst twee uur heeft het geduurd om het prehistorische formulier in te vullen, de facturen te ordenen in nog een andere volgorde nadat ik toch maar eens gekeken had of de link uit de brief niet de mogelijkheid had om het elektronisch door te geven.

Na een week van maskers af vonden de organisatoren dat het tijd was om wat te stoefen. Iedereen zal wel zeggen hoe lastig het is, maar kijk, ik heb er geen moeite mee om toe te geven dat ik goed ben in mijn job. Ik vind dat ook maar normaal en ik wil er dan ook niet te koop mee lopen, al zou ik dat beter af en toe wel eens doen in de organisatie die de onze is. Maar als ik echt ergens trots op ben is het wel het feit dat nieuwe collega's me achteraf zijn komen bedanken, voor de manier waarop ik hen dingen geleerd heb, zonder er te veel spel van te maken en met de uitleg erbij waarom het beter anders kan en waarom dat beter is. Zowel op mijn huidige job als op mijn vorige is het me overkomen en ik ben telkens wat uit de lucht gevallen, omdat ik dat normaal vind dat ik dat doe, maar het doet deugd om te weten dat het gewaardeerd wordt.

Als hier al censuur wordt toegepast is het om anderen te sparen. Maar ik ga me er gemakkelijk van af maken, dit plekje waar ik zo wild van was, is ondertussen bedolven onder de spullen. De dozen die mooi opgestapeld stonden zijn al tig keren verschoven en verplaatst geweest, alle dozen boeken, mooi opgeborgen onder het bed werden al bovengehaald, want ik wou iets vinden. Het is gelukt, maar het hele systeem in naar de knoppen.

Het zijn niet het soort dromen die ze bedoelden maar voor de zoveelste nacht op rij plegen ze roofbouw op mijn lijf en gemoed.

Ik was op een feestje ofzo, het was in het buitenland, het was heel gezellig. Maar het liep naar zijn einde. Iedereen bleef in de buurt slapen, de meeste gewoon in het vakantiedorp ofzo zelf. Om de één of andere reden had ik een hotel een paar straten verder, op mijn eentje. Ik vond het niet erg. Even stappen, even weg van de drukte en 's ochtends geen gedoe aan mijn lijf voor ik er klaar voor was. Ik wou de balie binnenstappen toen ik hem door het raam zag staan. Zijn ogen straalden, het geluk liep er af. Hij kuste zijn vrouw en ze leken nog net zo verliefd als jaren geleden. Ik twijfelde even of ik nog een blokje om zou doen, maar ik was moe en had wel behoefte aan mijn bed, dus stapte ik dapper binnen. Wat een toeval! Ja, zeg dat wel. Ze kwamen hun zoveel jaar samenzijn vieren, in mijn hotel. Ik beet langs de binnenkant van mijn lippen om het trillen tegen te gaan en hoopte vurig dat ze niet zouden zien dat het waterpeil in mijn oog wat steeg. Ik lachte vriendelijk, maar probeerde vooral zo snel mogelijk weg te raken. Een immens gevoel van eenzaamheid overviel me. Leegte. Zowat het gevoel dat ik gisteravond had toen ik een blokje om deed en een kennis die passeerde de moeite deed om te stoppen voor een praatje. Ik wou het wel en ik wou het niet. Ik draalde wat rond maar eigenlijk was er vooral die leegte. Het gevoel alleen te zijn, maar echt alleen en niks om me tegen te verweren.

Je zou kunnen denken dat ik overdrijf, maar als ik droom dan is dat meteen hevig. Ik val diep in slaap en als ik wakker schiet dan ben ik overtuigd van wat ik gedroomd heb. Dan helpt een beetje redeneren niet, nee, dan durf ik daar een hele dag ongemakkelijk van lopen. Zelfs een krop in de keel krijgen tijdens een toevallig babbeltje of wat staan trillen op mijn benen. Ik ben een emo-wijf, zeker als daar nog wat hormonen bij zitten.

