Ik was onderweg van een leuke avond met vrienden naar huis toen ik merkte dat er een bericht was. Ik was er vorige week nog en hij was niet op zijn kamer. We wachtten nog een tijdje maar het was duidelijk te fijn in de leefruimte. Ah, de volgende keer, dacht ik. En nu is duidelijk dat die keer er niet meer zal zijn. Ik ga niet meer in zijn kamer kunnen zitten breien, luisteren naar wat hij me probeert duidelijk te maken, hem aanmoedigen om aan tafel te komen om zijn koffie te drinken, lachen met zijn rare kronkels,... 

We hebben de voorbije periode al een aantal keren afscheid genomen. Hij gleed langzaam weg en corona maakte het moeilijk om hem te bezoeken. Hij begreep niet waarom we niet binnen mochten en werd dan lastig naar het personeel. Digitaal was niet zijn ding en dus wachtten we geduldig, tot het weer mocht en waren we extra voorzichtig. Mondmaskers vond hij maar niks en het hielp ook niet om ons te herkennen. We konden het niet tegen houden en ook al herkende hij me niet meer, ik vond het wel een fijne gedachte dat ik daar kon zitten. Ze is mijn oudste kleinkind, en ik ben haar peter, zei je dan, ook nadat je mijn naam niet meer wist. En later vertelde ik dat ik wist hoe je huis er uit ziet, omdat je ook dat niet meer wist, hoe vaak ik er ben geweest.

 Na de WIP is het tijd voor een foto van de afgewerkte top. Het is een korte t-shirt met korte mouwen. Ideaal voor boven een t-shirt met lange mouwen als het weer niet goed weet wat het wil of als het warmer wordt zonder t-shirt eronder. Ik hou van de kleurschakeringen, nerds do prefer their rainbows darker. 

De constructie zit goed in elkaar, je begint aan de boord op de heupen en je breit tot aan de mouwen, met een aantal meerderingen, maar vooral veel eindeloze rijen rechts. Ik stopte eerder dan het patroon vroeg, zo'n tien centimeter omdat het me hoog genoeg leek. Voor de mouwen brei je voor- en achterkant afwisselend rechts en averechts. Het rugpand komt wat hoger en ik breide alles samen met drie naalden. Je kan het ook samen graften. Dan neem je nog steken op voor de mouwboordjes en de halsboord is weer een tunnel met veel rechts zonder nadenken. 

 

Ik had getwijfeld. Wou ik het weten? Ik had hem zo lang buiten gehouden, wou ik hem binnen laten? Het was nu een jaar geleden en het resultaat was geen verrassing. Het was ook niet de reden geweest dat ik naar de flikken had gebeld. Na een paar dagen besloot ik een afspraak te maken. 

Aan de balie gaf de vrouw me een dossier in een roze mapje. Ik las de aanklacht, zag de schermfoto's die ik doorgestuurd had uitgeprint in te groot formaat, zag mijn handschrift en herinnerde hoe ik me toen voelde,... Dat ik schrik had was niet eens overdreven, dat ik soms nog iets langer over mijn schouder kijk, dat ik kijk wie er rond me staat,...

Ik zie de uitnodiging die hij kreeg: belaging met als mogelijke sanctie vrijheidsberoving. Ik protesteerde, zo erg was het toch niet geweest? Ik had hem niet eens ontmoet. En toen dacht ik aan al die keren en draaide ik maar het blad om. 

Tussen het ambtenarees door las ik zijn kant van het verhaal. Ze hadden moeite moeten doen om hem te spreken krijgen, de brief was verloren gegaan, meer dan een keer. Hij ontkende niet dat we contact hadden gehad, maar wist niet waar de gesprekken over gingen. Toen ze werden getoond kon hij het zich wel inbeelden dat hij dat gestuurd had. Hij vond nog steeds dat hij mijn werkgever had moeten contacteren, ook al herinnerde hij zich niks. Hij voelde zich een slachtoffer, ik had hem gekwetst. Of eerder zijn ego, denk ik dan. Hij had niet de intentie terug contact te zoeken en ik zuchtte van opluchting.  

Door een vergetelheid van de flikken bij het verhoor lees ik tussen de lijnen dat er nog een verhoor gepland wordt naar aanleiding van een andere klacht. Ik klapte het dossier dicht: ze hebben me geloofd, het is voorbij.