want met de NMBS lach ik niet. Ik pendel sinds september van Ingelmunster naar Brussel Noord, volgens de site is dat dik anderhalf uur tot bijna twee uur. Als er niks tussen valt natuurlijk want ik moet overstappen en de vertraging op de ene trein durft wel eens betekenen dat ik ergens te lande moet wachten. Ik heb twee opties: Kortrijk en Lichtervelde. In beide stations kan ik al getuigen dat ze lekkere frieten hebben. Om maar te zeggen, het durft wel eens voorvallen, ik zou zeggen gemiddeld één keer op de maand dat mijn traject drie uur wordt wegens tegenvallende problemen ergens onderweg.

Een hele lange inleiding om maar te zeggen dat de treinregeling maandag blijkbaar veranderd. Mijn oog viel er gisteren op in Kortrijk (en dankzij mijn vermoeidheid in de naailes was ik vroeger vertrokken en geraakte ik nog thuis, maar ocharme die kindjes op de nachttrein)enfin, voor ik verder afdwaal. Ik neem normaal de trein om 7.19, rijkelijk laat voor een werkmens, ik geef het toe want ik zit tussen de scholieren en de trein een half uurtje vroeger zit vol werkmensen en daar is wel plaats. In Kortrijk kies ik voor de trein naar Schaarbeek om 7.46, en die gaat nu vroeger vertrekken, maar volgens het bordje in Kortrijk niet meer naar Schaarbeek, enkel nog Gent. Volgens de site zou het wel nog moeten lukken, maar die richting Gent-Sint-Pieters boezemt me wat schrik in.



Soms kies ik voor de boemeltrein met veel tussenstops, gewoon omdat die iets comfortabeler is en de werken op de lijn Gent-Brussel wel eens voor problemen zorgen, maar blijkbaar rijdt die nu vroeger en niet meer tussen Kortrijk en Oudenaarde. Er lijkt weinig anders op te zitten, dan een echte werkmens te worden en vroeger op te staan, zucht (en natuurlijk weer te verhuizen).

Hilarisch was het begin filmpje

Jazz als levenswijze from REC Radiocentrum on Vimeo.

Ik vroeg me weer een beetje af waar ik aan begonnen was, zo op die persconferentie, maar uiteindelijk vertrok ik met een grote glimlach op mijn gezicht en daar zat dat glas bubbels voor niets tussen. Te lezen bij Gentblogt, of course

een voorstelling zonder woorden en toch een liedje, ik ben benieuwd, zeker na het interview in de weekendkrant

Maar in diezelfde helse week waren wij ook op verplaatsing. Het past perfect in mijn huidig nomadisch bestaan. Het Lief had een rood koffertje bij en op zondag, toen waarschijnlijk heel bloggend Vlaanderen naar buiten trok om te genieten van het mooie lenteweer, vroeg ik hem of hij wou gaan wandelen. Ik had er zelf niet zo'n zin in maar het leek me iets om die dag te doen. Al leek het me wel nog koud en eigenlijk wou ik liever binnen blijven. Hij lachte eens luid en dat was dan ook weer geregeld.


Ik besloot om het rode koffertje open te doen en haalde de voorbereiding boven. Ik las de instructies uit de Knipmode, zuchtte eens diep dat ik mijn grote knipboek niet bij had (maar ik zou zelfs niet weten in welke doos ik moet zoeken) en las het nog eens opnieuw en nog eens. Ja, ik had een A-lijn-rokje van het internet kunnen plukken, maar ik had mijn zinnen gezet op een zwierig rokje met zakjes uit het februari-nummer. Ik heb iets dergelijks in het lichtpaars, het kleur stoort me een beetje, het model is fantastisch (maar dan zonder die vervelende elastiek).

Dus ik zou ook wel vinden wat rimpelen wil zeggen, zeker? Het lukte zelfs om de voor- en achterpanden er aan te bevestigen en tussen het naaigerief dat het Lief had meegebracht ontdekte ik ook een blinde rits. Weliswaar te lang, maar ik besloot ze er toch in te zetten. Zo kon ik al eens passen en bleek mijn vrees dat het rokje te klein zou zijn gelukkig ongegrond.

Daarna verdween het rode met witte stippen stofje weer in de zak. Een beetje spijtig misschien maar ook ideaal om rustig na te denken over waar ik was blijven steken.



