Fijne feesten! 

Een andere manier is via een code in Ravelry, op deze manier hou ik bij aan welke projecten ik werk in een bepaald jaar. Logisch dat bepaalde projecten dan in meer dan één jaar verschijnen. Voor 2021 was er niet echt een rode draad. Ik begon met het afwerken van kerstsokken via een mystery kal en wanten van Kate Davies. De ontwerpster die ook een sokkenclub lanceerde en ja, daar breide ik een aantal sokken van. Ze baseerde die op vrouwen en het idee van de blue stocking clubs, een soort bijeenkomsten van vrouwen, gericht op wetenschap en kunst. Hoe kon ik daar aan weerstaan, logisch dat ik al weer inschreef voor haar nieuwe club in het nieuwe jaar. 

In deze reeks van projecten zie je drie projecten die heel lang op de naalden stonden, zoals belmont, flowing lines en fuzzy dot cardigan. Ik daagde mezelf uit om een project per maand te kiezen dat ik zou afwerken of aftrekken/uittrekken. Ik hield het niet een heel jaar vol maar het leverde wel drie afgewerkte projecten op. Ik deed ook mee aan vier testbreien: een top voor Gudrun Johnston, en haar audrey in unst die opnieuw gepubliceerd werd, schemer van apella knits en tilde mittens voor making. Ik maakte twee paar sokken die ik cadeau deed en breide mijn eerste kniesokken uit de club van Kate Davies.  

Kate Davies ging met het stekenboek van Norah Gaughan aan de slag en maakte een minicollectie. Ik werkte de muts al af, de mittens staan op de naalden en voor de carp-beth trok ik een trui uit die ik nog nooit droeg. Nog niet duidelijk of ik deze kan afwerken voor het einde van het jaar of als ik voldoende wol zal hebben. Ik maakte ook benthe en mijn eerste trui in kleurbreiwerk all-over. Ik koos voor een opvallend roze en ik ben er heel blij mee.  

Ik lag in bed en ik keek hem aan. Ik voelde geen schaamte, ook al was ik naakt. Ook al is het duidelijk dat ik te veel weeg, al zijn er rolletjes en weet ik wat nog meer. Er was vast wat haar dat ik vergeten was en misschien had ik ook wel gesnurkt. Het kon me niks schelen, ik wou geen indruk maken, ik was gewoon mezelf en hij mocht blij zijn dat ik er was. Klinkt het arrogant? misschien, maar zo voelde het, ik kom van ver met mezelf graag te zien en mild te zijn. Het was een lastige periode, het alleen zijn weegt door en je gaat aan jezelf twijfelen. Mensen, ah mannen, vragen je aandacht en verdwijnen weer als het hen uit komt. De excuses zijn eindeloos en op de duur hoor je enkel nog blablabla. "Je was er niet klaar voor, maar bij haar is dat geen probleem?" "Het kon geen liefde zijn, maar er was respect...". Ah, wie hou je voor de gek. Ik vond niet altijd de moed om me op te laden om me zelf te verkopen op de zoveelste app of bij de zoveelste match die dan toch verdween voor het goed en wel de moeite was. Om van het hele stalking gedoe nog maar te zwijgen dat me meer raakte dan ik wil toegeven. Ik bedacht al eerder dat ik te oud ben om me iets aan te trekken van bepaalde ideeën, maar nu voel ik me blijkbaar ook gewoon goed genoeg in mijn vel. Ik stelde het vast, die ochtend, zo maar in een flits besefte ik het: ik ben goed genoeg. En weet je, het voelt zo goed. 

