In het lijstje van boeken die ik dit jaar las, was er eentje dat vorig jaar een beetje is blijven liggen: hoe het voelt om van kleur te zijn, een briefwisseling tussen twee zwarte vrouwelijke auteurs, één in Nederland, één in de Verenigde Staten. Wilde vrouw is er ook één die ik vooral vorig jaar las, maar ik heb dit op geen enkel moment laten liggen, het had even goed nog in het oude jaar kunnen uitgelezen worden, maar werd dan toch ergens de eerste helft van januari. Niet eens de eerste dagen van het nieuwe jaar. 

Monster van Roderik Six vond ik ongelooflijk mooi. Hoe verdriet iemand tot het uiterste kan drijven. Maar ik was even goed onder de indruk van Ik ben er niet van Lize Spit, ik vond deze mooier dan haar debuut, misschien wat meer herkenbaar, wat dichter bij. Ook De avond is ongemak kroop onder mijn vel, net als kindertijd van Tove Ditlevsen, over opgroeien in Kopenhagen als je ouders het niet breed hebben eigenlijk. Het vervolg ligt klaar, ik ben er al een beetje in begonnen omdat ik een dun boekje voor een trip nodig had. 

Ook twee dunne boeken zijn Marcel en De onbevlekte van Erwin Mortier. Ik hoorde het gesprek met de auteur en Peter Verhelst in Kaap via een livestream en ik werd benieuwd. Ik moet zeggen dat ik niet meteen onder de indruk ben. In hetzelfde thema is er De opgang van Stefan Hertmans, over een huis waar hij woonde in Gent en zijn vorige eigenaar. Soms liet het verhaal me in de steek, maar heel vaak was het wel raak. 

Alles wat ik niet kan zeggen en Bruna hebben met elkaar gemeen dat ik er in begon te lezen en ze opzij legde. Ik begon opnieuw en viel als een blok. Alles wat ik niet kan zeggen van Emilie Pine werd me aangeraden door het Paard van Troje toen ik tijdens de lockdown op zoek was naar leestips en hen vertelde wat ik had gelezen dat ik bij hen kocht. Ik had het boek al en pakte het weer vast na hun tip. Bruna is van Hannelore Bedert en maakte minder indruk dan haar debuut maar eens ik in het verhaal raakte, wat me de tweede keer meteen lukte, kon ik het moeilijk weg leggen. 

Voor de zomer heb ik de jeugdjaren van Tove Ditlevsen en De onsterfelijken wat iedereen nu lijkt te lezen. Maar eerst nog door het boek van Mark Lanegan worstelen, het zijn korte hoofdstukken, maar hij somt een beetje zijn problemen met drugs en vrouwen op, en ondertussen maakt hij ook platen en ontmoet hij andere muzikanten. When mother laughs van Chantal Akerman is ongelooflijk goed, ik kocht het boek en las meteen de helft, ik begon in de trein en kon het nadien niet wegleggen. Maar toen ik dat deed, sneeuwde het wat onder en moet ik terug een beetje de draad oppikken. Spijtig eigenlijk. Wat staat op jouw zomerlijstje?