Ondertussen zit er al een andere, kortere en rode rits in.


Maar voor die belegstukjes heb ik toch hulp ingeroepen.

For English, scroll down

Ik dacht dat ik genoeg wol bij had om deze trui af te werken. Ik heb veel meer gedaan dan verwacht, dankzij een luie zondag en dan op de valreep heb ik te weinig draad. Niks ernstig, want ik had al gezegd dat ik de wol recycleerde van een andere trui, wel eigenlijk was ik begonnen met de 4 overblijvende bollen en het restje en is de trui nog intact. Na de voorlaatste rij van het patroon dacht ik al maar af te zetten, maar zelfs daarvoor heb ik te weinig wol. Er zit niks anders op dan effectief de trui los te halen om deze te kunnen afwerken. en dat betekent dat er nog wol over is voor een tweede trui in hetzelfde kleur, een nieuwe zoektocht naar een patroon dus.



I thought I had enough yarn with me to finish this one, but I don't. I actually managed to do a lot more than expected thanks to a lazy Sunday. But when I tried to cast of too soon, I realised it was no good. I ran out of yarn. It really isn't such a big deal. I already told you I was recycling yarn from another sweater but to tell you the truth I started with the 4 skeins I had left form the package and a little bit on top of that. The sweater is still intact, so now I'm really about to frog the sweater to be able to finish this one. Meaning there is also still enough left for another one in the same colour, I can start to look for another pattern...

Leuk he? van een Portugese ontwerpster, mooi maar ongetwijfeld niet echt praktisch. En toen het Lief informeerde naar het stofje, zei hij erbij: "maar dan kan jij dat straks ook zelf maken".

En dan was er ook nog een minder grappige term: een aap-relatie zou staan voor een relatie als het past.

"Nous sommes au regret de vous informer que votre nom ne figure pas sur la liste à partir de laquelle sera faite la sélection finale, d’autres candidatures correspondant plus précisément aux exigences du poste."

Ze klinken toch beter in het Frans, moet ik zeggen.

maar van pakjes worden wij ook blij, iets minder als je de arbeidsvoorwaarden ziet.

Ik denk dat er nog wel een paar te bedenken zijn...

Nog steeds veel te doen, maar die witte muren maken al veel goed.

Tja, ik denk dat het verhaal zo begint. Het was krokusvakantie, ten huize Nobutterfly ook wel gekend als de helse week. Er was geen naailes die week en dat was niet eens een drama. Ik had nog stoer voor de vakantie gezegd dat ik niet met de hand ging zitten naaien als er een machine stond. Dat met de hand naaien zou ik wel in de vakantie doen, het werd patronen tekenen en meten in de plaats. En je raadt het al, de vakantie voorbij en de naad nog niet genaaid. Het werd dus een karweitje voor op de trein.



Ook de foto's werden op de trein genomen en zijn dus een beetje wazig. Ik heb de tas nu al een paar keer over en weer meegenomen en er zijn een paar twijfels. Ik vrees dat ze wat te groot is om handig te zijn. Ik vrees vooral dat ik er te veel ga in steken en dat die linten dat niet gaan kunnen dragen. Ik ben wel trots op het lange lint en hoe ik dat grijze ding van een tas van een studiedag gerecupereerd heb. Ik weet ook wel dat het nu iets minder mooi afgewerkt zal zijn en dat dat punten zal kosten. Idem voor de handvaten waarvan er eentje een beetje uit de pas staat. Het heeft me wel drie dagen gekost voor ik het zag.



Enfin, we zien wel wat ze er in de naailes van zeggen, de eerste week is het al niet gelukt om te gaan, met dank aan een kraan op de spoorweg.

Ja, een nieuwe wijvenweek, met dank aan Tom Heremans, go I. en Lilith

en excuses voor Josie

Ik heb een roze bril op vandaag, het zal het mooie weer zijn. Ik had het artikel gelezen, mijn schouders opgehaald en even nog getwijfeld of ik er zelf iets ging over schrijven, maar er zijn anderen die dat beter kunnen, vind ik.

but someone 's got to do it. Zo lossen ze knelpuntberoepen op in Nederland.