Lotte verkoopt die natuurlijk ook aan niet-bruiden. En ik voelde me alleszins niet aangetrokken tot de kant met alle bleke kleuren. Ik wist al op voorhand dat ik een kleur wou en ook al redelijk aan welke tinten ik dacht. Het bleek makkelijker dan ik dacht, gewoon omdat er van mijn tweede keuze onvoldoende was voor een volledige sjaal. 
We kregen wat uitleg en voorbeelden van wat we konden doen. Het gaat om een tricot steek maar door de grootte van de steek aan te passen krijg je een ander effect. Ik had op voorhand mijn zinnen gezet op de verticale strepen, maar ik was niet overtuigd toen ik die in het echt zag. Niet omdat die niet mooi is, maar omdat ik het niet zag bij mezelf. 
Tegelijkertijd speelde ik met het idee om er een boordje van te maken. Asymmetrisch. 
De 200 steken opzetten bleek makkelijker dan als je dat met priemen moet doen en de rijen gingen ook vlotjes. Al was het wat zoeken met de gewichtjes. Het ging misschien zelfs wat te vlotjes, waardoor ik gaatjes kreeg aan de zijkant en Alexander al eens moest inschakelen om steken op te halen. 
Je krijgt ongelooflijk snel resultaat, op een paar minuten brei je snel een paar centimeters. Het is ook meteen een uitdaging om er nog met je gedachten bij te zijn, want het was op zo'n momenten dat ik de gewichtjes er liet afdonderen. 
Op een paar uur breide ik 752 rijen van 200 steken, ik weet niet hoe lang ik daarover doe met de hand maar dit is wel fijn. Het is anders natuurlijk maar ook wel fijn. 
De sjaal moet nog gewassen worden en de randjes moeten geblockt worden. Maar ik deed die al eens aan natuurlijk. 

 

Die aanrader van één of twee zomers geleden, Daar waar de rivierkreeften zingen, kon me dan wel bekoren. Eleanor Oliphant kroop in mijn hart en ik kan niet wachten om het derde deel van de triologie van Tove Ditlevsen te lezen, het boek ligt al in de buurt van mijn nachttafel. My mother laughs was een ongelooflijk mooi boek, terwijl Mark Lanegan voor mij beter muziek kan blijven maken, een hallucinante opsomming van concerten, ruzies en drugs. 

Momenteel ben ik bijna door Zinvol ziek, het persoonlijk verhaal van Lynn Formesyn maar ook veel analyses en zinvolle gedachten. Eentje voor het werk, maar ook enorm vlot geschreven. En dan is er nog "Dag liefje, met Mila gaat het goed en ik klungel lekker verder". Ik las er goede dingen over maar lijk wat te struikelen over de stijl, echt woorden in een groter lettertype, is dat niet iets voor de boomhut? 

Zeg eens, wat heb jij gelezen? 

Ik kocht Lomond van BC Garn bij Greener wool op de handwerkbeurs in Gent. De wol zou dezelfde dikte moeten hebben, maar het bleek niet zo evident om de stekenproef te doen kloppen. Nu is het wel zo dat ik met mijn maat tussen twee maten val en zelfs met de ease die het patroon voorschrijft, val ik er tussen. Een klein afwijkende stekenproef zou dus de moeite kunnen zijn om de gok te wagen, en zelfs perfect uitkomen als ik het uitreken. Maar mijn stekenproef wijkt twee steken meer af en daarmee gebruik ik de volledige ease en kom ik misschien zelfs negatief uit. Ik zou een grotere naald kunnen gebruiken, maar de stof voelt nu goed en met een grotere naald vrees ik er wat voor. Ik merkte wel dat ik met een beetje hardhandig blocken er mogelijk wel kom. 

De mouw is ondertussen af en de tweede bol ligt klaar. De mouw voelt goed, maar het is duidelijk dat ik minder positieve ease heb dan het patroon voorschrijft. Ik vermoed dat ik nog een mouw ga breien alvorens aan het lijf te beginnen. Zo'n mouw is nog wel geschikt om tijdens een online vergadering te breien en geeft toch de indruk dat je vooruit geraakt. 

Als ik zo een reeks geminus panties aan het maken ben is het verleidelijk om niet met nog een ander kantje aan de slag te gaan. Ik viel als een blok voor deze pauwenveren bij Small Bobbins en ze waren bijna net genoeg om mijn kont te bedekken. Soms moet je het niet ver zoeken!