Maar er zijn ook leuke dingen, neem nu dat pakje van Dolce Lana, dat ik vandaag eindelijk kon afhalen, drie strengen malabrigo sock in een rood dat er mooier uitziet dan op het scherm. Ideaal voor het patroon van 100% Rain dat ik onlangs kocht en ideaal voor zonnig weer.



Aangezien deze post ook opgenomen wordt in de stroom van wijvenblogs voor de wijvenweek maak ik maar even van de gelegenheid gebruik om schaamteloos reclame te maken voor Knitting Owls, de Gentse avondbreiclub, maar haker zijn ook meer dan welkom natuurlijk. Elke derde donderdag en laatste zondag van de maand komen we samen in Boho op de Vrijdagsmarkt. Alle info op de site! Tot morgen, misschien?

En vandaag is het in opdracht van de wijvenweek, maar ik hou me anders ook niet in. Soms op dit blogje, maar vaker daarbuiten, ik word daar ook voor betaald. Soms toch.
Maar de mening van de dag, kort samengevat: het is soms toch oneerlijk. Zoals in dat liedje van Kinderen voor Kinderen: “Een kind onder de evenaar wordt later vaak een bedelaar, het is zo ongelijk,…” Maar je moet zo ver niet kijken, ook bij ons is het ongelijk verdeeld en er is niet zo veel voor nodig om van de ene categorie naar de andere op te schuiven. Je job verliezen omdat je werkgever verhuist naar een ander land of liever just-in-time gaat werken, langdurig ziek worden, een kind krijgen, je partner die je verlaat, omver gelopen worden terwijl je oversteekt, een vrachtwagen die zijn lading verliest, een misinschatting van de dokter,…

En nee, we kunnen niet klagen, we hebben een redelijke sociale zekerheid. Meestal haalt men dan Groot-Brittannië boven als doemscenario. En dan zijn er snel de doemberichten over langer werken om het betaalbaar te houden. Maar we hebben ook een sociale zekerheid die mensen in hokjes opdeelt en ze binnen die hokjes opsluit: Je krijgt rechten als je voldoende gewerkt hebt en bijdragen hebt betaald. Wist je dat België hier voor al door Europa op de vingers is getikt? Ze vinden het niet kunnen dat je enkel jaarlijks verlof krijgt als je het jaar voordien voldoende dagen gewerkt hebt. Ze vinden dat iedereen jaarlijks verlof zou moeten krijgen. Het zou meteen de overstap van overheid naar privé gemakkelijker maken, want nu moet je het wel even uitzweten. Of van langdurige werkloosheid naar werk,… Om maar één voorbeeld te noemen, want het gaat ook op voor toegang tot werkloosheidsuitkeringen, ziekteverzekering,… Zo zijn er mensen van 40 jaar en ouder die nog steeds blijven steken in het systeem van wachtuitkeringen, uitkeringen die je krijgt na studies in afwachting dat je rechten op werkloosheidsuitkeringen opbouwt door voldoende te werken. Profiteurs? Ik betwijfel het, want je kan beter even op je tanden bijten, wat gaan werken en een volwaardige werkloosheidsuitkering krijgen. Vaak zijn het mensen die eigenlijk niet kunnen gaan werken of te vroeg afgeschreven werden, zowel op de arbeidsmarkt als in de begeleiding. Ze hebben onvoldoende gewerkt om toegang te krijgen tot de ziekteverzekering, al zouden ze daar op hun plaats zijn. Of hun probleem is niet groot genoeg, dus moeten ze nog wat botsen tegen de muur tot ze passen in de regeltjes die we voor hen bedachten.