Ik laat me dan wel afleiden door mooie boeken, ik ben ook nog steeds aan het breien. Gewoon voor mezelf. Ik herinner me nog hoe ik me voelde toen ik opzetten, moe maar tevreden, stoffig ook nog na een douche en twee keer mijn haar wassen leek alles stoffig te zijn, opkomende spierpijn in de armen, een dagje plak afkloppen op muren verdiende een avond in de zetel met de Tudors. Ik maakte geen proeflap, de stekenverhouding had ik bij Cadence geprobeerd en uiteindelijk was ik groter uitgekomen. Ik ben de wol dus aan het recycleren. Om zeker te zijn heb ik een paar extra steken bij de boord gezet en nu is het eerste blad van mijn Modern Garden Cardigan van Veera Välimäki af.



I got distracted from knitting by books and sewing and renovating my house. I cast on after a Saturday of hard labour tearing down the old plaster from the walls. I didn't test gauge, because I used the yarn for Cadence, in fact I'm recycling the yarn. I added some extra stitches to the side and I like it already. I finished the first leave.

Met een zucht deed ik het boek dicht: om en bij de 600 blz waarin ik meegeleefd had met Denise en Enid, Alfred en Chip en zelfs bij momenten met Gary. Ik vraag me af of je met een e-reader ook dat gevoel kunt hebben, van voldoening als het uit is en van ongeduldige spanning als je nog bezig bent en je bladwijzer maar traagjes opschuift naar het einde van het boek. En nu had ik de laatste regels gelezen van de The corrections. Het boek dateert al van 2001, maar ik heb het pas ontdekt na de fuzz die er was over het nieuwe boek van Jonathan Franzen. Ik kocht het toevallig bij Limerick toen ik er een cadeautje zocht en vond voor iemand anders. Een paperbackversie afgeprijst en nog met een gratis boek bij. Het kon eigenlijk niet op, het gratis boek gaf ik weg in de naailes omdat ik het al had en het boek werd een trouwe metgezel na het vorige boek. Het was vreemd dat ik zo snel volledig weg was in een ander boek, want The observations had de lat wel hoog gelegd. Maar Corrections slaagde er zonder problemen in, ik ben me gaan hechten aan de dysfunctionele familie met een hoop verhalen. Ik hou ook wel van de stijl, die uitgebreide beschrijvingen, uitwijdingen,... Het smaakt naar meer. Ik denk dat ik het op een goede maand heb gelezen, met veel tussenpozen, niet omdat het me niet aansprak maar gewoon omdat er nog zoveel anders is. En ondertussen ben ik al weer in een boek begonnen, eentje in opdracht ligt op me te wachten maar twee andere hebben mijn aandacht getrokken.

In Amsterdam kan je boeken kopen, veel boeken.Ik was echt onder de indruk van de boekenwinkels. Zelfs in de Bijenkorf is er een boekenafdeling. Op het moment dat wij er waren was er net een boekenfeest gepland, met een speciaal boekje van Dimitri Verhulst. Een blik op mijn gezicht en het Lief wist dat we op zoek moesten, naar de bovenste verdieping. En daar vond ik ook Annie M.G. Schmidt.

*en de komende dagen komen nog wel een paar prentjes, ik loop wat achter*

Ik heb de maand februari laten voorbijgaan zonder terugblik en maart is al ruim halverwege zonder vooruitblik. Simpel weg omdat er weinig te vertellen is. Het was zo allemaal een beetje stilgevallen en het excuus dat februari minder dagen telt is ook maar een excuus, jawel.

Maar ik heb me herpakt zou je kunnen zeggen, of toch een beetje. Ik had mijn breiwerk mee op de trein naar Amsterdam. Het uilentruitje voor mijn nichtje kreeg een uiltjes en een hals. Het voelde wat als een karwei en daar heb ik het duidelijk lastig mee, dus duurde het eigenlijk onredelijk lang. Ik naaide nog de laatste stukjes draad in en vergat een foto te nemen voor ik het overhandigde. Stom, ik weet het maar de treinrit verliep niet meteen zoals het hoort. Dus moet je het doen met een foto van het restje wol, een half en eenzaam bolletje, en de cover van het boek dat me gezelschap hield. "I was told there'd be cake", de titel had me direct aangesproken het moment dat ik iemand het boek zag lezen op de trein. Ik tikte het in de concepten van mijn sms-machine en daar bleef het een beetje steken. Want ik ging geen boeken meer kopen en kortverhalen zijn niet meteen mijn ding. Maar de weerstand brak en met een openingszin als "As most New Yorkers have done, I have given serious and generous thoughts to the state of my apartment should I get killed during the day." kan het niet fout gaan. Wat volgde was een opsomming van mogelijke manieren om te sterven en dan vooral de beschrijving van wat er zou gebeuren als iemand dan je appartement binnenkomt. Hilarisch en een goed begin voor een boek dat waarschijnlijk vooral gaatjes zal moeten vullen.