 

Ik ging voor een Odile van Zonen09 en koos deze keer voor lange mouwen. Geen idee waarom het zo lang duurde voor er zo een exemplaar van onder mijn machine rolde. De lengte kwam misschien een tikkeltje kort deze keer, naar mijn goesting maar voor de rest is het een degelijk boxy patroon en die mouwen zijn echt een aanwinst. 

Ik had voldoende over en maakte er nog een rolkraag bij. Eentje van 50 cm hoog, dubbelgevouwen en keurig aangestikt zoals geleerd in de workshop halsoptieken in De Stoffenkamer. Het is nog niet de extravagante kraag die ik in gedachten had in de workshop, maar het is zeker een duidelijke wintert-shirt die mijn nek ook warm houdt. 

Geminuspanties is een basisslipje, niet te hoog, niet te laag. Eigenlijk komt het in twee lagen, met een mini aan de binnenkant. Of buitenkant, want dat kies je eigenlijk zelf. Ik neem meestal de maxi als enkel laagje, ideaal om te spelen met kant. 
Deze mooie groene kant komt van bij Small Bobbins en past perfect bij hun donkergroene mesh. Ik ging voor de klassiekers, eens de breedte op de voorkant en eens de breedte op de achterkant. Telkens anders en toch een setje. Deze keer had ik voldoende om ook aan de zijkanten met de restjes van de voorkant creatief te zijn en zo liet ik amper een paar centimeter ongebruikt. Slipjes zijn bij mij ideaal om weer zin te krijgen in naaien, snel klaar, creatief combineren en toch voldoende je gedachten erbij houden met die omvouwelastiek. Het blijft ook zelden bij eentje en dat is goed, in de winkel vind je ze toch ook in pakjes?
 

Ik zie veel toneel, het is een manier om buiten te komen en het geeft me energie. Het is een veilige manier en het is soms wat zoeken hoe het nu weer zit met de veiligheidsmaatregelen, maar eigenlijk is iedereen redelijk zorgzaam. Er is altijd iemand die het nodig vindt om toch geen mondmasker aan te doen of iemand die misschien te luid hoest, maar er zijn ook mensen die zelfs als het niet moest met hun mondmasker tot op hun plaats gingen en pas dan het af deden. 

De boodschap dat evenementen niet meer zouden kunnen, kwam hard binnen. Al wist ik rationeel wel dat het er zat aan te komen. Zo wat elke collega met kinderen had er wel eentje in quarantaine zitten of de klas was dicht, om van de ziektes maar te zwijgen. Ik voelde de tranen opkomen toen ik naar de yoga nidra stapte. Ik was wat kwaad op mezelf, hoe belangrijk is zo'n voorstelling nu in vergelijking met onderwijs? Maar ik weet ook hoe hard de voorbije maanden al geweest zijn in de cultuursector, hoeveel moeite ze al hebben gehad om te herplannen, ventilatie aan te passen en telkens weer te schakelen, terwijl de co2-meters er nu misschien toch zouden komen, nadat iedereen daar zat te bevriezen in de klassen?

Een compromis waar niemand blij mee is, is een slecht compromis en het jaagt de verdeeldheid weer naar boven. Ik heb voor december vier concerten en twee voorstellingen in mijn agenda staan. Eén concert werd al van staand naar zittend omgeboekt en de artiesten spelen die avond twee keer. Het concert in de concertzaal van de Vooruit verhuist met het festival van de gelijkheid naar volgend jaar december. Voor twee concerten wordt nog onderhandeld met de artiesten, maar ik denk dat er een nieuwe datum gezocht zal worden. Voor de voorstellingen is het wat raden hoeveel plaatsen er in de zaal zijn. Het gaat wel lukken als die voorstellingen en concerten geannuleerd of verplaatst zouden worden, maar ik was blij dat ik vrijdag onverwacht ongelooflijk mooie muziek mocht zien in Handelsbeurs. Na een dag bang afwachten of we zouden kunnen gaan, en de boodschap dat Handelsbeurs op basis van wie laatst tickets kocht zou terugbetalen indien de capaciteit van de zalen zou verlaagd worden, deed het ongelooflijk deugd en voelde het als een warm dekentje. We kunnen dit ook wel aan. Ik kan het wel aan. 

