2008 = 366 dagen om er iets moois van te maken en je zin te doen. Laat niks je tegenhouden!

Ik zit op een bankje. Het shoppen wordt me langzaam te veel, zo op een drukke zaterdag. Ik kijk naar het koppel aan de overkant van het rek. Ze zijn nog jong, zestien, zeventien, zoiets. "Wat vind je hier van?" Ze houdt hem de schoenen voor. "Eek, die vind ik echt wel lelijk." Zijn blik liegt er niet om. "Misschien vind je ze mooier als ik ze aandoe?" Ze wringt zich in de schoenen. Hij is er niet van overtuigd. "Dit zijn nu echt wel de allerlelijkste schoenen die ik je ooit heb zien aandoen." Zij monstert haar schoenen in de spiegel. Ze lijkt hem niet te horen.

Arm koppel, de solden zijn nog niet eens begonnen...

Tussen het beslissen van de keuken waar de duizend van radio twee door de boxen klonk en het kiezen van keukentoestellen en gewone boodschappen kon ik af en toe wel iets meepikken. Dit zou zeker in mijn top 3 komen, denk ik.



Sinds Torhout kan hij trouwens niks meer verkeerd doen, zelfs kwelen met Kylie kan ik hem vergeven.

Alle lijstjes komen op hetzelfde moment, keuzes maken. Net als ivan kijk ik altijd uit naar de honderd op één. En ook voor deze heb ik dit jaar niet gestemd. Maar dan wel graag in de "Franse versie", niet die ze op de radio lieten horen. Die rrrrr in Marieke... mmmm...

Ik heb het niet zo begrepen op foto's van mezelf. Op het werk kwam een professionele fotograaf voor de nieuwe brochure, drie kwartier poseren leverde een handvol mooie foto's op en dan kiest de communicatiemens bij ons er de lelijkste uit. Ik hou wel van de foto's die Charles Strijd maakt, we zijn ook al samen op stap geweest. Maar ik verstijf als ik de lens op mij gericht voel, ik krijg dat trekje om de mond, mijn gezicht verkrampt en de foto schreeuwt: ik wil niet op de foto. Ja, lach maar...

Maar voor dit, wou ik wel eens een poging ondernemen. Het werd drie kwartier in het centrum van Gent, poseren, links kijken, rechts kijken, naar boven, naar beneden, op verschillende plaatsen,... Dankzij de wind had ik me de moeite wel kunnen besparen. En de fotografe vond de wind geweldig...

Dit jaar heb ik voor het eerst sinds lang niet gestemd. Ik zit ook niet meer met een notitieboekje gekluisterd aan de radio. Achteraf ga ik het er waarschijnlijk niet meer met mijn vriendin over discussiëren. Voor dit heb ik misschien ooit gestemd, ik zou het nu niet meer doen. Maar ik was wel blij toen ik het in de auto kon meekwelen...

Om er zeker van te zijn dat ik niet eenzaam zou worden, heb ik dan maar mijn eigen kattenbeest gemaakt. angry t-rex roars legt heel duidelijk uit hoe het moet, gewoon rechtdoor breien. Een makkie om kleine treinritten toch aangenaam door te brengen.





Well, to make sure I wouldn't get lonely, I knitted this little lemon green kitten. You can find the description on angry t-rex roars. It is real easy. I plan to make some more.

Na nachten blazen tegen een kat van de buren, mijn kousen attackeren, mijn bloempot als mand aanzien, braaf wachten tot ik mijn bord op de grond zet, op mijn schoot zitten als ik thuiswerk, mijn hand aanvallen omdat ik de muis wil gebruiken van mijn laptop,... Na al die fijne momenten is ze weer weg, jawel. Mijn lief is terug en dan geef ik ze met plezier terug. Het werd me zeker toen ze begon te blazen iets te veel. Ook al zei hij dat ze 's nachts aan mijn voeten kwam slapen en dat vond ik dan wel vertederend want dat had ik niet gemerkt, enkel de last.

Nu is de tijd van opruimen daar gekomen, ik had het met de drukte op het werk en het kattenbeest wat uitgesteld, maar gisteren is mijn lief dan een handje komen helpen. Denk ik. Ik had ergens in het begin van het jaar gezegd dat 2007 een goed jaar voor de glasindustrie zou zijn, wel ik hoef er geen woord van terug te nemen. Het zou overdrijven zijn als ik zeg dat er elke week een glas gesneuveld is, maar het viel me wel op dat de kast waar ik vroeger niet alle glazen in kwijt kon een aantal lege gaten begint te vertonen. Mijn nachtlamp moest er eerder deze week aan geloven, een groot litteken in het parket. En gisteren kwam er nog het kapje van een theelichtje bij. Het was zowat de druppel. Mijn lief kwam allerlei lekkende dingen oplossen maar toen merkte ik dat mijn tefalwok hier en daar niet echt meer tefal is en al die strepen? Het ijzersponsje, jawel, mijn lief heeft het ijzersponsje gebruikt op mijn tefalwok. Slik. Dan het theelichtje in melkglas. Slik. En toen hij mijn keukenkraan niet meer aan de praat kreeg, bleek ik geen lekkende kraan meer te hebben, maar ook geen water meer in mijn keuken. Oh, en ik zou nog liegen, de kraantjes onder de wasbak lekken nu en daar staan twee emmers te blinken. Maar nu is hij langzamerhand expert in keukentoestellen en kranen, want vrijdag bestellen we de keuken voor in Mariakerke (ik vertel ooit nog wel eens het verhaal), alleen heb ik geen zin in een design-kraan van een paar honderden euro's in mijn lelijke fermette-keuken te steken, ook al zou ik die dan kunnen recupereren wanneer er hier een nieuwe keuken komt. Het wordt dus een goedkoop exemplaar die gegarandeerd over twee jaar begint te lekken, ideaal als deadline voor de verbouwingen hier aan te vatten.