maar ik voelde dat ik er klaar voor was. Al een paar dagen gonst het in mijn hoofd van de plannen en ideetjes. Voorlopig hou ik ze nog wat binnenkamers, maar ik kan moeilijk zwijgen.

"Dames en heren, even uw aandacht aub. De trein moest wachten om aansluiting te verzekeren waardoor we vertraging hebben. Dit is normaal. Ondertussen blijken er technische problemen te zijn, waardoor we niet kunnen vertrekken. Dit is niet normaal. We weten niet goed wat er scheelt, maar doen onze uiterste best om u op de hoogte te houden."

En dan wordt er druk gebeld in de wagon: "de aansluiting is hem fataal geworden", "we staan stil voor onbeperkte duur",...

Maar het leukste zijn de afspraken die spontaan ontstaan. Zij moet binnen een half uur op een podium staan in een dorp (stad eigenlijk) twee haltes verder, hij heeft een vriendin die hem straks komt oppikken. "Ik zal haar terugbellen, vragen of ze zin heeft om er één te gaan drinken twee haltes verder." Hij belt, "sorry, ze ziet het niet zitten, drukke week, hoofdpijn. Je kan mee tot één halte verder als je wil..."

"En je hebt van je monitor een aquarium gemaakt?"
"Tja, jullie zien waarschijnlijk veel..."
"Het is wel de eerste keer dat ik een vuurvos in een aquarium zie..."

*haalt haar schouders op, tja die mannen van de helpdesk*

en dat aquarium is gewoon een stofje van Michael Miller waar Julija mij deze week goesting naar deed krijgen

In een uithoekje van de tuin staan een hoop potten. En nee, het is niet alsof die tuin ik-weet-niet-hoe-groot-is, maar ze staan momenteel toch wat zielig te wezen. Een paar weken geleden lag er nog een dikke laag sneeuw op en ik had dus het ergste gevreesd, nog een paar slachtoffers van de verhuis. Maar ze hebben het overleefd, hier en daar is een nieuw blaadje te zien en als het straks voor echt is, kunnen ze weer de volle grond in. Ik kijk er al naar uit.

Ik zal de laatste zijn om mezelf als een goed georganiseerd persoon te beschrijven. Al heb ik zo mijn momenten, een to do lijstje hier, een agenda daar,... Mijn gsm is me de laatste maanden een stuk dierbaarder geworden als geheugensteuntje.
Soms loopt het de spuitgaten uit, zo bezig met iets dat ik de rest rondom mij vergeet. En dan durf ik al eens vergeten welke kousen ik aan heb. Of een kledingstuk achterste voren. Binnenste buiten. Ik heb zeker de laatste drie weken van elk een voorbeeld en meestal ontdek ik dat op een genant moment.

Een weekendbiljet is goedkoop maar eigenlijk ook wel kort. Het was vroeg op zaterdag en van in de trein nog wat slapen is weinig in huis gekomen. De B&B was goed gelegen en Wies de eigenares was enthousiast bij het zien van mijn breinaalden. Ze had ook een naaimachine staan.

Geen musea deze keer, de tijd was kort, het weer te mooi en de vorige twee keer dat ik in Amsterdam was, was dat vooral en bijna uitsluitend om Van Gogh te gaan zien. Maar Anne Franck staat toch wel hoog op het lijstje, een ommetje langs haar huis is het deze keer geworden.

De A.Cuypstraat is een beetje tegengevallen op stofjesvlak, ik vond niet meteen hét bloemenpatroontje dat ik in gedachten had. Dus zijn het nog wat bolletjes geworden, wat voering en een hele reeks vintage-knopen in verschillende kleuren. Voor de rest niks dan lof, een gezellige markt op zaterdag, mooi weer en de eerste terrasjes. Meer heeft een mens niet nodig om vrolijk te worden. De burgermeester mag trouwens dringend in België komen, ik probeerde de burger van het huis maar de vegetarische leken me ook wel lekker (rode linzen of feta). Niet van de goedkoopste maar verantwoord vlees smaakt ook wel beter.