En omgekeerd zijn er de mensen in de ziekteverzekering die eigenlijk wel zouden willen gaan werken, maar niet durven, omdat ze niet weten of het gaat lukken. De truckchauffeur die omwille van rugproblemen niet langer chauffeur kan zijn, maar geen opleiding voor administratie mag volgen om vervoersattesten als logistiek assistent te schrijven. Ook al heeft hij de ervaring, hij zou zich op kosten van de maatschappij kunnen opwerken. Of de manager van een bedrijf die na een auto-ongeval zich niet langer kan concentreren om voltijds te gaan werken, maar zijn uitkering/inkomen kwijt raakt als hij deeltijds wil gaan werken en het na zes maanden toch niet haalbaar zou zijn. In Nederland kunnen personen bijv. tijdens hun revalidatieproces van borstkanker terug keren op de werkvloer, hun ervaring delen zonder schrik te hebben dat ze hun uitkering verliezen. Ze bouwen weer wat structuur in hun leven in en kunnen collega’s ondersteunen. Maar zelfs iemand de planten water komen laten geven kan door Europa als staatssteun en concurrentievervalsing worden gezien, want bij onze werkgever is het een bedrijf dat daarvoor ingehuurd wordt.

Onlangs hoorde ik een prof onze sociale zekerheid omschrijven als een ouderwets systeem dat beschermt tegen risico’s en in het verleden wel zijn nut bewezen heeft, maar in de toekomst zou het moeten zijn dat de sociale zekerheid kansen geeft om te groeien, in een beschermde omgeving voor wie dit nodig heeft zonder hen af te straffen als het niet lukt.

"Ik kan niet langer wachten, ik heb een kaart. Alleen jij en ik, groetjes Erica." Het berichtje floept op als ik zijn gsm vast heb. Ik kijk hem aan. Hij kijkt niet begrijpend terug, "een mailtje", haalt hij de schouders op. "Een nieuwsbrief, pinterest,..." Ik lees het berichtje voor. Hij probeert het te verdraaien naar iets over computers. Ik blijf hem aan kijken, ik wordt er wat ongemakkelijk van. "Ach, mijn vriend haalt wel vaker grapjes uit", de woorden blijven hangen. "Sinds wanneer heet hij Erica in je gsm," merk ik droog op. Hij komt dicht naast me zitten, ik weet niet of ik hem nu wel zo dicht wil. "Ik ken haar van vroeger, zie haar soms op de trein, er waren wat spanningen,..." De woorden komen er moeilijk uit. Hij blijft vaag, wil het weg wuiven. "Hebben jullie iets gehad?" Hij haalt de schouders op, "het is ingewikkeld". "Waarom smst ze je zoiets?" Lastige vraag, hij gaat rechtstaan, probeert tijd te winnen. "We smsten wel eens... nadien" hij blijft vaag en in mijn binnenste wil ik tieren, maar ik bijt op mijn tanden. "En nu?" "Zij stuurt af en toe een berichtje." Het antwoord komt snel: zij doet het. "Antwoord jij dan?" Ik kan ook snel zijn, enkel ja-neen-vragen, zo zet hij me ook in een hoek als we discussiëren. Stilte, maar ik hou vol. Hij merkt het en antwoordt weifelend: "soms...". "Wat?" Ik wil het weten, al wordt die brok op mijn borstbeen groter. Hij wiebelt op zijn benen, prutst aan zijn vingers, ik heb zijn gsm nog vast. "Dat het niet past..." "Waarom past het niet?" Ik moet het weten. "Dat ik bezig ben met iets anders..." Hij buigt zijn hoofd. "Dat je een lief hebt," probeer ik luchtig, "of heb je dat ook niet vertelt, net zoals je je ex niet verteld hebt dat je met mij een week op vakantie vertrok." Het venijn slaat toe, ik probeer me te kalmeren, het mag niet escaleren of hij draait het om en dan moet ik me gaan verantwoorden, hij kent die trukjes. Dus voeg ik er snel iets aan toe: "weet ze van ons?" Het klinkt kwetsbaar en het voelt ook alsof ik op een dun randje ijs sta. Zijn antwoord bepaalt of ik in het ijskoude water val. Hij haalt de schouders op. "We zijn anderhalf jaar samen..." de woorden komen moeilijker, ik voel de tranen komen. Hij haalt de schouders op, in mijn hoofd antwoordt hij iets over opties op zijn luchtige, licht grappende toon, maar als hij dat zegt zal ik het niet grappig vinden, oh nee. Hij zegt niks, hoofd gebogen.

