Ik stap op de tram en ga tegen de deur staan. Aan mijn halte is er zelden nog plaats om te zitten met de Gentse feesten. Ik voel ogen op mij en ik kijk rond. Soms zie ik wel iemand die ik ken.

Ze staart me aan. Een oudere vrouw, ze ziet er moe uit. Ik kijk naar de persoon naast me. Hij heeft niks speciaal aan. Nee, ze staart echt naar mij. Ik probeer onopvallend te kijken wat het zou kunnen zijn bij mij. Ik overloop in gedachten hoe ik er uit zie, terwijl ik naar de andere kant kijk.

Ze blijft maar staren, we zijn ondertussen bijna in het centrum. Nog twee haltes. Als de deuren sluiten aan de halte hoor ik haar tegen haar man fluisteren. Te luid om het niet te horen, te stil om alles te kunnen verstaan. Maar dat ene woord heb ik wel gehoord: tattoo.

Ah ja, ik ben al een tijdje gewend aan mijn nieuwe tattoo. Met het mooie weer zien ook andere mensen hem prijken op mijn linkerarm en -schouder. Soms vang ik een blik, soms is het uitgesproken, zoals net op de tram. Ik probeer het gevoel af te schudden voor ik de feesten induik.