Tijdens de feesten zijn er van die plaatsen waar ik anders nooit kom. Dit café is er zo één van. Een vriend moet er optreden en voor het derde jaar al kom ik kijken. Ook al ken ik de setlist, toch zijn er altijd nieuwe nummers of verrassingen.

Ik bestel een pintje en ga dichter naar het podium. De zenuwachtigheid neemt toe onder de muzikanten. Straks beginnen ze er aan. Een oudere man, ik schat hem een eind in de zestig is me voor en zet zich op de bank. Ik ga naast hem zitten. "Hier zitten we goed, denk ik." Hij lacht. Ik vraag voor wie hij komt kijken, aangezien zowat iedereen in het café voor iemand komt. "De saxofoniste, ik passeerde hier toevallig en ze zei dat ze moest spelen. Ik wist het niet, maar ik woon hier vlakbij, dus waarom niet." Meteen een schot in de roos, geen zuurpruim die klaagt over de feesten, maar gewoon volop mee doet. "Ik heb wel nog een afspraak", hij kijkt op zijn uurwerk, "om 22.30 wil ik de draak zien spuwen. Van de vorige keer van 99 jaar geleden herinner ik me niet zo veel." We lachen.

Ik vertel dat ik de zanger ken. "Oh, die in kostuum met das? Chic volk!" Of eigenlijk zijn vrouw. We kennen elkaar van de kleuterklas. "Hij ziet er gelukkig uit." Ik knik bedachtzaam, hij zou eens moeten weten hoe oneerlijk het leven soms is. Maar op zijn leeftijd weet hij dat vast al.

"Ik ga ook maar iets bestellen, het is zo droog luisteren anders." Ik knik en ik lach. Dit is zowat de magie van de feesten. Ik had wat moeite om buiten te komen vandaag, maar nu ik hier op dit bankje zit weet ik dat ik nog niet naar huis wil. Nog lang niet.