op stap
Museumpassmusées: Mu.Zee
11:00
Toen ik de lijst van deelnemende musea zag bij de museumpass was ik blij dat Mu.zee al mee doet. Trouwens wie zin heeft in ook zo'n pas, vanaf september zijn ze gewoon te koop.
Ik probeer regelmatig in Oostende te komen voor de breiclub en dan kan ik dat wel eens combineren met wat cultuur. Plannen, plannen, plannen... Ik ken mezelf, ik weet niet of het lukt, maar het is alvast een leuke gedachte.
Toen ik mijn tickets voor TAZ ging ophalen was ik ruimschoots op tijd voor de eerste voorstelling en besloot ik maar meteen het museum een bezoekje te brengen. De Ensor en Spilliaert vleugel vallen niet onder de museumkaart, daar moet je drie euro voor bij betalen. Dus besloot ik deze keer enkel de tijdelijke tentoonstellingen te bezoeken.
De eerste is de architectuur van het beeld tijdens het interbellum. " Deze tentoonstelling verbindt abstract, constructivistisch en (typo)grafisch werk van de Belgische kunstenaars Léonard en Flouquet met de artistieke praktijk van de Hongaarse kunstenaar Lajos Kassak." Beide heren waren mij onbekend maar ik zag heel mooie dingen.
Strak en een beetje koel, zoals dit schilderij dat de twee danseressen heet. Ik keek met grote ogen naar de details en de zag hier en daar wel inspiratie voor een breipatroon. Deze tentoonstelling loopt tot begin november en vond ik wel een aanrader.
Op de bovenste verdieping is er een dialoog tussen de collectie in Oostende en deze in Kongo. Ik moet toegeven dat ik op voorhand niet echt nieuwsgierig was naar deze tentoonstelling. Ik heb wel mooie dingen gezien, maar zou het zeker geen aanrader noemen. Tijdens TAZ gebeurt er een interventie van Action Zoo Humaine over het dekoloniseren van kunst. Ik twijfel nog een beetje of ik ga kijken, ik liep onverwacht al door de doorloop.
Deze tentoonstelling loopt tot eind september.
Sinds juli heeft het museum een aparte vleugel gewijd aan Raoul Servais. Je loopt er binnen via de tentoonstelling over het interbellum en het schokeffect kon niet groter zijn. Van de koele klinische sfeer van die grafische werken beland je in een surrealistische droomwereld. Doorheen de vleugel zijn verschillende uitspraken van hem op de muur uitvergroot. In het begin vertelt hij hoe hij 50 jaar na datum animatie uitvond, zonder rekening te houden met wat al bestond en hoeveel tijd hij hier mee verloren heeft. Het deed me stilletjes glimlachen. Maar ik viel van de ene verbazing in de andere, die personages, de gebouwen, de details,...
Er is een kleine cinemaruimte waar je sommige films kan zien en ik kan me inbeelden dat ik nog eens naar het museum terug ga gewoon om deze vleugel te zien. En eens wat langer te blijven kijken naar de animaties.
0 reacties