Ze schuift naar voren op haar stoel, de micro balancerend in haar handen. Ze likt haar lippen bijna onopvallend. De kaartjes voorbereid door haar medewerker liggen aan de kant, dit kan ze zonder. Ze laat hem uitspreken, hij verwijt haar dat ze wel beweert van de persoon centraal te zetten, maar dat eigenlijk ook niet doet. De zaal luistert mak toe, iedereen weet dat dit een cruciaal punt is. Als hij uitgepraat is, neemt ze het woord. Haar stem klinkt luider dan daar juist, ze wil dat iedereen het hoort. Ze is het niet met hem eens. Ik kan haar woorden moeilijk herhalen. “Ik geloof dat elke persoon kansen moet krijgen, maar die persoon die een kans nodig had, niet omdat het zo intrinsiek van binnen zit, maar omdat het even niet meer ging, wel die persoon heeft, vind ik de plicht om in te gaan op ons aanbod, maar ook om wanneer dat mogelijk is plaats te maken, zodat een andere persoon die het nodig heeft een kans kan krijgen. Ik ben politicus, ik kan niet enkel naar die ene persoon, die u persoonlijk kent kijken, ik moet ook naar de maatschappij kijken, want die andere persoon heeft het ook nodig, alleen kent u hem nog niet. De middelen zijn beperkt, ik wil dat zoveel mogelijk mensen een kans krijgen, dus personen die het niet langer nodig hebben, moeten plaats maken, niet van vandaag op morgen, maar we moeten daar wel eerlijk in zijn. We laten hen niet aan hun lot over, maar ik moet ook aan die andere persoon denken.” Ik sta achteraan in de zaal en zie de reactie komen. Er wordt gemord in de zaal, hier wat meer, daar wordt een beetje geknikt. Achteraf hoor ik iemand zeggen: “ze heeft gelijk natuurlijk, maar je moet het ook eens van onze kant bekijken en ik denk dat ze dat ook wel doet eigenlijk, maar ze heeft gelijk.” Ik herkende de stijl, de retoriek maar ook de overtuigingskracht. Een grote madam, niet enkel de madam met de blote armen en vrolijke kleedjes waar ze altijd mee afgebeeld wordt.