Ik pik de vragen bij Saturnein en doe er hier mijn ding mee. In dit geval neem ik 2 en 3 samen, want het verschil met Anne op Saturnein is dat ik niet zo georganiseerd ben om regelmatig te bloggen. Ik wil het nog niet opgeven, maar misschien doe ik er nog te weinig mee. 

Wat zijn je favoriete kwaliteiten in een man?

Spontaan begin ik blijkbaar net als Anne in wat ik niet fijn vind en dat is natuurlijk gekleurd door mijn ervaring op allerlei dating apps. Dus misschien moet ik die opsomming maar skippen. #schaterlach

Ik hou van mannen die ruimte laten en ruimte geven aan anderen. Niet luid roepen en hun gelijk proberen door drukken, maar actief luisteren, open zijn en zelf ook hun mening kunnen veranderen. Ik hou ook van mannen die aanmoedigen, die om kunnen met een portie drama, me laten uitrazen en op het goede moment zeggen dat het wel goed komt. En natuurlijk humor!  

Wat zijn je favoriete kwaliteiten in een vrouw?

Ik hou van vrouwen die weten wat ze willen en zelfverzekerd dit ook laten weten, zonder te hoog uit de toren te blazen, soms niet expliciet maar het wel zelfbewust uitstralen. Geen sorry zeggen, maar er voor gaan, want dat is wat mannen ook doen. Vrouwen die hun waarde kennen, ruimte opeisen zonder dat dit ten koste gaat van anderen natuurlijk en hier niet aan twijfelen.  

Ik ging naar Campo Santo naar de tentoonstelling Uit de tijd getild. Ik noemde het ook al uit de stilte getild en dat is geen toeval. Tot 13 maart kan je gaan kijken op vrijdag - zaterdag - zondag. 
Ik belandde er dankzij Malvine, een textielkunstenares die ik volg via instagram. Maar het is een expo met vier kunstenaars, twee textielkunstenaars en twee kunstenaars die met verschillende technieken bezig zijn. 
Ingrid Roggeman maakte bijvoorbeeld deze harten, heel sterk en een ongelooflijk oog voor detail. 

Ik was onder de indruk van de schilderijen van Sonja Geens. Ze was bij mijn bezoek ook aanwezig en gaf heel spontaan wat uitleg. Er is ook een mapje met uitleg aanwezig, maar ik laat me graag verrassen en voel hoe het binnenkomt. Haar inspiratie zijn oude foto's waar ze details uit haalt. 
Gert Van Dessel werkt met mixed media. Ik vond het een heel mooie expo met werken die echt samen passen en ook tot hun recht kwamen in de omgeving van de kapel. 

 

Ik viel als een blok voor Argyll::argylle, een vest met twisted stitches. Ik koos voor een grijze wol uit mijn voorraad, gekocht in 2010 in Schotland en al lang niet meer beschikbaar. Ik had er eerder een cardigan met korte mouwen van gebreid, maar die was te groot uitgevallen en de wol was al terug opgewonden in bollen. Ik denk dat één van de bollen gesmaakt werd door een beestje want hier en daar was de draad beschadigd. De andere bollen hadden er geen last van. Ik voegde een mohair draad toe voor een fluffy effect. En zacht... Maar het wordt ook meteen een stuk meer winters, dus ik mocht niet talmen maar het patroon is ook zo fijn om breien dat ik bleef breien. Al moest ik af en toe wel corrigeren, want ik durfde al eens te snel denken dat ik wel wist hoe het moest. 
De schouders worden met drie naalden samengebreid en ik ben serieus onder de indruk van hoe het valt. Of is dat stoefen met mezelf? Ik kon de vest zaterdag aan en ik moet zeggen: perfect voor weer dat nog kouder uitvalt dan je zou denken. 

 

 Pabaigh is een t-shirt van Kate Davies, heel veel tricot in fingering weight. Ik koos een leuk kleur van Countess Ablaze (hoe zou het met haar in haar nieuwe job zijn?) en ging voor een beetje zijde in de draad. Nerds prefer their rainbows darker, alleen al voor de namen mis ik haar. 

Het is een werkje van lange adem geworden, veel tricot, zonder al te veel nadenken. Af en toe deed ik een paar rijen of ging het eens mee als ik niet meteen iets anders had dat makkelijk de trein op kon. Voor de mouwen moet je splitsen en brei je rechts en averechts. Meteen lastiger tijdens online vergaderingen en dus moest het weer wat wachten. 

Om de rug af te werken moest ik een nieuwe streng starten en ook dat duurde weer een tijdje. Dat heb je als je er geen probleem mee hebt om meerdere dingen tegelijkertijd op de naalden te hebben staan. Maar ik nam het mee naar Bruggen en breide de laatste rijen, zette de schouders samen met drie naalden en deed de boordjes aan de mouwen. Ik kon passen en zag dat het goed was. Zoiets. Ik draag het hier op mijn hoge broek en het komt lang genoeg, maar blijft ook wel cropped. 

Wat nu nog ontbreekt is de wijde kol, eentje die eigenlijk bijna zo lang is als de t-shirt zelf. Ik heb voldoende wol, dus ik ga het zeker doen. Maar als ik de foto zo zie vraag ik me af of ik ook geen versie moet overwegen zonder de kol. Deze versie vraagt net iets meer dan twee strengen, dus sowieso zou ik er drie nodig hebben, wat voor wat extra lengte kan zorgen. 

