Ik kijk er enorm naar uit...

In het boekje van de Vlaemsche ambtenaar is er elke keer een gesprek tussen twee collega's, meestal een leidinggevende en zijn of haar administratieve assistent(e). En dan lees je zo'n dingen:

Ambtenaren hebben een zekere gelatenheid en rust over zich. "Als het vandaag niet komt, dan is daar een goede reden voor en zal het morgen wel komen. En laat de anderen maar nieuwe ideeën hebben en nieuwe dingen uitvinden. Ik hoor het wel als het zover is en ondertussen doe ik wel rustig verder."

Zucht. En dan maar klagen over "ons" slecht imago.

Hij zei voor het optreden van wat hij later als elektroakoestische nu jazz dat hij mijn stukje over dat uitleggen had gelezen. Ik heb hem proberen uitleggen waarom ik het geschreven had, maar ik denk dat hij eigenlijk bedoelde dat ik beter zijn boekentip over dat populisme eens zou lezen. Allez, dat viel me te binnen toen ik het voorwoord van de knack van een paar weken terug aan het lezen was omdat mijn oog op de naam van die auteur gevallen is. En nu ik dat artikel in de krant heb gelezen, denk ik dat we dat beter allemaal eens zouden lezen. Maar nu ga ik eerst een moeilijk verhaal proberen vertellen. Dat waarschijnlijk te moeilijk zal zijn of niet passen in het plaatje maar dat ik gewoon moet vertellen.

Begin ik mijn winterslaap. Zondagavond de klok rond van 18.45 tot 6.45, maandag kwam hij thuis en trok hij de nacht door dus konden we vroeg onder de wol, en gisteren heb ik ook al tien uur niet gehaald. Ik ben op iets aan het broeden, denk ik

Dan kun je doen zoals Nautical Knitter, je steekt vijf potentiële projecten in vijf verschillende tassen en laat je lezers beslissen. stemmen kan hier en er is een prijs.

Dit lijkt me een leuk cadeautje! Een hanger (en ook heel praktisch want je kan er de dikte van je breinaalden mee controleren)



Via

Wat een dooddoener. Ik hoor die elke dag en aanverwanten. Het is geen gemakkelijk verhaal, hoe gaan we dit uitleggen, wat als dit in de pers komt en het verkeerd overgenomen wordt, kun je je inbeelden wat voor vragen dit zal opleveren,...

Het spijt me, maar niet met mij. Ik ben het beu, en ik heb het al gezegd, maar ik ben het beu. Burgers hebben het recht om uitleg te krijgen, beleidsmakers moeten alles op een duidelijk manier kunnen uitleggen, ook moeilijke verhalen en ook nog een twee, derde, vierde,... keer. Misschien moet er wat meer tijd gemaakt worden voor deftige uitleg op de radio, in de krant, op tv. Ik heb geen behoefte aan de zoveelste mening van de straat, maar deskundig advies, nu. Op een duidelijke manier uitgelegd en niet in een vier-minuten interview onderbroken met flitsende filmpjes.

Dat moet kunnen. Ik neem dat heel persoonlijk. Ik ben de oudste kleindochter die naar de unief is gegaan. Voor mijn grootvader betekende pol&soc zoveel als Patricia gaat in de politiek en als het kan, als minister van pensioenen. Mijn ma heeft het op haar zestiende opgegeven op school, een verhaal dat ik al eens uit de doeken deed. Wel, ik moet hen ook kunnen vertellen waar ik mee bezig ben op het werk. En dat lukt me soms beter en soms minder goed, maar ik blijf het wel proberen.

Josie heeft me getagd. Het lijkt een beetje op dit stokje, maar hier gaan we nog maar eens.

The rules:
Link the person who tagged you. Josie dus
Mention the rules on your blog. check
Tell about 6 unspectacular quirks of yours.
Tag 6 following bloggers by linking them.
Leave a comment on each of the tagged bloggers’ blogs letting them know they’ve been tagged

1. Ik heb schrik van kippen. Zeker hanen.
2. Ik heb schrik van auto's en geen rijbewijs.
3. Ik heb schrik van kleine kinderen. Vanaf een jaar of vijf gaat het al veel beter. Maar zonder rijbewijs begin je daar beter niet aan.
4. Ik heb schrik van werkmannen, ik versta die niet.
5. Ik heb schrik om te telefoneren, zeker naar werkmannen of tandartsen.
6. Ik heb schrik om op te vallen in grote massa's en schrik om voor een grijze muis door te gaan. Maar met mijn stoute schoenen aan lukt het wel eens.