Vrijdag ben ik afgezakt naar de Nieuwstraat. Ik had nog een cadeautje nodig voor mijn lief en eigenlijk geen inspiratie. Toen ik de uitverkoop van een schoenenwinkel zag, herinnerde ik me de woorden van mijn collega. Het rek met mijn maat lag overhoop, het leek wel of een shopaholic er een kamikaze had uitgevoerd. Het personeel zuchtte terwijl ze begonnen op te ruimen en ondertussen graaide iedereen verder naar zijn maat, dat model,.... Uit sympathie gooide ik maar een schoen met een andere maat in hun kartonnen doos. Ik kreeg bijna applaus, eindelijk een klant die hun werk apprecieert. Erg, hoe mensen alles aanraken en dan maar laten vallen waar het hen uitkomt, ongegeneerd lopen ze zelfs anderen tegen de grond. Iedereen verdient respect voor de job die hij of zij uitoefent.

En ja, ik ben een paar botten rijker, ik heb mijn lief moeten overtuigen dat ze een koopje zijn en ook wel beloofd dat schoenenwinkels tijdens de solden niet op mijn lijstje staan.

Eerlijk het valt niet mee om me te concentreren op deze laatste werkdag. Iedereen lijkt al in vakantiestemming. Ik zit veiligheidshalve thuis, wat misschien of misschien ook niet bevorderend werkt voor mijn concentratie. Maar ik hou me voor dat het voor het goede doel is.

De voorbije week is op zijn minst hectisch te noemen geweest. Niet alleen omwille van de vele taken die in de rush naar de eindejaarsperiode er door moesten, maar ook omdat de eerder aangekondigde veranderingen heel erg dichtbij komen. Het is zowat de meest gehoorde vraag aan mijn adres de laatste weken "en ben je nu al veranderd van team?" of "wanneer verander je nu van team?"

Alles werd nog ietsje ingewikkelder toen het team een vacature uitschreef voor een andere functie. De vacature kwam in mijn mailbox met een aanmoedigend berichtje. "Dit lijkt me een job op jouw lijf geschreven." Twijfels natuurlijk, maar het was niet mijn job en na lang nadenken ook niet de job die ik wil hebben. Zelfs na twee keer aandringen ben ik niet gezwicht.

Vorige week mocht ik dan bij het afdelingshoofd langs om de transitie te bespreken. Bleek dat ze ook de vraag gehad had of de beslissing niet omkeerbaar was. Mijn vertrek uit het team is voorwerp van heel wat lobbying. En zeggen dat ik er eigenlijk nooit voor gekozen heb om te veranderen van team of opdrachten. Ze liet me in elk geval weten dat de beslissing nu niet kan veranderd worden, dat ze er in gelooft en ik met mijn twijfels bij haar terecht kan. Het ideale moment om de onzekerheid over mijn taken en de rol van mijn vroegere verantwoordelijke aan te kaarten. Ik heb zeker nog veel bij te leren maar ik wil ook geen schoonmoeder die mijn doen en laten in de gaten houdt. Ze stelde de vraag enigszins aarzelend: of ik op termijn dat project wou trekken? Mijn antwoord leek haar te verbazen. Ik moet dus duidelijk wat meer mijn capaciteiten in de verf zetten in de toekomst. Binnen een paar weken is er opnieuw overleg, concrete taken verdelen.

Ondertussen probeer ik me ook wat in te burgeren bij mijn nieuwe team. Een aantal teamoverlegs bijgewoond en het is wennen. De mensen zijn zeker sympathiek en ze laten me ook voelen dat ik welkom ben. Maar ook zij worstelen met de veranderingen. Sommigen zien er een nieuwe uitdaging in, anderen strubbelen tegen. Mijn takenpakket, voor zover dat duidelijk is, lijkt niet te passen in het plaatje van het team. Maar iedereen wil er wel voor gaan, noodgedwongen, maar we gaan ervoor.

Dus is vandaag eigenlijk best een ideale dag om een paar oude opdrachten af te werken en een vacature voor mijn collega waar ik mee in tandem ga werken op te stellen. Nog een paar uurtjes...

- Schat, Henk heeft absoluut gelijk, echt waar...

Hij zegt het op een toon waar geen discussie mogelijk is. Die hij, is mijn lief. Het is maandagmorgen en ik moet werken (ja, geen brug voor mij). Veel zin in discussie heb ik sowieso niet. Maar ik kijk blijkbaar niet begrijpend en dus krijg ik ook maar de volledige uitleg van mijn lief.

- Henk heeft toch gezegd dat je eens goed moet vloeken en roepen als het tegenzit bij het verbouwen, awel, dat doe ik toch? En protesteren mag dus niet meer.

Dat belooft, hij herneemt deze week de werken in Mariakerke, ik hoop deze week ook nog eens een verfborstel vast te kunnen pakken. Maar volgens mij bedoelde Henk iets anders, gisteren in de Dido. Volgens mij zie hij dat roepen soms niet voldoende is, maar ik denk dat ik deze nuance maar beter voor mezelf hou... Maar als u ook wil weten wat Henk nu juist zegt, ga eens kijken naar een try-out van Karton. Hilarisch en herkenbaar voor iedereen die weet wat gyproc is.

Nee, juffrouw, als een komiek u op het podium roept en vraagt of hij uw borsten mag aanraken, antwoordt u niet, liever niet, maar gewoon nee.

In de reeks onnozele testjes, eentje uit de Standaard.




Zelf proberen?