 

En de liefde voor KU-damm, een Duitse reeks over een dansschool in Berlijn, gerund door een traditionele moeder en haar drie dochters deed me de lap stof die ik bij de puces van Le Chien Vert vond verknippen in ook een rok. Ook dit is een redelijk stevige stof, ik dacht eerst aan een broek. De stof heeft zwart blauwe ruiten, heel mooi van één of ander kledingmerk en perfect voor een winterse rok met de nodige zwier. 
 

Op de valreep van de linkparty stikte ik echter de amira rok. Ik had deze gekozen uit de patronen en had er een crêpe in oudroze bij gekozen die ik ooit met korting bij Julija bestelde. Ik had zo mijn twijfels toen ik de kleur zag, maar ooit zei iemand op een kleurenanalyse dat dit mijn kleur is. Ik heb er mijn twijfels bij, echt, maar soms wil ik goede raad wel eens opvolgen. 

Ik had amira gekozen omdat ik dacht dat ik toch wel eens een rok moest stikken, met het vele thuiswerken grijp ik naar broeken, simpel en snel maar kijk, ik negeerde de broeken uit het nummer en koos voor een rok want ik had nood aan een snel klaar projectje. Ik heb me er aan mispakt, plooien zijn niet zo vergevingsgezind, zeker niet in een effen stof. 

Nog net op de valreep postte ik mijn foto in de groep, de rok paste maar ik moest de zoom nog afwerken en ook het stiksel doen om de band vast te zetten. De plooien zijn niet helemaal gelijk, al haalde ik er wel een paar uit en deed ze opnieuw om te doen passen op de band. Maar ik probeerde het te negeren en naar het schijnt valt het ook niet echt op. Ik had in mijn gedachten een bij passende mabel of clemence, maar gezien het al zo'n gedoe was om de rok te stikken, volledig voor mijn rekening, besloot ik toch maar gewoon er mijn autumn sweater bij aan te doen en ik moet zeggen, dat aubergine met oudroze bevalt me wel. En de rok zwiert geweldig, alleen daarom overweeg ik er nog wel ene en natuurlijk omdat ik het patroon nu klaar liggen heb en hoop dat de volgende sneller in elkaar zit. 

 

En toen besloot die andere ontwerpster die ik bewonder aan de slag te gaan met het boek. Kate Davies ontwierp een minicollectie met de steken en lanceert op vrijdag een patroon. Er is al een trui, een muts, wanten, een cowl, sloffen, een haarband en nu ook een cardigan. Bovendien schrijft ze fantastisch aanstekelijke blogposts over het boek. Ik vond het boek op de handwerkbeurs, het laatste op de boekenstand en zocht er ook wol aangezien ik al een paar patronen had gekocht. 

 De keuze viel op Finse wol en ik kocht een paar strengen voor een set van een muts, wanten en vermoedelijk de cowl. De muts is al klaar en de wanten staan op de naalden. De wol voelt redelijk zacht en misschien wat pluizig, maar de steken blijven mooi duidelijk en ik ontdekte dat het toch geen kwaad kan om niet enkel het schema te lezen maar ook de instructies. Ik weet niet of het boek meer gebruikt gaat worden, maar ik ben alvast wel blij met mijn muts. 