Ik ga niemand taggen, wie zin heeft doet maar.

"Ik ga mij wat verder zetten. Straks is het zo een film die je mee sleurt. Ik ben daar zo niet voor."

uit de mond van een professionele recensent, ik heb keihard zitten lachen of wenen als ik daar goesting in had.



"Ja, wat wil je? Ze zat op een halve centimeter van mij en die hormonen..."

uit de mond van mijn buurman op de achterste rij in de cinema die vol zat met mensen met gesponsorde plekken.

Hij is vertrokken, weeral denk je misschien, maar het was al een tijd geleden. En normaal is hij dinsdagavond terug, tenzij ze hem toch nog twee weken uitsturen. Het werd een race tegen de tijd. De kleerkast wordt morgen geleverd, de slaapkamer moest leeggehaald worden terwijl de spullen er stonden van de living. Hij was die aan het schilderen, dag verlof maar het ging trager dan verwacht. Ook de eetkamer stond vol. Ik heb de kamer wat leeggehaald, de stapels wat compacter gemaakt, nog wat meer in onze oud-keuken gezet. Maar dat ik geen opmerkingen meer hoor over mijn verzamelwoed, rifrafs uit 2001?

Het weekend was een race tegen de tijd: kleur kiezen, schilderen, opruimen,...

Nu heeft de living een mooie rode kleur, niet mijn idee van een rustgevende kleur etc., maar het past wel mooi bij mijn vitra stoeltjes, is overdag niet te donker, denken we. De latjes worden een weekend uitgesteld, de deurposten hebben korianderzaad. Onze lampen hangen op. De eetkamer is nog niet terug in orde, maar de stapels zijn iets compacter, mijn computertafel staat opnieuw in de living, om morgen te kunnen thuis werken. Onze cinemastoeltjes staan er. Het zou moeten lukken om te passeren met onze kleerkast. Weer een stapje dichterbij...

Ze zijn voorbij, zomaar. Twee weken filmfestival, niks anders. 28 films heb ik gezien, nooit meer dan vier per dag. En vooral persvisies. De dag dat mijn collega kwam meekijken heb ik met plezier twee films laten schieten. Het blijft zottenwerk, denk ik als ik van de ene film naar de ander ga, tranen nog in de ogen. Maar er zijn mensen die dit voor hun werk doen, voor mij is het verlof, maar wel druk met het schrijven voor Het Project. Mariakerke is een stuk verder en het is telkens trappen ter hoogte van Citadelpark.

28 films, de goeie? Moeilijk te zeggen, ik heb niet zo'n groot archief aan films in mijn geheugen zitten om de films altijd te beoordelen op hun kwaliteiten, soms is het een emotionele aangelegenheid vrees ik. Zo vond ik Fighter heel sterk, maar misschien is het maar een doorslagje van bend it like Beckham. Toch een poging:

Toppers (in willekeurige volgorden):
Fighter: tranen, op meerdere momenten, goede conversatie, flitsende beelden, mooie muziek
Fear me not, Deense film met koppel uit festen, psychologisch, mooi
Heavy metal in Baghdad, mannen die lang haar willen en een t-shirt van iron maiden dragen, ik word daar wat stil van
Hunger, alsof we nog niet genoeg films over IRA hadden, heel sterk zintuigelijk
Stella, een paar clichématige scènes maar mooi verhaal
Helen, ik was gefascineerd, ook al was het op dvd in de persruimte
Home of dark butterflies, oef, er bestaan enigszins optimistische films in Finland
O'Horten: verrassend origineel, absurd

Goed:
Die Welle: leuk, Duitsers en hun verleden
Boy A, zet je aan het denken, mooie casting, beetje simpel einde
Burning plain, mooie verhaallijnen
Gitmek: my Marlon and Brando, mooi liefdesverhaal tegen achtergrond van inval in Irak, confronterend
The edge of love: vriendschap tussen vrouwen, mooi, Keira, mmm, en breien
Vicky, Christina, Barcelona: Penelope Cruz is ideaal als hysterische vrouw, Scarlet Johanson kan me niet echt raken
Ciao Bella: buitenkomen met een lach, verfrissend
The man who loved Yngve: was ik moe maar de film had me op verkeerd been gezet, leuk verhaal, dancing in my living room
Filth and wisdom: de film van Madonna, verrassend goed