Het zal deze week wel in vele bedrijven de rush voor het eindejaar zijn. Ik had ook een paar projecten die ik heel graag wou afwerken zodat ze me in het nieuwe jaar niet komen spoken. Alles veranderde toen er uitstel kwam voor een gezamenlijk project, zwaar uitstel als in een paar extra maanden. Zo kwam het dat ik niet meteen ging panikeren toen er woensdag een telefoontje kwam: dringend! dringender kon niet, alle documenten tegen donderdagavond klaar, dringend, van moeten. Dus na mijn bezoek bij de kapper zette ik maar vol verse moed mijn pc weer aan, ja, er zijn geen ambtenaren meer. Zelfs de bakkersvrouw moest het toegeven. Terwijl het stoofpotje in de oven begon te pruttelen, typte ik dat het een lieve lust was, woorden wikken, woorden wegen, maar alles ging goed komen. Rond een uur of zeven dwarrelde een berichtje van de grote baas binnen: "het is belangrijk. deadline moet gerespecteerd worden." Duidelijke orders maar een blik op mijn scherm stelde mij gerust. Nog wat schaven, maar dat kon best na een nachtje slapen. Donderdagmorgen hervatte ik het werk, nog steeds vol goede moed, nagrinnikend van de kleine hetze. In mijn mailbox kwam een nieuwe versie van de tekst die ik moest bespreken. Gnnn... Niet leuk, maar niet onoverkomelijk. Ik legde de teksten naast elkaar, werd ondertussen nog eens in het bureau van de grote baas geroepen. Of het toch wel ging lukken en ik hem op de hoogte kon houden? Jaha, maar laat mij werken... Op de middag was de eerste tekst af, die kon dus verstuurd worden en terwijl de commentaren aan de overzijde geformuleerd zouden worden kon ik de volgende documenten aanpakken. Geen probleem, voor mij was de timing nog steeds vijf uur. Ondertussen kwamen wat mailtjes over en weer, een telefoontje, maar ik bleef erin geloven. Om vier uur kwam de mail van de overkant: de opmerkingen waren in de tekst verwerkt maar na overleg aan hun kant was beslist dat er in januari een vergadering zou georganiseerd worden en de documenten op die dag besproken konden worden. Ik dacht dat ik droomde. Die aanvragen moesten toch vandaag de deur uit. Telefoontje. Bezet. Nog maar eens. Nee, het kon gerust wachten tot na zijn verlof. Maar dan moest ik ze zeker af hebben. Een kwartier later stuurde ik hem alle documenten, met de aanpassingen die hij had aangebracht al verwerkt in de nieuwe documenten en nog een fout verbeterd in zijn document. Balen komt zelfs nog niet in de buurt van wat ik voelde. Een collega zei me dat enkel nieuwe schoenen een oplossing konden bieden in zo'n situaties. Het werd een voorraad nieuwe wol bij de onlineshop, maar ssst... mondje dicht tegen mijn lief, want hij vindt dat we er geen nodig hebben.

Met de uitverkoop van de Music Mania (en ik had een vip uitnodiging, jawel) kwam de Sint wel heel vroeg dit jaar. Er was één schijfje waar ik wat stond over te twijfelen, ik ben het zelfs achteraf moeten gaan opvissen. Paniek, want ik dacht dat het ondertussen weg was. Mijn lief keek bedenkelijk. "Brett Anderson?" "Tarara," zei ik, "de zanger van Suede natuurlijk." Daar had mijn lief niet van terug. Kon hij veel weten dat ik toen in die wei in Torhout betoverd ben? Brett kronkelde rond zijn micro, bespeelde het publiek en tussen twee liedjes door gaf hij zijn crew ervan langs dat het niet schoon meer was. Onuitstaanbaar vond ik hem, maar ik kon mijn ogen niet van hem houden. En nu zit hij in mijn oortjes, zowat elke dag op de trein, vastgeroest op mijn ipod.

In Gentse blogmiddens sta ik dezer dagen bekend als dingske met het verse kapsel. Tja, dat heeft er natuurlijk alles mee te maken. Maar ik was zo enthousiast toen ik gisteren buitenkwam, en zelfs deze morgen na het te wassen, blijft het mijn ding, nu nog eens zien wat het binnen twee weken geeft...

En voor alle duidelijkheid, het is niet kort en met een split rechts. Er is wel een serieus stuk af en het is eindelijk scheef geknipt, wat de kapster van de vorige keer niet zag zitten omdat mijn haar krult. BOE! Nee, nu zei ze, we gaan dat niet brushen he, maar wel wat schuim om je krullen er weer in te krijgen. Wacht tot ik mijn schoonma zie...

Update:
De voorzitter ziet er een complot in...

for English scroll down

dienstmededeling: Ik denk dat ik al mijn breiblogberichtjes maar met B&B ga beginnen, dat maakt het iets gemakkelijker voor mensen die hier niet in geïnteresseerd zijn.

In een vorige post had ik het al over de breigroepen die op het internet samenkomen. Sommige groepen hebben wat ze een KAL noemen, het duurde een tijdje voor ik besefte dat dit voor knitting along staat. Bij de Sexy knitters club houden ze momenteel een soort verkiezing voor het patroon dat ze vanaf januari zullen breien. Ik ben alvast benieuwd. Maar ik ben nog niet zeker of ik ga mee doen, in januari starten we in de breilessen ook met een pull en ik wil toch een beetje op schema blijven.

Een speciale KAL is The secret of the stole. Nautical Knitter heeft een patroon ontworpen en vanaf 18 januari geeft ze de leden van de groep een stukje van het patroon, en dit negen keer. De foto's van de eerste groep zijn alvast veelbelovend. Ik hoop alleen dat ik de steken voldoende onder de knie heb. Ik heb alvast een beginnersboek breien in het Engels gekocht zodat ik alle afkortingen en steken kan opzoeken.



Service message: I decided to start all my knitting adventures with B&B, which stands for "breien en bloggen" (knitting and blogging in Dutch). It makes it easier for readers to make a selection.