Ja, het is een patroon voor mannen, maar je kan gewoon je maten aflezen in de tabel en hier en daar een weloverwogen aanpassing doen als je dat nodig vindt. Ik hield het op mijn maten aflezen. Ik gebruikte het patroon voor een bomber al eerder en had gelukkig de patroondelen bij in De Stoffenkamer toen ik verliefd werd op deze verrukkelijke stof van Metermeter. "Heb je de prijs gezien?", vroeg ze voor ze knipte en ik knikte beslist. We pasten het patroon op de stof en zo kon ook zuinig geknipt worden, eerder dan dat ik er zelf een slag in sla en met teveel onbruikbare overschot over zit. 

Organic woolen mold sweat, 90% katoen en 10% wol, maar voelt veel warmer dan je zou denken met dat percentage wol. Ik maakte een rocco met raglan mouwen en om de stof zo veel mogelijk te gebruiken besloot ik er een col aan te zetten, zoals geleerd tijdens de halsopties workshops in De Stoffenkamer. Ik testte het al uit tijdens een les yoga nidra en deze is meer dan goedgekeurd, ik had meer dan warm genoeg. 

Ik scharrelde ergens een verkoudheid op, een test bij de apotheker verloste me van de eerste paniek en ik bleef geheel vrijwillig en met veel plezier binnen. Ik snotterde en hoestte, het zou een ramp geweest zijn op het openbaar vervoer en de werkvloer en ik hoop dus dat dit kan blijven. Gewoon thuis blijven, wat rustiger aan, maar vooral veel comfortabeler met hoesten en niezen. Benthe is de ideale comforttrui, lekker dik, een beetje mij harnas. 
Ik mocht de mouwen wat verkorten en ik denk dat ik bij een volgende versie voor een maat kleiner ga, al stoor ik me er ook niet aan. En ja, ik zei een volgende versie, maar niet meteen, want hoeveel mooie patronen gaan ze nog lanceren zeg!!
 

Op het naaiweekend voor de eerste lockdown maakte Nancy een parka en schreef ik me prompt in op de workshop bij Madeline De Stoffenmadam. Het zou augustus zijn en dat leek ideaal voor een parka, op tijd voor de herfst. Ik bestelde dry oilskin van Merchant&Mills in denimkleur en een grappige tricot met stokstaartjes als voering bij Madeline. Ik liet ook het patroon printen: liebe4us van Leni Punkt, een Duitse ontwerpster.  

De workshop werd, je raadt het al, uitgesteld en nog eens verplaatst door mezelf omwille van werkzaamheden op het spoor en dan weer uitgesteld en verplaatst en dan door toeval besefte ik dat ik toch op één van die inhaaldagen kon. De stof vond ik zonder problemen terug, het patroon niet en dat werd dus nog eens geprint. Ik volgde de instructies voor de voorbereiding, maar kon een aantal dingen ook niet plaatsen. Note to self: doe dat eens niet op het laatste moment #schaterlach

We waren met zes in de workshop en klaar voor een intensieve dag. De workshop begon al om 9u en om niks aan het toeval over te laten was ik op voorhand al naar Lier afgezakt. Lekker ontbijt en met wat meer uurtjes nachtrust leek me geen slecht idee. Ik moest nog een hoop dingen knippen in de kamer, dus dat zal een grappige vuilbak geworden zijn.
Eerste hindernis waren natuurlijk de paspelzakken. Dry oilskin is niet moeilijk om mee te werken, maar geen fan van naaldjes natuurlijk. Het kan alleen wat stug aanvoelen en ik moet zeggen dat het toch al gauw hele lappen stof zijn in mijn maat. Ik koos voor maat 50, op basis van de heupwijdte. Aan de schouders had ik kunnen versmallen, maar ik ben ook fan van truien, dus besloot ik me de moeite te besparen en voor één maat te gaan. 

De stokstaartjes zijn tricot en kregen dus wat plakkatoen om de rek er uit te halen, voor de mouwen koos ik voor een gladde witte voering. Achteraf bekeken zie je dat wel door de raglan en heb ik er nu misschien wat spijt van dat ik toch niet dat kleine ongemak erbij heb genomen.

