"Maar jij bent zo zelfverzekerd, zie hoe je hier nu zit." 

Hij maakt een beweging met zijn hand en ik ga weer wat rechter zitten. Ik was net achterover geleund. Efkes mijn rug strekken, efkes leunen tegen de muur. 

 Zijn woorden komen binnen en een hele gedachtencarroussel komt op gang in mijn hoofd. Ik hou het op: "ja, ik heb de voorbije tijd aan me gewerkt, dingen op een rijtje gezet en dingen geschrapt, niet met de grote middelen of omdat het moest, maar omdat ik het wou." Maar dat zeg ik natuurlijk niet. 

Ik verzeker hem dat ik niet zo zelfverzekerd ben, dat het ook maar een pose is en het mooi zou staan als quote op een t-shirt. We lachen. 

En dan laat ik hem binnen kijken en vertel ik over de weg die ik heb afgelegd. Hoe spannend ik het vind om hier bij hem te zitten, ook al is het niet de eerste keer, maar hoe spannend het wel blijft en dat ik blij ben dat hij er is en we hier zitten.