In a previous post I wrote about the knitting groups who meet on the internet. Some groups have a KAL. It took me some time to realise it is the abbreviation for knitting along. The sexy knitters club is holding an election to choose the pattern they'll start knitting in January. I'm curious, but nog sure if I'll join because we also will knit a jumper in knitting lessons and I don't want to fall behind.

A special KAL is The secret of the stole. Nautical Knitter has designed a stole and people who want to knit it can enroll. Starting from January 18th they will receive hints, nine times to be precise, the members of the group receive a part of the pattern. The photos from the first secret stole are promising and I hope my skills are sufficient. I already bought a "start to knit" book in English to get all abbreviations on knitting right.

Zonder muts buiten was al een tijdje geen optie meer. Enkel kloppende hoofdpijn hield ik er aan over. Een keer te veel mijn handschoenen niet op tijd gevonden, denk ik als ik het rode wondje op mijn rechterhand zie. Crème, dagelijks en liefst meer. Mijn vel roept om bodylotion, maar voor het goedje mijn vel raakt is het al verdwenen. Verzwolgen in de kloofjes. Mijn lippen overleven op lagen labello, laag boven laag en nooit genoeg. Discussiëren heeft geen zin, onderhandelen evenmin. Voor ik ’s morgens goed en wel mijn ogen open doe, smeer ik een beschermlaagje. Na het douchen volgt de rest. Voor ik de dag intrek nog vlug een laagje. Mijn adem komt in wolkjes buiten. Onder de huid van mijn wangen worden kristalletjes gevormd, ze prikken. Mijn handen zijn het tintelen voorbij, jeuken, het is bijna roepen. Op het werk zit er niks anders op dan mijn tube handcrème boven te halen. De labello binnen handbereik. Vanavond grijp ik naar de zware middelen: uiercrème. Laat de designer op tv maar luidop lachen. Mijn lijf, mijn winterlijf, moet de winter door.

daar blijk ik dus alles over te weten...


Serieus nu, het wordt tijd dat ik die podcast weer eens toevoeg aan mijn lijstje: Bang bang van pure fm. Het moet daar hilarisch geweest zijn de laatste tijd...

for English, scroll down

Breien & bloggen gaan heel goed samen als je het mij vraagt. Sinds een aantal maanden surf ik het internet door op zoek naar patronen, wol, noem maar op en ik kom massa's mensen tegen die ik vroeger niet kende. Ik heb er een aantal in mijn feedreader steken maar ik ben nog steeds aan het ontdekken. Pff, er is niks mis met huis-tuin-en-keukenblogs als je die schitterende creaties ziet. Hoeveel invloed zouden zo'n blogs hebben? Vaak zijn het trouwens Amerikaanse blogs, heb ik de indruk. Iemand gaat op in zijn hobby, maakt er een soort dagboek van met foto's en besluit dat op het internet te zetten, een blog dus. Eigenlijk niet zo verschillend van het verhaal dat iemand uit mijn breiklas vertelde over haar grootmoeder die de tijdschriften op zolder bewaarde. Op de laatste pagina stond wat ze voor wie en in welke kleur had gebreid. Het voordeel met B&B is dat breisters (M/V) elkaar ontmoeten, commentaar geven op patronen, tips geven,... Via ravelry ontdekte ik ook dat er groepen zijn die breien voor een goed doel, sokken voor soldaten, hoedjes/mutsen voor mensen die hun haar verliezen door chemo,... Het doet me een beetje denken aan mijn groottante die babysokjes voor de missies breide.


Knitting and blogging makes a perfect marriage. Since a few months I'm looking on the internet for patterns, yarn, etc and I get to know people I hadn't met before. I have put their blogs on my feedreader, but I'm still discovering. Pff, nothing wrong with house-garden-blogs, like the little storm there has been this week in the Belgian blogosphere. Someone is in to his hobby, makes a kind of journal, with some photo's and puts it on the internet, a blog. Not so different from the story a friend from my knitting class told me about her grandmother who had put all her knitting magazines in the attic, on the last page she had written what she had knitted in what colour and for whom.
The advantage of blogging and knitting is that knitters (M/F) meet, comment on patters, give advice,... Via ravelry I discovered that there are groups of knitters who knit for a good cause, like socks for soldiers, hats for people who lost their hair due to chemo,... I remind me a little bit of my great aunt who knitted baby socks for little children in Afrika.

Uit de massale inzendingen (drie om precies te zijn) kunnen we slechts één iemand gelukkig maken. De vraag was aartsmoeilijk, het antwoord van Carolien kwam met 493 het dichtst in de buurt. Spijtig voor de andere inzendingen.

van de Elizabeht the golden age wedstrijd wordt morgen bekend gemaakt. U heeft nog drieëneenhalf uur om een gok te wagen: hoeveel mails zitten er in mijn no-butterfly box? Ergens een cijfer tussen 0 en 500, want ik gebruik de box niet zo veel en ik delete wel veel. Uw antwoord naar no_butterfly[at]hotmail[dot]com

Ik ben een weekendje zielig gaan wezen in de fermettewijk in West-Vlaanderen. Dankzij de staking van de treinen moest ik nog eens op het boekenfestijn passeren waar mensen die familie van mij zijn slechts twee of drie boeken kochten en ik toch wel nog twee kookboeken en een breiboek (meer later) en twee romans en massa's kleurboeken heb meegesleurd.
's Avonds zat ik braafjes naast mijn ma voor de beeldbuis. Er heerste zowaar een zekere spanning want er waren nieuwe afleveringen van fc de kampioenen (jochei!) Ze was heel te spreken over haar bolero en ging die al meteen uittesten om het werk. Een ideale avond om te breien. Het tempo ligt ondertussen een stuk hoger en het truitje vlot aardig moet ik zeggen. Ik was iets te voorzichtig geweest met mijn inschatting van wol die ik ging nodig hebben en zondagmiddag moest ik noodgedwongen stoppen, geen wol meer. Het werd een quasi internetloos weekend, ideaal om alle drukte eens te laten bezinken.

zou wel eens witlof in hespenrolletjes kunnen zijn, volgens de zoekmachine.