Voor zaterdag veranderde ik mijn plannen, ik maakte er een dagje Brugge van zodat ik overdag rustig de werken kon bekijken en 's avonds ten volle van de muziek kon genieten. Ik had voldoende tijd, hoefde niet vroeg op te staan en er was tijd om rustig te eten en zelfs in het zonnetje te zitten breien. 
Ik bezocht het Groeningemuseum al eerder en ging dus bewust op zoek naar de werken van Strook, waardoor ik al snel voorbij de eerste drukte van de toeristen met audiogidsen was. 
In de kerk had je eigenlijk geen ticket nodig, maar aangezien ik er dan toch één had, bezocht ik ook het museum. Zo zag ik het enige werk van Michelangelo buiten Italië. Zo op een bankje naar een gids met toeristen luisteren lijkt nog voordelen te hebben. 
In het Sint-Janshospitaal was het vooral op zolder te doen en ik moet zeggen, ik was aangenaam verrast. Strook maakt heel herkenbare kunst met materialen die hij verzamelt, overschotjes van of materiaal met een verhaal. De personages zijn onherkenbaar maar tegelijkertijd heel herkenbaar. Ze stralen soms een zekere ongenaakbaarheid uit, maar ik was soms ook geraakt door hun kwetsbaarheid. Of hoe ze met elkaar leken in dialoog te gaan door samen te hangen. 
Op 't Zand hangt er ook een Strook in de vrije lucht, een tip die ik kreeg van een bekende die ik tegen kwam. Het was een mooie lentedag, nog koud maar lekker warm in het zonnetje uit de wind. Veel mensen gingen vitamine D en warmte opsnuiven en dus was het best rustig in de musea. 
's Avonds waren er dan de concerten op twee locaties. Ik had er twee die ik wel wou zien, maar tegelijkertijd was het ook niet van moeten. Ik besloot bij Porcelan ID een kijkje te nemen en bleef plakken. Hij was eigenlijk bezig aan de soundcheck, maar die liep gewoon over in het optreden. 
Nadien liep de zolder leeg maar ik bleef zitten en nam al een foto van Echo Beatty tijdens haar soundcheck. Zo tussen Groeningemuseum en Sint-Janshospitaal over en weer lopen leek me ook niet handig. En Echo Beatty wou ik zien, zo een ontdekking van tijdens de feesten en fijn om te blijven opvolgen. 
Toen wou ik wel switchen maar kregen we de boodschap dat het Groeningemuseum vol was. Ik besloot toch aan te schuiven en met een beetje geduld lukte het nog makkelijk om binnen te raken voor Camille Camille, qua stijl wat gelijkaardig en niet moeilijk om te horen waarom ze populair is. Ik bleef nog even voor een pianoconcert nadien maar besloot om toch al richting trein te gaan en het laatste concert, waarvoor ik eigenlijk mijn ticket had gekocht te skippen. Ik voelde dat ik moe was, de nacht was kort geweest en ik had veel gewandeld overdag. De concerten die ik had gezien maakten me blij en waarschijnlijk zou een extra concert er te veel aan zijn. Spijtig? Ja, misschien, maar tegelijkertijd ook niet slecht om te luisteren naar mijn lijf en niet te moeten zitten stressen voor die laatste trein. Met de boemeltrein die ik had was ik amper een half uur vroeger terug in Gent, maar het voelde anders. 

 

 Satur9 startte een vragenstokje met de vragen van Proust en het leek me wel leuk om op het wagentje te springen. De eerste vraag: "Wat is je favoriete karaktereigenschap?" houdt me al een week bezig. Ik kan me volledig vinden in haar uiteenzetting. Maar ik dacht aan iets anders, maar het zorgde ook voor een hoop vragen. Zoals ze zelf zegt, een moeilijke vraag. 

Ik dacht aan zelfvertrouwen, ik kan ze zo bewonderen, mensen die zonder twijfel weten wat ze aan kunnen en dit ook overtuigd uitdragen. Mensen die vol vertrouwen in het leven staan, niet lijken te twijfelen, vertrouwen hebben dat alles wel goed komt. Maar is dit eigenlijk wel een karaktereigenschap? En is dat ook niet een beetje dom? Is twijfel soms geen goede zaak? Een beetje zelfreflectie lijkt me soms ook wel op zijn plaats en niet slecht. Maar blijven twijfelen vreet energie en ik kan me ergeren als het te lang duurt. 

Of kan dat zelfvertrouwen niet arrogant overkomen? Ik krul alvast mijn lippen, ik hou niet van luid, ik moet dat soms wat leren om zelfbewust te communiceren, mijn ideeën verdedigen, me niet naar de achtergrond wegcijferen,... Val niet op, doe maar normaal ofte sois belle et tais-toi, zorgt ook voor weerstand. Maar als ze te luid zijn, ben ik niet meer onder de indruk, dan stoor ik me er aan en daar wil ik me niet aan spiegelen. 

Of is het eerder vastberaden? Blijven gaan waar je in gelooft... ook als het tegen valt, maar is dat ook altijd wel gegrond? Nieuwe ideeën of vragen negeren om je doel te bereiken of omdat je zo overtuigd bent van je eigen gelijk, is toch ook niet dat.