Doenbaar:
Synedoche, New York: voordeel van de twijfel, moeilijk te vatten
Heaven's heart: een praatfilm tussen twee koppels
Cloud 9: heisa in Cannes overdreven, maar wel onderhoudende film
Nacht vor Augen: actueel, mooi verfilmd
Tulpan: ik ben niet zo voor Kazachstaanse horizons, maar niet verveeld.
Snow: sterke vrouwen in Ex-Joegoslavië

Meer van verwacht:
Elève libre
How to loose friends and alienate people, te braaf
Savage Grace: misschien iets te gemakkelijk?

Slecht:
There are no pommegranates in Teheran, de humor lag me niet om het zacht uit te drukken
Mollycam, slechte porno? zelfs dat niet

De postbode heeft zich vergist, we hebben de laatste tijd niet gekregen, wel een andere krant. Zo kon ik lezen hoe Sinéad OConnor veranderd is, dat De Gucht een nieuwe tafel van een bowlingbaan heeft, dat het niet slecht is om op oudere leeftijd kinderen te krijgen, dat veel ouders de rekeningen van de school niet willen of kunnen betalen, over verkrachtingen in Kongo,...

Het leverde mooie televisie op: een hardwerkende Amerikaan die een politicus een vraag stelt die hem bezig houdt. Alleen bleek loodgieter hier toch een rekbaar begrip. Mijn stoute ik vraagt zich af of hij geen acteur is ingehuurd door republikeinen of echt toevallig op de juiste plaats was. Het duurt nu al een tijd heel die campagne. Toen we in Praag rondliepen ontmoetten we vier Amerikaanse vrouwen, overtuigd democraten die absoluut voor Hilary waren. "A good divorce would have done miracles." en ook nog "it's no longer right to be a racist, but it is still right to be sexist" over de commentaren die ze binnen haar partij blijkbaar kreeg. Oh en vooral, het nieuws is er niet om te informeren maar voor kijkcijfers. Anyhow, de campagne gaat ver. Op Ravelry, de brei- en haakgemeenschap, zijn er verschillende leden die hun avatars aanpassen met steunbetuigingen voor de één of de ander. Ik kijk er al niet meer van op. Maar toen ik deze morgen mijn nieuwsbrief van Lion Brands opendeed moest ik toch eens diep zuchten: gratis patronen om Barack Obama of McCain te haken.







Heeft iemand ooit dit idee gehad voor pakweg Yves Leterme, Joëlle Milquet, Di Rupo, Degucht,...?

Maar langs alle kanten wordt ons wel gevraagd om onze mening te hebben over de begroting, Terzake, de ochtend,... Zo in die trant: "de begroting hangt met haken en ogen aaneen, maar wat vindt u?" [liedje] "En we lezen even voor uit de reacties: de begroting hangt met haken en ogen aaneen, maar ik vind dat ..." En van de socialisten mogen we pas iets verwachten na hun congres van dit weekend, of heb ik Caroline nu verkeerd begrepen?

Het telefoontje waar ik al zo lang op zat te wachten. Ik besloot direct mijn film voor vandaag te schrappen en mijn huisvrouwkleren aan te trekken. Nee, ik heb dat niet echt, het is een manier van zeggen. Onze kleerkast wordt maandag geleverd, dan kan ik eindelijk een deftige plaats krijgen voor mijn kleren, deftig kiezen wat ik wil aandoen en niet beperkt zijn tussen twee broeken en een zomerrok. Alleen is onze slaapkamer, of beter wat onze slaapkamer moet worden, een klein slagveld. Er staan nog allerlei dozen, de zitzakken uit de living staan er omdat de living geschilderd wordt, de barkast staat er nog van toen het nog een eetkamer was. Werk aan de winkel dus. En overal stof van het schuren van de living. En als top vindt onze kat de wontons die ik gisteravond klaarmaakte ook heel lekker. Ik ben zo stom geweest om het doosje op het aanrecht te laten staan en toen ze aan het smullen ging is ze er in geslaagd om een glazen deksel te laten vallen. Duizend stukjes waar geen lijm tegen bestand is. Ik weet wat gedaan, jawel.