Dit moet je lezen, zei ze en ze duwde het boek in mijn handen. Nog geen vier euro en mijn mandje was nog zo goed als leeg. Later kwamen daar nog een Helen Fielding en wat andere chicklit bij (aan die prijs kan ik het moeilijk laten), een breiboek (één), geen kookboek (geen), het ideale cadeau voor iedereen die volgend jaar 30 wordt (zou hen dat stimuleren om een feestje te geven?), prinsessen- en disney- spullen voor de kindertjes, twee romans voor de schoonmama, plakkers (eigenlijk scrapbook dingen, massaal veel knutselspullen trouwens), kerstkaarten, inpakpapier,... En zo kwam ik aan bijna 68 euro. En ja, ik heb nog niet alle boeken van vorig jaar uitgelezen, maar dit heb ik wel aan iemand anders aangeraden. En voor die prijs kon ze het niet laten liggen. Om het goed te maken heb ik dan maar een ander boek van dezelfde auteur meegenomen. Voor die prijs kon ik dat niet laten liggen. En ook van Jane heb ik nog maar eens een boek meegenomen, ik twijfelde aan de titel maar voor die prijs kon ik het niet laten liggen.

oooooooooooooooooooo....


ik weet iets wat (bijna) niemand weet en het heeft allemaal hiermee te maken. Drie misschien vier mensen weten ervan, en ik ben er eentje van. Maar het duurt nog maanden voor iedereen anders het te weten kan komen. Spannend he....

Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik mijn statistieken zag. Els geeft me gelijk, Bruno vermeldt me en iemand vindt me een kikker,... Zo doe je dat dus. Pfff, gemakkelijk zat. Een beetje fladderen en een vlinder veroorzaakt een storm, ja, ik dacht dat ze dat het butterfly-effect noemden. Moet ik nu mijn naam veranderen? Of zwijgen als iets op mijn lever ligt?

...het leukste was eigenlijk de sms met proficiat, mijn collega die naast mijn tafel stond om me te feliciteren en ook wel de felicitaties van twee van onze lezers die ik gisteren in de Vooruit tegenkwam.

Daar kan heel die storm in een glas water niet tegenop.

Ja, ik was gisteren in de Vooruit voor Kimmo Pohjonen, een Finse acordeonist. San had medelijden met een eenzame ziel en is meegeweest. Het was best goed, eigenlijk, ook al wist ik op voorhand niet wat verwachten. En nee, ik schrijf geen tekst voor het Project, soms ben ik gewoon off duty. Trouwens, Jeronimo was er ook en hij heeft zijn foto's van tekst voorzien. Hierzo



P.S. Ik laat jullie raden tot zondag, nog een tip om mijn talrijke* lezers aan te moedigen: ergens tussen 0 en 500 zal voldoende zijn.

* Zo'n wedstrijd zet alles wel in perspectief, lang leve mijn zelfvertrouwen,...

Ik mocht van Buzz Paradise naar de film. Zoals je hier kon lezen heb ik er wel van genoten. En nu mag ik ook nog een wedstrijd organiseren op dit blogje.

Spannend!

Ik heb dus een duoticket voor Elizabeth. The golden age in een Belgische cinema naar keuze voor de persoon die raadt hoeveel berichten momenteel in mijn "no butterfly" mailbox zitten. Stuur uw antwoord naar no_butterfly[at]hotmail[dot]com

(tip: ik gebruik die mailbox bijna uitsluitend voor reacties op mijn blog en ik durf al eens deleten)

Met de verkiezing van de site van het jaar, onze overwinning komt bloggen in het nieuws. Ergens is het wel indrukwekkend, mailtje van een radiostation dat ze nog zullen bellen, op de regionale tv,... Ik was behoorlijk onder de indruk van de uitleg van Eve en Lien op AVS. Heel toegankelijk uitgelegd wat bloggen is en wat Gentblogt is. Ik kan me inbeelden dat het voor buitenstaanders wel eens te technisch etc. overkomt. Maar wie het probeert raakt al gauw verslingerd aan het medium, of het nu als blogger of als lezer is.
Een mening in een kwaliteitskrant lijkt de gemoederen te beroeren, als ik dit hier zie. Ik vind in elk geval niet dat ik me moet verdedigen omdat mijn blog maar een online dagboek is. Toen de Birmese bloggers van zich lieten horen in de media waren ze de enige stem, niemand gaf toen commentaar omdat x eigenlijk een jaar daarvoor over een paar nieuwe schoenen had geschreven en y zijn keuken had geschilderd. Stel dat er zoiets wereldschokkends gebeurt in België, dan ben ik redelijk zeker dat de Belgische bloggers dit ook wel zullen melden.
Over de betrouwbaarheid kan ik redelijk kort zijn. Onlangs kreeg ik een mail van een vriendin. Ze was op zoek naar een restaurant en was op een artikel van Gentblogt van mijn hand terechtgekomen. Of ik het nu echt goed gevonden? Ja, dus. We zijn dan al geen journalisten, maar we nemen wat we doen wel serieus. Hier kan ik gewoon zeggen: ik heb daar gegeten en het was lekker. Meer hoeft dat niet te zijn, maar voor Gentblogt is het wel eens zoeken naar woorden. Hoe verwoord je lekker, goed,...? Maar de gouden regel is: er mogen ook negatieve dingen gezegd worden, het is geen reclamekrant. Als ik ergens ga eten, zeg ik nooit dat ik voor Gentblogt schrijf, vond ik het lekker, dan durf ik wel eens schrijven, maar even goed schrijf ik niks omdat ik gewoon zin heb om te genieten van de avond. Mijn lief zegt dan wel eens: "eigenlijk zou je iets moeten schrijven, het was toch goed." Maar hij zegt dat ook omgekeerd, zoals onlangs met een performance-voorstelling. Gentlbogt is geen reclameblad, anders lieten we gewoon reclame toe.

