Luk Perceval maakt een triologie met de kleuren van de Belgische driekleur. Hij verbindt dit aan de Belgische geschiedenis: zwart is Congo, geel wordt de collaboratie met de Duitse bezetting en rood worden de aanslagen in Zaventem/Brussel.

Voor Black laat hij zich inspireren door een waargebeurd verslag van een van de eerste Congoreizigers in de geschiedenis: de Afro-Amerikaan William Henry Sheppard, ‘the Black Livingstone’ genaamd. Hij moest begeleid worden door een blanke man. Beide mannen zijn jonge twintigers maar ervaren de missie anders. Wanneer Sheppard terugkeert naar Amerika, schuwt hij de kritiek op de exploitatie door koning Leopold II niet. Het verhaal blijft niet hangen in die periode maar maakt ook de brug naar nu en het racisme, zowel het duidelijk aanwezige racisme als het eerder venijnige bijna onzichtbare.

Een zware boterham om op twee uur te brengen maar wat een geweldige prestatie. Ik keek echt uit naar deze voorstelling maar had ook wel wat schrik dat het "te ver van mijn bed" of te prekerig zou worden.
De voorstelling houdt een mooi evenwicht tussen wat luchtigheid en de harde confrontatie. Hier en daar werd wat gelachen, soms met flauwe grapjes, soms wat ongepast naar mijn gevoel. Maar op momenten was het ook heel stil. Al werd er misschien naar het gevoel van Frank Focketyn te veel gehoest. Het is moeilijk om te benoemen hoe ze het deden, maar dit is een voorstelling die nog lang bij me zal blijven hangen.

Het is mooi theater, met alle elementen die nodig zijn, maar ook geëngageerd theater. En dat evenwicht zit heel goed. De scène bestaat uit touwen en een biljarttafel, wat heel mooie beelden oplevert. Bijvoorbeeld als ze schuilen voor de storm, ze samentroepen en je alleen de regen hoort.

Op geen enkel moment werd de schwung uit de voorstelling gehaald, het leek allesbehalve twee uur dat we er zaten. De acht acteurs en muzikant waren geweldig. Ze nemen verschillende rollen op zich, in meerdere talen (met boventitels), ze zingen en dansen. Op bepaalde momenten kijken ze het publiek ook recht aan en voel je je aangesproken. Soms word je er wat ongemakkelijk van. Zeker wanneer Aminata Demba vraagt: hoe kijken jullie naar mij? en ze hier op verder gaat.

Dat het een voorstelling voor een wit publiek blijft, lijkt me een terechte kritiek, maar dat wil niet zeggen dat de voorstelling voorbij gaat aan zijn doelstellingen. Het perspectief van de gekoloniseerden komt meer in bod en het is ook belangrijk dat we zelf ook eens in die spiegel (durven) kijken.

Ik ben dit seizoen zwaar fan van de programmatie in NTGent, dat is ooit anders geweest moet ik toegeven. Deze voorstelling zou ik iedereen aanraden, ze gaat trouwens ook op tournee. Het gaat over een thema dat nog steeds bijzonder actueel is en confronteert je met je eigen ideeën en beelden van de maatschappij.

Black: the sorrows of Belgium in Congo, gezien op 28 maart in NTGent.