Een actie van een shampoomerk dat ik niet ga vermelden omdat ik een beetje kwaad ben. Het begon met Sofie die het gezicht zou worden en haar haar knippen voor een pruik. Tot zover geen kwaad woord, want het lijkt me lastig om je haar te verliezen, naast alle andere fysieke ongemakken. Toen ik haar op tv zag, had ze een kort carrékopke, ze maakte efkes reclame voor de actie en al ik kon denken was, waarom snij je dat in godsnaam niet in een jongenskopje, maak een statement, durf eens. Toen ik het mijn liefste vertelde wist hij mij te vertellen (ja, het is van horen zeggen) dat iemand van de vrouwen op het werk een brief had gekregen met info over de actie en de doodleuke vermelding dat ze haar haar met het shampoomerk moest wassen voor ze ze liet knippen, anders zouden ze niet sterk genoeg zijn. Sorry, maar voor mij is dat er over. Ik ben absoluut pro campagnes en het is super dat merken daar ook iets mee willen doen, zoals die lingerieketen die ook acties doet ter sensibilisering van borstkanker, maar er op die manier mee uitpakken vind ik maar laag. Geen idee hoe ze de adressen geselecteerd hebben, maar stel dat één van de geadresseerden haar haar verloren had door de behandeling? Hoe zou die zich voelen?

Ik heb gewonnen... Nu ga ik de post met veel aandacht in de gaten houden, joepie!

27 films, daar is de teller blijven staan. Ik was van plan om vandaag mijn laatste echte filmfestivaldag te maken met 4 films maar ik heb het opgegeven na de tweede film. Het mooie Gitmek: my Marlon and Brando, een liefdesverhaal tussen een Turkse vrouw en een Koerd in Noord-Irak. Een collega had toevallig tickets en daarna zijn we koffie gaan drinken, een kinderfilm was misschien toch geen goed idee, wat in Gent gaan rondlopen, een trappist op een terras onder een afdakje, want het is al lang niet meer zo'n mooi weer als een paar dagen geleden. Praten, praten, praten. Het deed deugd en ik vond het absoluut niet erg om de film in de vroege avond te missen. Ook al was het een Deense film van het soort waar ik gek van ben. Sommige dingen zijn gewoon belangrijker. Het is maar een film.

"en je kan er een legging onder dragen..."

Ik kijk de verkoopster aan. Ok, met mijn witte benen is zo'n zwart kleedje niet echt een zicht, maar een legging? Ik heb de vorige leggingperiode meegemaakt. Ik droeg een legging en een t-shirt met rolkraag en lange mouwen onder een t-shirt met korte mouwen. Jawel, eronder. En ik kreeg commentaar van de moeder van een vriendin: of dit nu mode was? Mijn grootmoeder was toen serieus aan het dementeren en als ik haar ging opzoeken in het rusthuis wist ze nog net wie ik was, maar vooral gaf ze commentaar op mijn pyjamabroek. Het was het jaar dat ik geopereerd was en mijn jeans met geen mogelijkheid rond mijn heupen paste. Mijn legging was het enige kledingstuk dat nog enigszins paste. Dit excuus kan ik nu niet meer gebruiken, ik zou het op mijn leeftijd kunnen steken, maar ik zie evengoed vrouwen van in de vijftig vrolijk rondhossen met een legging, dus hou ik het maar op: ik zie liever panties. Niet van die vleeskleurige waar je voorzichtig moet zijn met nagels en die nooit meer dan twee keer mee gaan. Wel, zo van die veelkleurige of met een dessinske uit de Nederlandse keten. Onze kat vindt die ook leuker als ik haar aanvallen op mijn voeten weet te vermijden, kunnen mijn panties het een tijdje volhouden. Tot ik zelf ergens haper ofzo. En ja, gisteren liep ik rond in training en slobbertrui, maar vandaag ga ik voor een kleedje. Een vrouw, jawel.