De hele discussie over het "belang van de Belgische blogosfeer" doet me een beetje denken aan de uitleg die Anais me deed over Franse bloggers, en dan vooral de Parijse. Ze deed nogal haar beklag over reclamebureaus die zich enkel richten tot Parijse blogs, terwijl de Belgische (Franstalige) moeilijk toegang vonden tot de reclamewereld. In haar geval speelt het beperkte taalgebied haar al geen parten. Maar uiteindelijk blijft de kritiek hetzelfde: Belgische blogs staan nergens. In de kwaliteitskrant doen ze er een beetje laatdunkend over dat Gentblogt bijna drie jaar bestaat, maar al bij al is het een klein mirakel dat zoveel mensen op verschillende momenten geloven in dit project en bijdragen tot dit project waar ze in geloven. Zonder financiële verdienste.

Jullie hebben het waarschijnlijk wel al overal gehoord, gelezen, gezien op AVS,... We hebben gewonnen! Ik was niet op de prijsuitreiking en de feestvreugde is een beetje aan me voorbij gegaan, maar ik haal mijn schade heus nog wel in.

Nu rest enkel nog een dank je aan de lezers en iedereen die gestemd heeft!

"Hei schat, ik hoop dat je nog geen eten besteld hebt voor zaterdag? Ik moet morgen weer vertrekken."
stilte
"Ik moet naar Dubai deze keer, we kunnen misschien vanavond iets gaan eten? Maar ik ben er wel de week erop."

Hij is terug uit Qatar sinds zaterdagmorgen. Eén dag is hij in België gaan werken, één dag.

Er is blijkbaar geen ontsnappen aan. Vorige week kwam de sint weliswaar met lege handen maar er was een berichtje van taxipost en deze keer had ik geen vermoeden. Tot ik een kijkje ging nemen bij L'Alsacienne rose, spijtig genoeg de enige van wie ik haar blog gevonden heb na het avondje Brussel met het reclamebureau. Ze had het over een poster, een kaars en een kitscherig boekje met roodleren omslag allemaal in het teken van de film Elizabeth. The golden age. Het mysterie was voorbij en nu liggen ze ook hier te blinken. Een kaars komt wel van pas in deze donkere tijden, het boekje is ideaal voor grote geheimen (dus grote kans dat ik het nooit durf gebruiken omdat ze niet spectaculair zijn om in zo'n mooi boekje op te schrijven) en een A3 poster die ik al aan één van de tienerfans via het Project kwijt ben.

Update: Via de comments ook Anaïs gelokaliseerd, what's in a name for a blog...

Herinner je deze nog? De bolero was al een paar dagen af, maar ik heb het pas gisteren aangedurfd om dicht te naaien. Het bleek heel simpel: in twee vouwen en stukje overlaten voor de armgaten. Volgens mijn lief (ja, hij is terug) is het te oud voor mij. Ik weet niet in hoeverre zijn oordeel klopt, want ik was eigenlijk aan het overwegen om er zo eentje te breien voor bij mijn winterkleedje. Met een pull steek je direct zo veel weg. Gelukkig is deze er alvast eentje voor mijn ma. Hopelijk vindt zij het wel tof...

en ja, ik kijk ernstig maar ik denk dat de webcam er voor iets tussen zit.



Do you remember this one? I had ifnished it for some days, but I was afraid to sew it together. Although it is in fact plain simple: fold in two and leave a bit of space for the arms. According to my boyfriend it is too old for me, but I'm not sure I can rely on his judgement. I was thinking to make a similar one in brown to go with my winter dress. Anyhow, this one is a christmas present for my mum. I hope she likes it...*

And yes, I look serious but I think the webcam has something to do with that. Not easy to concentrate on how you look and when to push the button.

*waarom ook in het Engels? Mijn blog is verbonden met mijn ravelry-account, zo kan iedereen komen kijken naar het resultaat, en daar wordt meestal in Engels gecommuniceerd. Het wordt geen gewoonte voor alle postjes, alleen voor deze van creabea.

Ik heb eigenlijk nog niks verteld over de film zelf en dat is eigenlijk geen goed idee als ik nog eens op stap wil. Elizabeth the golden age is zoals reeds in de commentaren gezegd het vervolg op Elizabeth. Toen Bruno een opmerking erover maakte kreeg ik een beetje schrik: sequels hebben nu eenmaal niet zo'n beste reputatie. Maar het feit dat hij de eerste had kunnen appreciëren hielp wel, want hij heeft nu eenmaal een goede smaak. Allez, ik kan niet meteen iets bedenken wat hij goed vond en ik niet. Maar ik laat me afleiden.

Het onderwerp van de film is natuurlijk absoluut my cup of tea. Een sterke vrouw, geschiedenis en kostuums. Niet meteen het type film waar ik mijn wederhelft warm zou krijgen, maar hij was er niet, dus geen excuses. De avant-première was in het ucc de Brouckère, waar ik eigenlijk nog nooit geweest was. We kregen een zaal met goud beklede muren en vele fresco's, heel indrukwekkend en een inleiding van een presentator (veronderstel ik) van La une of La première, want de rest van de zaal zat vol Franstaligen die hun kaartje gewonnen hadden. De inleiding zat vol superlatieven en schetste kort de geschiedenis van Queen Elizabeth, dat ze de grondslagen voor het Britse wereldrijk heeft gelegd, dat ze haar nicht die door de katholieken als koningin werd beschouwd heeft laten vermoorden,... Handig, maar het verhaal van de film was duidelijk.