Absolute topper was de bibliotheek, elke dag open van 10 tot 22u, ook op zondag. Je moet het gewoon gezien hebben om te geloven. Een super restaurant op de bovenste verdieping met bier en wijn en een grote keuze lekkere gerechten, een piano waar je op mag spelen als je dat onder de knie hebt, leuke screensavers,… Laat ze maar gauw in Gent eraan beginnen.

...straks aan de muren.

Wij doen niet van feestdagen, dus ook niet van Valentijn. En ja, ik weet dat is al weer een maand geleden maar onder het motto "elke dag een beetje Valentijn" begin ik er toch nog eens over. Ik zocht iets liefs en misschien tikkeltje kitsch voor het lief. En ik weet niet meer hoe ik er op kwam maar ik moest denken aan die hartjes die we bij de meme kregen. Uit een oranje doosje. Petits Coeurs van Lu, onvindbaar in de rekken, en ik dacht nog dat de supermarkt gewoon te klein is. Maar het blijkt algemeen te zijn, er is zelfs een groep op het internet om ze terug te krijgen. Blijft niks dan gespaard?

We gingen naar Amsterdam dit weekend voor een concert, het concert werd geannuleerd, de treintickets waren besteld. En ik geef het toe, ik had er ook al te veel zin in om nog van gedacht te veranderen. En we zijn duidelijk niet alleen, bij ivan kon ik al tips lezen waar ik het lief kan achterlaten als het in de A.Cuypstraat uit de hand zou lopen. Die van Pretty zullen net te laat zijn, maar Vrolijke Elke lopen we er misschien nog tegen het lijf.

Kijk, ik heb me gisteren aan deze affiche zitten ergeren. Als je nu een klein beetje geloofwaardig wilt zijn neem je toch geen model van 20 jaar maar een straffe madam van 50? Zo eentje waar je stiekem jaloers op bent, goed in haar vel, mooi ouder geworden en nog steeds een streling voor het oog?

Ik weet dat heel Vlaanderen zowat uit zijn dak gaat bij een straaltje zonnenschijn. Ik heb al durvers met blote benen gezien, wat meer bescheiden blote voeten in pumps maar ik krijg het enkel koud bij het zicht. Het is nog te vroeg, echt waar, mijn boom denkt daar net zo over. Geef mij nog maar efkes een dikke trui

voor sommigen is het nu vakantie, even uitblazen. Ten huize No Butterfly is daar weinig van te merken. Het is dé week van het jaar. Dé week van dé deadline van hét grote rapport. De week dat ik mezelf verplicht van hier wat minder te komen. Al is dat nooit een garantie. Een uitlaatklep is altijd leuk en mijn portemonnee gaat protesteren als ik de regel van i. teveel toepas, nl. ook dingen die je zelf betaalt zijn een beetje een cadeautje als de post ze komt brengen.

Iedereen heeft zo zijn beperkingen en dat is niks om je voor te schamen. Dat weet ik wel. Je erbij neerleggen is een ander paar mouwen. Ik ben er verschrikkelijk in. Dat besef ik ook wel, alleen is een oplossing niet zo gemakkelijk. Dus daar sta ik dan op zaterdag aan het vegen met een handborsteltje tussen de buizen om die stukjes kalk van de muur te laten verdwijnen in een zak richting containerpark. En daar te midden in die wolk van stof begint het te dagen, wat ik eigenlijk al wel langer wist. Een uur of twee werk was wel heel optimistisch, na een uur is enkel een klein hoekje proper. Wel een lastig hoekje met veel buizen, maar toch... Op het moment dat hij het voorstelt, slik ik mijn trots in en nog eens een uur later is dat maar goed ook. Ik zit op de drempel van mijn huis, even lucht happen, tranen in de ogen,...

Maar het is gelukt, alles is weg...

