De laatste die ik opzette zijn de Phillips Wheater Peters sokken, een patroon met chevron en strepen. Kate koos een opvallende kleurencombinatie maar ik koos twee kleuren van britsock van The knitting Goddess. Eén van de strengen komt van één van haar clubs, maar het is er gewoon niet van gekomen en dit is wel een mooie combinatie. Al twijfelde ik wel, want de kleuren liggen soms dicht bij elkaar. Maar ik maakte een zwart-wit foto en je ziet het contrast. Ik koos deze kleuren omdat ze dicht in de buurt van mijn kleerkast komen en ik me ze ook zie dragen. Ik kan opnieuw kiezen tussen stocking en soklengte. Ik denk dat ik voor deze voor stocking ga, ja, echt, de tweede al, terwijl ik dat normaal niet draag. Misschien maak ik nu een uitzondering, toch? 
Voor Catharine Macaulay ging ik voor de soklengte. Ik koos een wol van Old Maiden Aunt Yarn, een streng uit een club die ze had met drie zendingen van telkens twee strengen. Wat ik nu niet meer zou doen met alle Brexit en douane stuff. Maar een goede reden om mijn voorraad Britse wol te appreciëren en ook te gebruiken. 
Elizabeth Carter zijn de zogenaamde vanilla sokken. Sokken als een basisrecept, waar je makkelijk iets extra mee kan doen. Ze komen in drie maten en ik koos voor de 64 steken, wat ik meestal doe maar ondertussen wel al geleerd heb om rekening te houden met het patroon, als het wat nauwer trekt. Ik koos ervoor om streepjes te breien en de hiel en teen in een andere kleur te breien. Op deze manier hoop ik ook het restje van de Elizabeth Montagu stockings op te breien. Ook de streepjes zijn van Onion Nettle sock yarn en ik heb een bal van beide. In principe voldoende, maar misschien maak ik ze een beetje langer, gewoon omdat het kan en sommige sokken net te kort zijn voor botjes. Nog niet beslist, maar de hiel is gekeerd en zo kunnen ze ook mee onderweg.