Geen minpuntjes, uit schrik niet meer te mogen meedoen? Nee toch, het verhaal is indrukwekkend maar de uitwerking blijft relatief oppervlakkig, je hebt niet echt de kans om je te identificeren met een personage of gewoon sympathie te voelen. Ik had het soms een beetje moeilijk met de koninging die ten strijde trekt en te paard haar troepen aanmoedigt. Hoe historisch is dat. Sir Walter Raleigh die de koningin van haar stuk bracht, kon me niet echt bekoren; om allerlei redenen. Nee, ik was niet onder de indruk van Clive Owen, des te meer van Jordi Molla die de Spaanse koning vertolkt (foto) en me echt schrik aanjoeg. De kostuums waren om bij te watertanden, net zoals heel veel scènes die echt prachtig zijn. Het is een film die ik wel zou durven aanraden, maar geen absolute must see, maar daar ga ik maar spaars mee om.

Oh, en meer recensie zal er te lezen zijn bij Het Project.

Over smaken valt niet te twisten. Vandaag kreeg ik een opmerking van mijn afdelingshoofd. Ik wist dat bij mijn huidige werkgever meer op kledij wordt gelet. Maar een compliment met mijn stijl had ik nu niet verwacht, zeker niet van haar. Trouwens, mijn trui is van Chinese makelij, hier en daar nogal slordig gebreid in feite, van een Spaanse winkel. Nu zou ik hem laten liggen, gewoon omdat ik het bijna zonde vind om iets te kopen dat ik zelf zou kunnen maken.

Wat gaat ze dan wel niet denken van het truitje dat ik aan het breien ben? Mijn eerste doel was om het af te hebben tegen de prijsuitreiking maandag, maar de bolero voor mijn ma is er tussen gekomen. Bovendien heb ik ook nog een praktisch probleem. Ik heb iets dikkere wol gekozen maar omdat ik geen mouwen ga breien dacht ik dat één bolletje minder best wel kon (voor de duidelijkheid, het is een topje met loszittende mouwen, dus die niet breien is geen probleem). Nu mijn rugkant bijna af is, vrees ik ben ik eigenlijk zeker dat ik wol te kort ga hebben. Probleem is dat de wol van een uitverkoop komt en ik toen alle bollen in dat kleur gekocht heb. Een oplossing zou zijn om in de voorkant een andere kleur te verwerken, streepjes zijn zo erg nog niet. Maar de kleuren die ze nog hadden in de winkel waren niet echt mijn ding, denk roze, paars,... Ik had graag zwart gebruikt maar die twee bolletjes waren al verkocht. Dus nu ben ik op zoek naar een vervangmiddel. Tenzij iemand een donkergrijs bolletje Schachenmayr Nomotta liggen heeft op overschot? Ander alternatief is dat ik alles uittrek en met de wol iets anders aanvang...

Tot mijn scha en schande moet ik toegeven dat ik deze week in mijn vrijgezellenritme vervallen ben, veel te laat gaan slapen, ontbijt rechtstreeks van de bakker op de trein oppeuzelen,... Voor de voorlaatste nacht had ik me nochtans voorgehouden vroeg te gaan slapen, maar ja, nu ik eens de kans had om outback luke te zien. Kort: het waren drukke tijden om mijn schade in reality-tv recht te zetten en te smelten bij man bijt hond (de punker en Platel-Demotte, een mens zou bijna denken dat ik me heb laten adopteren door Michel & Sandra).

Het werd dus niet vroeg om te gaan slapen, een half uur later stond ik alweer in de keuken. De kat was aan het blazen tegen het venster. Ik zag de zwarte kat waar ze de vorige keer zo van overstuur was dat ze zich achter mijn gordijnen verborg. Maar deze keer was ze toch niet van plan zich te laten doen. Nee, het is nog geen Boogie, ik heb haar een handje moeten helpen maar kon me evengoed de moeite besparen. Een uur later hoorde ik haar weer blazen en sissen, en zo ging het eigenlijk heel de nacht door, op geregelde momenten een duidelijke uiting van misprijzen. En ja, ik ben dus weer niet uitgeslapen....

Aan de film ging ook een avondje Brussel, een mini'tje want ik moest terug naar Gent en ik was natuurlijk vergeten controleren hoe dat zat met de treinen, dus werd het een snel drankje in de Zebra en au revoir. Ik moet toegeven, ik heb het wel gemist, niet dat we er veel avonden hebben doorgebracht, maar ik heb wel die avonden in het Frans gemist, dat schijnbaar eindeloos geratel in de taal van Voltaire met alles erop en eraan.

Toen ik vertrok, zei de marketing-Fransman: "Attention." Ik keek heel verbaasd want ik snapte zijn waarschuwing niet zo goed. Onderweg naar het station, verduidelijkte hij. Ik haalde mijn schouders op, nam mijn laptop en liep richting grote markt, waar ze duidelijk niet meedoen aan sper de kerst. Er zijn duidelijk een paar nieuwe winkeltjes met chocolade en ander lekkers bij gekomen, men moet de toeristen verwennen waarschijnlijk.

Nee, niet echt. Elke avond zit ze braaf op me te wachten... Meestal op de chauffage, later wordt dat de zetel en als ik even niet oplet, de bolero die ik voor mijn ma aan het breien ben. was. Want hij is af, nu nog de draadjes innaaien.

Europa is een land en iedereen spreekt er Frans.

via emich

Het reclamebureau organiseerde een avondje film (later meer over de film), nadien gingen we iets drinken. Toen ik stond te wachten met een handvol onbekenden op nog een aantal onbekenden werd de volgende vraag gesteld:

"Etes vous Belge?"
"Mais oui, bien sûr,..." begon ik al verontwaardigd. De vrouw kalmeerde me meteen. Als Anaïs heeft ze een stek op het interweb (niet gevonden helaas) en ze vindt dat er teveel Fransen voor Belgische bloggers doorgaan. Zo was er een artikel geweest in een Belgisch tijdschrift over Belgische bloggers (Franstalig voor de duidelijkheid) en dat bleken allemaal Fransen te zijn, voornamelijk Parisiens et Parisiennes. Ach, ok. We keuvelden nog wat en toen kreeg ik weeral een lastige vraag:

"Est-ce qu'il y a des contacts entre les bloggeurs du nord et du sud?" De vraag kwam van een Fransman, wonende in Brussel die een blog heeft over marketing en toen bleek dat mijn blog "personelle" is niet echt meer geïnteresseerd was.

