­

Rush naar de eindstreep

Het zal deze week wel in vele bedrijven de rush voor het eindejaar zijn. Ik had ook een paar projecten die ik heel graag wou afwerken zodat ...

Het zal deze week wel in vele bedrijven de rush voor het eindejaar zijn. Ik had ook een paar projecten die ik heel graag wou afwerken zodat ze me in het nieuwe jaar niet komen spoken. Alles veranderde toen er uitstel kwam voor een gezamenlijk project, zwaar uitstel als in een paar extra maanden. Zo kwam het dat ik niet meteen ging panikeren toen er woensdag een telefoontje kwam: dringend! dringender kon niet, alle documenten tegen donderdagavond klaar, dringend, van moeten. Dus na mijn bezoek bij de kapper zette ik maar vol verse moed mijn pc weer aan, ja, er zijn geen ambtenaren meer. Zelfs de bakkersvrouw moest het toegeven. Terwijl het stoofpotje in de oven begon te pruttelen, typte ik dat het een lieve lust was, woorden wikken, woorden wegen, maar alles ging goed komen. Rond een uur of zeven dwarrelde een berichtje van de grote baas binnen: "het is belangrijk. deadline moet gerespecteerd worden." Duidelijke orders maar een blik op mijn scherm stelde mij gerust. Nog wat schaven, maar dat kon best na een nachtje slapen. Donderdagmorgen hervatte ik het werk, nog steeds vol goede moed, nagrinnikend van de kleine hetze. In mijn mailbox kwam een nieuwe versie van de tekst die ik moest bespreken. Gnnn... Niet leuk, maar niet onoverkomelijk. Ik legde de teksten naast elkaar, werd ondertussen nog eens in het bureau van de grote baas geroepen. Of het toch wel ging lukken en ik hem op de hoogte kon houden? Jaha, maar laat mij werken... Op de middag was de eerste tekst af, die kon dus verstuurd worden en terwijl de commentaren aan de overzijde geformuleerd zouden worden kon ik de volgende documenten aanpakken. Geen probleem, voor mij was de timing nog steeds vijf uur. Ondertussen kwamen wat mailtjes over en weer, een telefoontje, maar ik bleef erin geloven. Om vier uur kwam de mail van de overkant: de opmerkingen waren in de tekst verwerkt maar na overleg aan hun kant was beslist dat er in januari een vergadering zou georganiseerd worden en de documenten op die dag besproken konden worden. Ik dacht dat ik droomde. Die aanvragen moesten toch vandaag de deur uit. Telefoontje. Bezet. Nog maar eens. Nee, het kon gerust wachten tot na zijn verlof. Maar dan moest ik ze zeker af hebben. Een kwartier later stuurde ik hem alle documenten, met de aanpassingen die hij had aangebracht al verwerkt in de nieuwe documenten en nog een fout verbeterd in zijn document. Balen komt zelfs nog niet in de buurt van wat ik voelde. Een collega zei me dat enkel nieuwe schoenen een oplossing konden bieden in zo'n situaties. Het werd een voorraad nieuwe wol bij de onlineshop, maar ssst... mondje dicht tegen mijn lief, want hij vindt dat we er geen nodig hebben.

You Might Also Like

0 reacties