En de rest zal ik nooit weten, want het is een droom. Een droom die me deze week uit bed joeg meer dan een uur voor de wekker dit zou doen. Ik kon me niet naar hem omdraaien en troost zoeken, hij was er niet.

Voor deze ging ik bij mijn lief te rade. Hij heeft me de voorbije maanden vaker dan me lief is vanuit mijn minst goede kant gezien. Hij antwoordde spontaan: “eten, jij kan ongegeneerd een zak chips opeten en daarbij drie glazen wijn drinken.” Ik protesteerde, maar eigenlijk heeft hij wel gelijk. Noem een stad of regio waar ik geweest ben en ik zal je vertellen wat ik daar gegeten heb en waar. En bij uitbreiding kan je dat ook koppelen aan studiedagen en andere professionele events. Ik wil me daar niet schuldig over voelen. Ik heb de wetenschap trouwens aan mijn kant, er zijn studies die aantonen dat deprivatie zelfs generaties kan overgedragen worden. Ik kan dat misschien ook meteen inroepen voor het tweede guilty pleasure waar hij mee kwam opdraven: mijn verzamelwoede. Stof, wol, boeken, cd’s,… ik wil ze hebben en ik kan er moeilijk afstand van doen. Maar er wordt aan gewerkt, met pijn in het hart verdwijnen tastbare herinneringen naar het containerpark om plaats te maken voor nieuwe. Ik ben niet zo sociaal en mijn zelfvertrouwen is soms ver te zoeken, maar er wordt aan gewerkt. Echt waar. En soms wordt het wel draaglijk na een dagje pyjama-zitten. Gelukkig ben ik een kei in cederen, ongegeneerd en zonder moeite. En ik heb nog steeds geen nieuwjaarskaartjes gestuurd dit jaar, ik vond de adressen niet en ik wist niet wat geschreven.

En terwijl ik verder lees door mijn reader, ideaal als ontspanning, maar zoals Pharailde al zei, niet ideaal als je nog moet schrijven, vul ik het lijstje verder aan, met een paar links, en probeer ik ook te reageren, zodat iedereen veel "trek het je niet aan-reacties krijgt, zoals de organisatoren beloofd hebben. Dus:
* mr Darcy kan me ook krijgen.
* Ik kan ook jaloers zijn op bekende bloggers met vele volgers of mensen die een pluim krijgen voor dingen waar ik ook goed in ben.
* hoe kon ik ze vergeten bij de verzamelwoede? Al is het nog lang geen 60, ik kan wel met meer dan één paar tegelijk thuis komen.