Ik zocht iets om mij mee bezig te houden, een blog werd het. Ik lachte tegen de student die me de vraag stelde voor zijn thesis. Ik hoopte dat hij niet zag hoe gemaakt mijn glimlach was. Ik had zin om te zeggen dat ik er mee wou stoppen. Dat de verhalen die ik wil vertellen niet de mijne zijn, dat mijn verhalen te persoonlijk zijn voor het wereldwijde web, zelfs voor 's avonds laat op café, alhoewel misschien dan wel, maar ik geraak er niet meer 's avonds laat met de mensen die ik graag heb, we zitten tegenwoordig voor middernacht in bed en proberen voldoende slaap te krijgen voor die wekker weer af gaat. Ik vertel mijn verhalen als het donker is, als iedereen slaapt, stilletjes fluister ik ze tegen de nacht, hopende dat niemand me hoort of ik fluister ze in mijn hoofd en als de wekker afgaat verdring ik ze naar een achterhoekje. Ik moet rekeningen betalen, treinen halen, vergaderen, nota's schrijven, boodschappen doen, koken, dweilen en strijken,...

Dus ja, ik ken het gevoel...

Weet je wat ik het ergste vind aan de tandarts? Ook al heb ik sinds mijn verhuis naar Gent de allerliefste tandarts van de hele wereld? Het geluidje...

Ik heb een probleem met tandplak, nogal eens draait mijn bezoek aan de tandarts uit op een rondje schrobben. Daar komt nogal wat bloed bij kijken en na afloop zweer ik mijn tanden beter te zullen poetsen. Haal ik alvast een nieuwe tandenborstel en he, waarom eens geen flos? Maar ik blijf een uitstelkampioen...

Ik wou dus wel eens zo'n healthy white van Philips uitproberen. De eerste keer schrok ik enorm van het geluid. Later bleek mijn lip zowat murw, een beetje zoals bij de tandarts als je te lang met je mond hebt open gezeten. Maar nu ben ik er wel aan gewend, alleen dat geluid. Of het werkt? Of mijn tanden witter zijn? Ik zou graag denken dat ik nu een filmsterglimlach heb, maar misschien had ik voor de zekerheid die kleurkaartjes op voorhand voor mijn tanden moeten houden.

"Het is alleen maar een film, het is niet echt."
Hij heeft er genoeg van. Ik stop mijn verhaal en loop naar de keuken. Tegenwoordig zijn we weer klein behuisd. Hij heeft verlof genomen om onze living te schilderen. De eetplaats is verdwenen en is onze pseudo-living geworden. Ik zet de grillpan op en bijt op mijn tanden. Tuurlijk is het maar een film, maar wat als onze buurvrouw een rijke weduwnaar aan de haak geslagen heeft, als ik die man in de buurt van de bereide maaltijden ram met mijn winkelkar, als zij een tweeling krijgt terwijl het medisch gezien niet kon, als hij de straat over steekt en omver gereden wordt door een auto, misschien in het ziekenhuis een knappe verpleegster tegenkomt, of... Filmmakers moeten toch ergens hun inspiratie halen? Misschien vertellen ze gewoon het verhaal van jou en mij, al dan niet met een alternatief einde?

ontbijt ik langzaam, geen gedoe met films, ik ga door mijn feedreader en zeg: "dat moet ik toch ook eens proberen." "Groot gelijk" zegt mijn lief, zonder te zien wat ik bedoelde. grenzeloos vertrouwen, als dat maar goed afloopt

Breien gaat stukken trager met al die films (16 al), maar ik heb wel al gedurfd om mijn breiwerk boven te halen als Bruno naast me zit. Maar daar kan u alles over lezen op gentblogt. Vanmorgen zag ik de kleurtjes die Tucana voor me in paintshop gesmeten heeft, vindt u dit ook een mooi kleur voor jongens dan kan u altijd stemmen.

Morgen heb ik de tweede les van mijn workshop breien voor gevorderden in het MIAT. Ik ben niet meteen razend enthousiast. Op voorhand dacht ik er aan om er ook een cursus vilten te volgen. Nu heb ik een beetje mijn twijfels, de lesgeefster van mijn workshop viel de eerste les wat tegen, hopelijk morgen beter.

Als ik de creaties van Odd & Woolly begint het wel weer te kriebelen om het toch eens te proberen. Ze heeft trouwens ook een webshop waar ik binnenkort eens lekker ga snuisteren, nu rap douchen en naar het filmfestival.