Maar terug naar de vraag. Ik probeer het aantal blogs dat ik lees sowieso te beperken, vaak ken ik de mensen enigszins, maar ik heb eigenlijk niks in het Frans of for that matter in het Engels in mijn feedreader zitten. Maar kon ik dat toegeven? Ik ben ook niet zo representatief voor de bloggemeenschap vermoed ik... En toen heb ik maar verteld dat emich van Bxl.blog en Brusselblogt die al eens bij een vergadering van Gentblogt was.

Anne. Ik zit bij zuster Redempta in de klas, moet dus tweede leerjaar geweest zijn. De zusters hebben een banvloek over Anne uitgesproken. We mogen het niet meer zingen op de speelplaats (op dat moment was het bij ons in om liedjes te zingen). Op het schoolfeest heeft de turnleerkracht wedden dat bedacht. Elke klas daagt zijn leerkracht uit. Wij winnen en zuster Redempta zal een dag in vrolijke kleuren (rood ipv grijs en blauw) en met haar haar los (ipv een dot) lesgeven, maar het ultieme moment was toen het zesde zijn uitdaging aanging en het ligt begon te regenen. Toen duidelijk werd dat het een stortbui zou worden, heeft de dj Anne opgelegd en mochten we voor één keer wel luidkeels meezingen.

Stond al bij i. in de comments, maar verdient hier ook wel een plaatsje, echter hier geen verliefde verhalen zoals in de crib.

Een goeie tip voor restjes wol en kurken. Ik heb de foto's van
Elliphantom via Ravelry. Het patroon vind je - zelfs in het Nederlands - bij Saartje. Ook via Ravelry natuurlijk...

En voor Sandra me de oren van het lijf vraagt, Ravelry is een online community van breiers en hakers (M/V). Ik heb nog niet alle dingen uitgevist maar je kan het gebruiken om je projecten bij te houden, met foto's van je flickr account, je ziet wie welk patroon bijvoorbeeld van garnstudio al geprobeerd heeft, wat hun opmerkingen zijn, er zijn gratis patronen, als ook betalende, je kan de wol die je gekocht hebt noteren, je kan er kopen via via,... Momenteel moet je je wel inschrijven, er is een wachtlijst van ongeveer een maand dacht ik, maar ik vind het wel tof. Heel wat gebruikers zijn Engelstalig, maar er zijn ook vier Gentse ravelry-leden en de patronen van Garnstudio kun je in grote mate ook gewoon in het Nederlands vinden. Veel Ravelry-leden hebben ook een eigen blog en dan vind je ook wel uitleg in het Nederlands. Het is een beetje zoeken, maar het ziet er wijs uit en zeker iets voor prutsers.

En wat zat er nu in dat pakje bij de post, vraagt u zich misschien af. Wel, ik mag het eigenlijk niet zeggen. Nee, het heef tniks met Het Project te maken, wel alles met mijn nieuwsgierigheid. Regelmatig krijg ik enquêtes in mijn mailbox binnen en zo ook deze. Een nogal saaie enquête met relatief stomme vragen (wil u dat het product a. te weinig chocolade b. juist genoeg chocolade c. te veel chocolade bevat?) over een nieuw product dat nog gelanceerd moet worden. Wat me wel opvalt, is dat er steeds meer een sfeer van geheimzinnigheid rond hangt. Een aantal jaar terug werd je aangesproken op straat om eens te proeven en je mening te geven, meestal in de buurt van de Korenmarkt. Nu is de eerste vraag: werk je in de reclame, marketing, pers,.... Enfin, voor mij niet gelaten, ik mocht een proefpakketje afhalen bij de Post. Enkel te gebruiken binnen mijn huishouden, top secret,... Dit weekend bestond mijn huishouden uit veertien en het smaakte wel zo op een zondagmorgen bij het ontbijt, een beetje decadent. En wat het was? Mag ik niet vertellen, maar ik heb een filmpje...

Op 1 december begon zijn contract te lopen. Zijn nieuwe werkgever leek dat best serieus te menen, direct naar het buitenland, weekend of geen weekend. Wij hadden wel net dat weekend een weekendje Dardennen gepland en ik was dus niet zo happy. Om het met een eufemisme te zeggen. Uiteindelijk bleek er wat vertraging en kon hij toch tot zondagnamiddag blijven, 24 uur gewonnen!

Het doet raar, sinds we samen zijn, zijn we nog nooit zo lang zonder elkaar geweest. de laatste keer dat ik me kan herinneren was voor Wenen en dan waren dat hoop en al twee nachten. Ik vang opmerkingen op van mijn vriendinnen. Ik denk dat ik hen ook een beetje verras... maar nu zal het dus van moeten zijn. En het zal waarschijnlijk niet de enige keer worden, alleen hoop ik dat we de volgende keren iets beter kunnen voorzien.

Natuurlijk zie ik er een beetje tegen op. Maar ik zou het nog erger vinden als hij om mijnentwege in een job blijft hangen tegen zijn zin. Het buitenland hoort bij deze job en dit wil hij doen, dus passen we aan de rest wel een mouw. Liever dit dan dat hij de rest van zijn leven blijft zagen over het feit dat ik hem tegengehouden zou hebben. Zo ken ik iets te veel koppels en gelukkig zijn die niet.