#wijvenweek: bjoetiekwien
Ik riep een spoedoverleg samen met de beautyqueen in mezelf. “Hoe pakken we dat nu aan?” Ze snoof, “nu ken je me plots weer wel? Als ze zo een weekske organiseren.” Ik kon niet anders dan haar gelijk geven, de afgelopen maanden ben ik blijven steken in het minimumscenario. Gisteren vroeg ik of mijn gestreepte kousen pasten bij mijn rok, het lief zei van niet maar dat het niet erg was. Ik kon zo ook wel buiten. Geen haar op mijn hoofd dat er vroeger aan gedacht zou hebben om dan buiten te gaan. En nu haalde ik mijn schouders op en kuste ik hem gewoon salut. Van werfscenario naar iets waar ik mee kan buiten komen, al sta ik ook bij de bakker in werfplunje. “De afgelopen maanden?” ze proestte het uit. “Kijk eens goed naar jezelf, kijk eens goed in de spiegel.” Ik probeerde nog te protesteren, zaterdag was werfdag, plafond in de hal, stof in het haar, dat krijg je er niet zomaar uit… “Misschien moet ik mijn favoriete homo’s eens bellen, zien of ze deze week een gaatje hebben…” probeerde ik. Ze knikt. “Maar het is al zo lang geleden dat ik daar ben geweest…” weifelde ik. “So?”, ze haalde haar perfect geëpileerde wenkbrauwen op en deed me beseffen dat ik die ook maar eens moest checken. “Ik ben wel naar de kapper geweest natuurlijk, maar ergens anders. Het voelt een beetje alsof ik ze bedrogen heb.” Ze schaterde het uit, keek me aan en begon opnieuw te lachen. Hier kwam geen einde aan, ze verslikte zich zelfs een beetje. Ze nam haar sjakosj en liep vrolijk lachend weg op haar hoge hakken. Ze had genoeg van haar tijd verdaan.
Ik keek nogmaals in de spiegel. Nog wat dichter. Ik neem mijn flesje gezichtsreiniger en maak wat schuim op mijn gezicht. Een goed begin. Ik kocht het flesje in december, nog niet half leef en we zijn midden maart. Dat zegt natuurlijk veel, misschien heeft ze toch gelijk. Terwijl ik bezig was, smeerde ik meteen wat gezichtscrème. Ik heb niet echt een vast merk, maar neem meestal iets mee uit de supermarkt. En soms dient de tube handcrème die ik van mijn liefje krijg ook voor het gezicht. Meestal als ik op de trein zit en besef dat ik het weer vergeten ben. Als ik verder kijk, merk ik dat ik weer gebeten heb op mijn lippen. Was mijn lipbalsem trouwens niet op? Eigenlijk zou ik wel eens advies over een kleur willen krijgen dat ik elke dag kan aan doen, eerder dan dat ik me zorgen moet maken over vlekken op de tanden of uitgelopen randen. En waar ligt de mascara, ik moet volgende week naar een congres. Ik kocht voor de verbouwingen een duur exemplaar bij MAC, met alle advies er op en eraan en ergens zit het nog wel in een doos, dus kom ik die nog wel eens tegen. In afwachting kocht ik een noodexemplaar in de supermarkt. Ondertussen wrijf ik de restjes gezichtscrème uit over mijn handen en ik knik goedkeurend. Mijn droge wintervel heeft duidelijk baat bij de overschakeling die ik gemaakt heb naar zeepvrije douchegel. En dat is goed nieuws want ik kocht er meteen drie voor de prijs van twee ofzo. Mijn favoriete van het moment – lees degene die nu toevallig in de douche staat is olijven en ik kocht er vandaag ook de shampoo bij. Op aanraden van de verkoopster die me vertelde dat de versie met honing die ik de vorig keer kocht en nu ook weer wou, heur haar verzwaarde. En dat wil een mens toch niet? En misschien moet ik binnenkort toch nog maar eens een maskertje leggen, als het stof echt weg is. En ook de vele body butters aanspreken die de kerstperiode me zonder problemen aansmeerde. Kopen van producten en het voornemen ze te gebruiken is zelden een probleem, zoveel is duidelijk. Maar de eerste huidskleurige panties zijn gesignaleerd en het lief verkondigde luid dat het tijd werd, zeker met de aangekondigde lentetemperaturen. Ik weet dus was gedaan, als ik wil dat hij ook nog naar mij kijkt.

"Wat ben je aan het doen? Aan het breien of naaien of een combinatie van beide." Haar vraag overviel me een beetje. Ik had me wat geërgerd aan hun spullen, studenten van Leuven onderweg naar West-Vlaanderen. Ze kon herkennen dat ik met een naald 5 bezig was. Ze las een boek in een vreemde taal, duidelijk een goede studente. Ik was de steken op een restdraadje aan het zetten voor de zakken. Ze vroeg of ik mijn trui ook zelf gemaakt had, de steken zagen er beter uit dan die "artificieel gebreide die je in de winkel koopt."