For English, scroll down

Een projectje met wol en breinaalden in opdracht. Zij koos het patroon en betaalde de wol, ideaal om thuis geen ambras te hebben over "weeral wol". Het breien vlot heel snel, rechts tot in het oneindige, soms een beetje eentonig en dan moet er een stukje uit omdat ik er toch een averechtse naald tussen gekregen heb. Erger was, toen er in de eerste bol een slecht stuk wol zat waardoor het breisel plots doorzichtig werd. Ik kon gelukkig ruilen, maar was wel mijn inspanningen kwijt. Al bij al ben ik wel tevreden van het resultaat en zij ook, en dat is het voornaamste. De kleur is jeansblauw (oxygène van Phildar), ook al lijkt dat minder op de foto. Een vrouw op de trein gaf me ook al een compliment met de keuze van dat grijs. De foto is van vorige maandag, ondertussen heb ik al een tweede voorstuk af en een mouw. En daarna doe ik verder aan mijn eigen blauwe projectje.



Working against time for someone else. She chose the pattern and paid the yarn, no discussing at home about "again new yarn". Knitting goes fast, is sometimes a bit too much of the same, so I have to frog because I purled a row. I feared a bit when the yarn of the first skein became transparant. Luckily they let me change it for a new skein, but I had to give my project. I'm quite happy with the result and she is too, which is the main thing. The colour is jeans (Oxygène from Phildar), blue, even if it looks a bit gray on the picture. A woman on the train also said I chose a nice gray, but it really is a kinda blue. Maybe it's the light. I took the picture Monday, I already have a secund front and even a sleeve ready. One more and a cap to go. Once I'm finished, I'll continue my own blue project, I think.

Ik kwam half zingend de filmzaal uit. De gast die daarnet nog naast me mee zat te lachen, vraagt mijn kaartje. Nee, ik heb een perskaart, dus kan ik geen punten geven voor de publieksprijs, alleen maar reclame maken op Het Project voor The man who loved Yngve, ofte Mannen som elsket Yngve. Ach, het is ook wel een beetje "een film die ik goed vind omdat hij uit het noorden komt en maar niks zou vinden als hij uit Amerika komt", maar ik wil de eerste film van dit niveau uit Hollywood nog zien. Schaamteloos tieneramusement, en dan?

For English, scroll down

Ik heb de zakdoekjes al nodig gehad. The edge of love met Keira Knightley was te veel voor mijn gemoed, een mooie film over vriendschap tussen vrouwen. Wanneer Keira en Sienna Miller naar Wales verhuizen, laten ze hun Londense garderobe achter en dragen ze gebreide truien, vesten,... Ook al was ik helemaal in het verhaal, ik vroeg me toch af welke steek ze gebruikt hadden. Op ravelry wist Yarnlot me de naam van de kostuumzoeker te vinden en ook een aantal foto's. Soms vergeet ik dat zo'n dingen ook op het internet te vinden zijn. De bewuste okeren trui heb ik niet gevonden, maar het wordt wel tijd om me eens in kabels te smijten. En kniekousen en rokjes. En atonement te huren.




I volonteer to review movies during the filmfestival. When I saw Keira Knightley in The edge of love I had to cry a little. So far for my credibility as a reviewer. Anyhow I don't believe I have much, as I'm knitting in between films. When Keira en Sienna Miller moved to Wales they changed their clothes to knitted cardigans, sweaters,... really lovely. So even if I was concentrated on the film I couldn't help thinking what stitch was used. I asked on Ravelry and Yarnlot came up with the name of the designer and some photos. I sometimes forget there is something like the internet. I didn't find the yellow sweater I liked most but I must do some cables soon. And wear skirts and knee-socks.

en ik neem mee: mijn programmaboekje, een schrijfboekje, een balpen, een lintmeter, breinaalden en wol, iets om te eten en zakdoekjes voor het geval dat.