Afkomstig van Piccsy (soms wat melig, maar soms ook zo terecht) via

Als je mij een jaar geleden zou gezegd hebben dat ik kussenslopen met een naaimachine zou maken, zou ik eens goed gelachen hebben. Niet met dat naaimachine. Ik had nooit gedacht dat het eerste project dat ik zelfstandig met een naaimachine in elkaar flans geen rokje zou zijn.
Ik had me voorgenomen om te wachten met naaimachines tot na de verhuis, maar dat blijft duren en uiteindelijk vond ik het welletjes. Al een tijdje mag ik horen dat het toch wel schandalig is dat de Zweden geen kussenslopen hebben in 60 op 60, of toch geen mooie. Dus had ik hem beloofd dat ik er ooit wel eens zou maken, passend bij het dekbed. Hoe gaat dat...

Ik kreeg een grote vrijheid: iets met wit-zwart en er zat ook geen tijdsdruk op. Maar hij is geen gemakkelijke, want het is niet zomaar zwart, wel bruin-zwart. Dus werd het toch een beetje weifelen, bij die Zweden. Al koos ik eigenlijk twee stofjes die ik al een tijdje leuk vind. De cijfertjes van Britten, een ontwerp van Emma Jones, een soepel stofje en ik weet dat ik het ooit in mijn bloglijst ben tegengekomen maar ik weet niet meer waar. Het tweede is een leuk met gevouwen diertjes, waaronder leuke rendieren. Een andere kanshebber is dat met het meisje dat zo op Candy trekt, of deze maar ik vind de figuren nogal groot (heb ik wel meer met ikea-stofjes). Hij keek een beetje raar toen ik hij de stofjes ontdekte (en het had iets van een ruil al was dat niet de bedoeling), maar het was niet gelukt om ze al te stikken. Gelukkig kon ik de naaimachine lenen en terwijl hij de jetlag bestreed maakte ik lawaai. Hij mocht kiezen maar uiteindelijk werd het seriewerk, terwijl ik bezig was had ik de smaak wel te pakken.

Toeval wil dat Lien ook kussens gemaakt heeft (ik vond haar stofje ook wel leuk) en een link naar een tutorial zette. Ik heb het zonder gedaan, gewoon wat rekenen, zoals Plutomeisje zo mooi tekende. Voor de kussens 60 op 60, gebruikte ik breedte 65 en lengte 145cm met een zoompje van 3 cm. Het Brittenstofje was verschrikkelijk om te stikken, het rimpelde en meteen wist ik waarom je de steken efkes moet testen. Maar de diertjes gingen voor niks.

Het was een beetje improviseren, maar uiteindelijk wees het zichzelf uit. Het enige minpuntje is dat de grootste flap onder de kleinste zit, maar een kniesoor die dit opmerkt. Trouwens als je slaapt let je daar niet op. Ik was al blij dat mijn diertjes en letters in de juiste richting liepen.

Een mooie voorbereiding voor het rokje dat er nog aan zit te komen, of wat dacht je?

“Herinner je Dirk nog? Van oudjaar drie jaar geleden ofzo. Hij smste me ’s anderendaags.” Ze mompelt iets onverstaanbaars wat dan zijn boodschap moet zijn geweest en zegt dan nadrukkelijk: “kruisje”. Bizar vond ze dat. Ze wappert ook met haar handen terwijl ze het zegt. Ze heeft een kroontje als diadeem, een echte prinses van twintig jaar oud en vol drama.

Weinig zo saai als werkmail, zeker de papieren versie. Meestal brieven die ik al via mail kreeg of boekjes van het één of het ander. Maar vandaag zat er een kartonnen envelop in A4-formaat die mijn aandacht trok, en al helemaal door het gedicht op de voorkant.

Ik ben niet gek! Ik ben alleen
Wat onberekenbaar, een beetje
Ongeregeld, ongerijmd en stapel
Woorden in mijn eigen logica, ik
Ben gezet, een cryptogram, vaak zeer
Gecondenseerd en daardoor fout
Begrepen, mis verstaan en opgesloten
In mezelf. Toch ben ik alles
Behalve het toeval. En in dat alles
Ben ik versteld, ontdaan, ontwricht.
Ik ben een gedicht.

Frank Pollet

Een boekje over begeleiding van werkzoekenden en hoe je verder dan de verpakking moet durven kijken, naar de inhoud. Ik voelde me meteen een beetje schuldig, want ik was al zo in de wolken met de verpakking.