Ik word er wat ongemakkelijk van als er nu zo veel te doen is rond terug verplicht telewerken. Bij ons is er nog geen grote terugkeer naar de werkvloer geweest. Die was voorzien voor september, maar Brussel was rood en de overheid moet het goede voorbeeld geven. De nieuwe regels en afspraken konden wat langer op zich laten wachten en ondertussen werd het eind oktober en nu zal het er ook wel niet van komen. 

Ik ben gaan werken, een paar keren in Brussel. Telkens was er weinig volk en telkens moest ik online één of meerdere vergaderingen volgen. Deze week ben ik zwaar verkouden, de zelftest die ik op aanraden van de apotheker eerst deed alvorens een plaatsje in haar overbezette planning te gaan innemen, was negatief. Ik snotter, ik hoest en ik blijf het liefste thuis. Misschien ben ik een kasplantje geworden en meer vatbaar voor verkoudheden.

Net zoals bij de eerdere trui die ik van haar breide gaat het om een heel ingenieuze constructie waardoor de pasvorm goed zit en je weinig draadjes moet inmazen of delen moet vastnaaien. 
Het fijne aan breien van boven naar beneden is dat je al snel eens kan passen. Ik koos voor Cyrano van De Rerum Natura die ik al bestelde voor het patroon uit kwam, ik maakte een inschatting van hoeveel wol ik zou nodig hebben. 
Ik gebruikte de optie om darts te breien, via verkorte rijen wordt zo extra plaats gemaakt voor borsten. Ik breide de lengte volgens de instructies van het patroon en hoewel ik dacht te moeten verlengen besloot ik dit niet te doen. 
En na het lijf kon ik echt beginnen aan de kabels. Deze lopen over de mouwen en het lijkt bijna een harnas. Meestal moet ik mijn armen verlengen, maar deze keer vallen ze te lang uit en mag ik de mouwen verkorten. Het zal vast een rol spelen dat Natasja een Nederlandse is en Nederlanders gemiddeld toch wat groter zijn. 
En na de mouwen is er nog de vraag van de hals. Het patroon komt met twee opties, een ronde hals of een rolkraag. Ik heb in principe voldoende wol en mijn goesting ligt momenteel eerder bij de rolkraagoptie, ik denk dat het wel past bij deze warme trui. 
 

 Dankzij de museumpass liep ik eerder al eens binnen bij dit Brusselse museum. Het is vlak bij de Grote Markt en best wel gezellig. Brussels touch gaat over Brusselse mode, designers die in Brussel geboren zijn, gestudeerd hebben, werken of gewoon een andere link met de stad hebben. Vaak kijken we naar Antwerpen als de modestad, maar er blijkt ook zoiets te bestaan als de Brussels touch. 

Aan de hand van verschillende beschrijvingen wordt de Brussels touch geïllustreerd. Denk aan inclusief, stedelijk, ambachtelijk,... Ik denk dat de woorden van de curator veelzeggend zijn: Bruxelles, ma belle op verschillende vlakken.  

Ik zag inspirerende silhouetten, soms uitdagend, soms technisch heel vernuftig. Je wil niet weten hoeveel foto's ik genomen heb. Spijtig genoeg is het er redelijk donker, maar deze keer kregen we wel een handig lichtje bij de brochure. 

Oh en breiwerk... mijn hart maakte een sprongetje bij dit ensemble, dat dan nog eens voor een spiegel stond!

Maar ook lekker extravagant en chic! Brussels touch heeft me aangenaam verrast, ik had het interview in de Knack gelezen, maar was niet meteen overtuigd. Ik vond het een mooie tentoonstelling, maar weet niet of het echt een aanrader is, het blijft een relatief klein museum waardoor het soms wat fragmentarisch overkomt. De tentoonstelling loopt best lang tot in mei volgend jaar. 

En er is natuurlijk ook de collectie kant, waarin de verschillende technieken en stijlen worden toegelicht. Ik kijk graag eens binnen en deze keer viel mijn oog op deze sierlijke handschoenen.