“What are you doing?” she asked, “knitting or sewing, or a combination of both.” Hardly anyone talks on the train, so her question surprised me, she was a student coming home from a week of studying, reading her book in a foreign language as a good girl. I was putting the stitches on the waste yarn to get the pockets. I can imagine it looked weird. She could recognise I was using a needle 5.



Maar ik was duidelijk te moe om verder te doen, toen ik thuis kwam en toch deed ik verder, een hele bol. En pas vandaag merkte ik dat de boord gedraaid zit. Terwijl ik dan toch moet aftrekken overweeg ik een kleinere naald te gebruiken.

I was definitely too tired to continue knitting thoug, I've finished the first skein of my warriston, two pattern repeats and only discovered today that I twisted the whole thing. Now that I have to frog I'm thinking of going down a needle size, to have more firm knitting...

He, zit hier een trend aan te komen, voor een feestdag vinden we inspiratie bij de Fod? Maar kijk...

"Hoog opgeleide jonge vrouw zoekt werk

In de afgelopen 25 jaar is er veel veranderd in de werkgelegenheidsgraad van vrouwen. We mogen gerust spreken van een positieve evolutie: van 38,1% in 1986 tot 56,5% in 2010, of meer dan 18,4 procentpunt. De werkgelegenheidsgraad van mannen bleef in dezelfde periode met ongeveer 68% min of meer stabiel (van 68,4% in 1986 tot 67,4% in 2010)."

Dat wil dus zeggen dat op de 100 vrouwen er in 1986 38 gingen werken, in 2010 zijn dat er 57, of bijna 20 meer op iets meer dan 20 jaar tijd.

"In 2010 hadden 1.173.000 vrouwen tussen de 15 en 64 een diploma van het hoger onderwijs, tegenover 1.031.000 mannen. 79,5% van die vrouwen had ook een job. Het verschil met hoogopgeleide mannen is daardoor teruggebracht tot 5,1 procentpunt. 25 jaar geleden bedroeg dat nog 14 procentpunt.

Wat doen vrouwen met hun diploma op de arbeidsmarkt?

Van de 267.000 vrouwelijke werknemers met een master of universitair diploma voerde 1 op 6 (tegenover 1 man op 10) administratieve taken uit die onder hun opleidingsniveau lagen.

Niet alleen hebben vrouwen minder vaak werk dat overeenkomt met hun opleidingsniveau, ze worden ook nog eens minder betaald. Eén vrouw op vijf met een master of universitair diploma heeft een hogere kaderfunctie of staat aan het hoofd van een onderneming (tegenover 1 man op 4). Volgens de jaarlijkse loonenquête bedroeg haar bruto maandloon voor een voltijdse baan in zulk een functie in de privésector in 2009 5.237 euro. Mannen met een vergelijkbare functie en achtergrond verdienden gemiddeld 1.000 euro meer: 6.247 euro.

Het gaat steeds om voltijdse functies, maar hoeveel vrouwen werken er voltijds? In de leeftijdsgroep 25-49, die het meest actief is op de arbeidsmarkt, werkt 70,6% van de vrouwen zonder kinderen voltijds. Dat percentage zakt echter tot 58,6% wanneer ze één kind hebben, 50,6% wanneer ze er twee hebben, en 45% wanneer ze drie of meer kinderen hebben. Mannen tussen de 25 en 49 zonder kinderen werken in 94,2% van de gevallen voltijds, en in respectievelijk 94,8%, 94,9% en 93,5% van de gevallen voltijds wanneer ze een, twee of drie of meer kinderen hebben."

En alles na te lezen, met extra cijfers en tabellen.

op uw scherm

Alternatieve titels zouden kunnen zijn: twee afgewerkte truien op één weekend, lenteschoonmaak op mijn manier

En vooral, ga eens naar de kapper, wijf.

