Een mes snijdt langs twee kanten. Het was een beetje met gemengde gevoelens dat ik de deur achter me dicht trok. Het waren drukke dagen geweest, zoals altijd voor ik in verlof ging. En het hielp al niet dat ik er in slaagde om mijn bankkaart kwijt te spelen en mijn telefoon te blokkeren zo vlak voor het vertrek. Bij momenten keek ik er enorm naar uit, bij momenten zag ik er tegen op.

Het stond op mijn happiness lijstje: ik wil naar een stad waar ik nog niet eerder was, al dan niet gekoppeld aan een breifestival. Het is vreemd, ik besefte het nog maar recent, maar Manchester was al geregeld voor ik het op mijn lijstje zette en toch had ik er niet bij stil gestaan toen ik het op mijn lijstje zette.

De keuze voor Manchester is ingegeven omdat het haalbaar is om met de trein naar Edinburgh te reizen en omdat ik er nog nooit ben geweest. Verder rinkelt er bij Manchester een belletje op vlak van muziek, The Smiths, Oasis, The Verve, New Order, Joy Division, Lamb, MPeople... maar de lijst op wikipedia is lang. En het tweede belletje zijn de dokken. Ik herinner me de reconversie van de dokken als een voorbeeld in een studie waar ik nog aan mee gewerkt heb.

Ik heb op voorhand niet echt plannen gemaakt, wel hier en daar wat opgezocht en wat adressen genoteerd die op wandelafstand van mijn hotel liggen.