Mijn ochtendhumeur is stukken beter als ik verlof heb, merkte mijn lief op. Ik stond er op om samen met hem op te staan en hem koffie te maken. Hij maakte een afwerend gebaar, niet nodig, slaap maar lekker uit. Maar de persvisies beginnen vaak al om 9.30 dan is het geen luxe om zo vroeg op te staan. Daar had hij niet van terug. Ik had ruimschoots de tijd om nog wat te tokkelen voor het Project, wat dingen in te plannen en dan mijn kaart te gaan afhalen. Onderweg dacht ik dat er eigenlijk geen snelle weg bestaat tussen Mariakerke en Kinepolis, enige mogelijkheid is elke dag de heuvel op die de renners in de tour de France deden. Mijn eigen fietsje had het donderdagavond na het optreden begeven, alleen nog mogelijk om met de grootste versnelling te rijden, dus reed ik met een gammel vehikel. Ergens in de buurt van de Bijloke bleek dat die achterband toch echt wel plat was, en ik had die nog maar eergisteren opgepompt, slecht verhaal dus. Ik parkeerde mijn fiets en trok de heuvel te voet over. In het perscentrum was de rij lang, heel lang. Ik wou toch echt wel de film Ciao Bella zien, binnenkort op Het Project, maar een sprintje loste veel op. Het is een film die wel bij vrouwen in de smaak zal vallen, denk ik op basis van mijn eigen wegsmelten en de reactie bij Het Project. Na de film ging ik te voet mijn spullen ophalen, en ook het opdrachtje in wol. En dan begon de tocht: fiets op halen en te voet naar Mariakerke, want ja, een bus ging wel moeilijk zijn op de stakingsdag. Ook al had ik in het doorgaan wel een bus 3 naar Mariakerke zien rijden, ik kon moeilijk het risico nemen dat die chauffeur zijn dienst er al op zat en ik ergens in het centrum rond hing. En ja, het is even ver te voet als met de fiets. Gelukkig was het mooi weer. Ik laste een tussenstop in om mijn projectje eens te laten passen en alle paniek veroorzaakt door mijn ma verdween als sneeuw voor de zon. En dan was het tijd voor alle huishoudelijke taken.

For ravelry-users: there is English

Ik heb getreuzeld om het af te werken, nog langer om een foto te nemen. Ik heb het geblocked, maar ik ben niet overtuigd, de randen krullen toch over.

It took me some time to finish it, it even took me longer to take a picture. I blocked it, but I'm not convinced.



Misschien omdat ik het altijd zo nonchalant draag?
Maybe it has to do with the way I usually wear it.






Ondertussen is de KAL voor de derde versie al bijna klaar met hun breiwerk. Alle patronen bij Knitwith.us
Meanwhile the KAL for the third pattern is almost ready knitting, all patterns Knitwith.us

dus moet ik onderhandelen om mijn wanten te krijgen. Hoe noemen we dat trouwens in het Nederlands: handschoenen zonder vingers, maar met van die korte stukjes voor de vingers?

Ik kon niet rap genoeg weg zijn die laatste dag. Al die wrevel daar ga ik toch iets aan moeten doen, echt wel. En ik weet het, maar het is af en toe nodig dat iemand het me zegt. Maar eerst verlof. De regen hielp niet meteen om mijn humeur op te krikken, mijn fiets liet het af weten en ik waagde me aan het openbaar vervoer voor Vergeten straat. Best leuk, maar het mocht korter wat mij betreft. Donderdag ben ik Coem en V.O. gaan zien (ook al zou dat een Antwerpse uitdrukking zijn, pfff). Ik deed stiekem mijn ogen deed, en ik kon zo in slaap vallen, niet uit slechte smaak maar het voelde zo behaaglijk in de balzaal. Er was bijna geen volk en dat was spijtig, vooral V.O. kon me bekoren. En vanavond gaan we naar de kerk... En avant! Vooruit!

Zo lijkt het wel, de laatste dagen waren druk, heel druk en er zat niks anders op dan af en toe eens van huiswerk te doen. Maar vandaag is de laatste en het ziet er goed uit. Nee, ik ga niet lekker uitrusten tijdens mijn verlof of allerlei huishoudelijke klussertaakjes doen. Je weet niet wat voor slavendrijvers dat zijn bij het Project zeker?

Of dat wel zou werken die tandenborstels voor wittere tanden waar ze je met reclame om de oren slaan op tv. Sonicare, niet meteen een naam die me aan tandenborstels doet denken eigenlijk

maar niet waar het eindigt, in dit geval begint het bij breien en wol, maar wat als je ook zelf kleurtjes kunt gaan kiezen? Bij Tucanasdream kan het... En voor je eraan twijfelt, roze is geen jongenskleur, het is niet omdat onze keuken in dat kleur geschilderd is dat hij het leuk vindt (nog altijd niet, nee)