De eerste is de Twenty Ten van Veera van 100% rain, je zou het niet zeggen aan de foto maar het is een asymmetrisch model, met een zakje.


Ik maakte drie kwart mouwen, wat mijn moeder maar niks vond, maar ze vond het sowieso te kort. De knopen komen van bij een zekere Jan in de Cuyperstraat in Amsterdam. Mijn lief rolde met de ogen, want ik heb van deze versie vier kleuren mee in twee verschillende formaten. Maar kijk ze komen van pas!


De tweede is de reden waarom ik en 2 miljoen andere gebruikers zo zot zijn van Ravelry, zelfs op de laatste dag van het jaar als iedereen in de kookpotten aan het roeren is, krijg je nog een tip om truien langer te maken, bij de techknitter natuurlijk. En dan duurt het even voor je effectief durft knippen. Maar kijk, de stam is iets langer en er staat 5 cm extra bij.


Nog steeds strak en kort, maar nu wel draagbaar, vandaag trouwens uitgetest.


en geen van de twee truien werd geblockt, ik heb geen geduld, ik.

De man had er genoeg van. Hij zag het niet meer zitten, dus trok hij naar de sporen, een drastische beslissing, maar misschien had hij er wel goed over nagedacht. Ik zat twee stations verder te wachten op mijn trein. Ik was bezig mijn trui kapot te knippen en merkte niet meteen dat mijn trein vertraging had. Enkel toen een mechanische stem via de luidsprekers verwittigde dat de trein richting de andere kant tien minuten vertraging had omwille van personen op het spoor, maar er eerst nog een doorrijdende trein kwam, viel het me op dat ik daar al een tijdje zat en mijn trein maar niet kwam. Mijn handen waren ook wat koud geworden. De doorrijdende trein was al gepasseerd en toch volgde nog een aantal keren de waarschuwing. Toen de slagbomen nogmaals naar beneden gingen was het dan ook niet duidelijk. Mijn trein, met twintig minuten vertraging. In de wagon heerste een vreemde sfeer, de conducteur was nog de aansluitingen aan het regelen. Toen iemand het toch durfde vragen, antwoordde hij lachend dat de man op het verkeerde spoor had gestaan. De politie was ter plaatse moeten komen, alle verkeer werd stilgelegd. Procedure. Hij deed er lachend over en het deed ook wel goed om het gewoon te weten, iets wat via de luidspreker in een vaste nietszeggende formule zou zijn gegoten. Ik vraag me af of de politie het begreep.

Niks zo spannend als die laatste mouw, ik heb tot een gat in de nacht zitten breien om toch maar die laatste mouw af te werken. Gelukkig moeten enkel de draadjes ingestopt worden en ik kan het al meteen aan. Ik weet welke knopen ik wil gebruiken, moet ze enkel nog lokaliseren en dan heb ik nog een luxeprobleem. Ik mag iets nieuws opzetten, meer nog, ik moet wel, want ik ga heel wat op de trein zitten vandaag en morgen en dan kan ik beter wat om handen hebben. Alleen weet ik niet meteen wat. Of beter gezegd, ik weet het wel maar ik kan niet kiezen. Nog een trui in alpaca of toch maar iets voor de zomer al of eerder iets kleins. Of misschien toch iets afwerken nog?

“Niet vanavond en niet vrijdagavond.” Ik heb de telefoon van mijn buurman aan de andere kant van het gangpad op de trein niet horen rinkelen. Raar om dit als openingszin te gebruiken. “Ik heb zitten denken, het is beter dat ze hem niet kan bereiken. Morgen namiddag is ideaal. Daarmee gaat ze hem kloten. Maar niet vanavond, vanavond mag ze niet bellen. Vanavond moet ze denken waar is hij.” En met die woorden hangt hij op. En ik heb er geen idee van waarover het ging, maar ik vind het uitermate intrigerend.