Ik ben deze maand 45 geworden en ik moet zeggen dat ik niet meteen met een gerust gevoel naar de volgende stap van mijn vrouw zijn uitkijk. Er was de documentaire op VRT.nu over de ongemakken van de menopauze, niet weten wat er gebeurt, niet weten waar je terecht kan en vooral ook de onverwachte effecten zoals de mist in het hoofd en hoe dat je functioneren op de werkvloer kan beïnvloeden. Het was niet meteen een hoopvol verhaal moet ik toegeven. 

Via tips van andere vrouwen vond ik nog andere interessante info. Na het luisteren van de podcast Wijze vrouw van Selkie voelde ik me al wat minder ongerust, het was een veel positiever verhaal, de ongemakken werden naast de voordelen geplaatst. Soms werd de podcast me iets te zweverig, maar ik was ook wel nieuwsgierig naar de workshop van wild wild botanical. 

Hannelore van wild wild botanical komt ook in de podcast en ik luisterde één van de twee afleveringen net voor de workshop. Het werd een heel interessante dag, een beetje een drempel om in een groep van vrouwen die je niet kent je ervaring te delen, maar eigenlijk zijn die er voor dezelfde reden als jij er bent. Hannelore gebruikt een seizoensgebonden benadering, binnen de maand, binnen een leven. Ik blijf het spannend vinden en ik kan me zeker niet in alles vinden, maar de dag geeft me wel wat nieuwe inzichten gegeven. Een aantal dingen wil ik wel eens proberen of wat meer over lezen of opzoeken. 

Sommige van die sokken beginnen zwakkere plekken te krijgen, soms zelfs gaten. Ik ben niet spaarzaam met mijn gebreide sokken, niet meer dan met gekochte sokken. Ik loop in huis heel graag zonder schoenen, ik heb pantoffels maar ik loop zeker ook zonder rond in huis. Iets uit de keuken halen als ik in de zetel lig, stikken zonder pantoffels,... Ik draag ze in verschillende schoenen, in wandelschoenen kies ik al eens wat dikkere kousen, maar dat is het dan ook. 

Ik heb zowel sokkenwol met nylon als sokkenwol zonder nylon gebruikt, maar ik kan niet meteen zeggen of dat een verschil maakt, ik tel niet echt hoeveel ik elk paar draag voor ik ze moet herstellen. Ik heb zo een herstelpaddestoel, maar eigenlijk vind ik die vooral mooi. Hij is wel handig bij hielen, maar misschien heb ik een kleinere nodig voor de tenen of kleinere gaatjes. Bij deze op de foto ging het om een relatief groot gat en moest er meer gedaan worden dan snel een gaatje dichtgetrokken, er moest ook volume gecreëerd worden. Het is niet zo effen geworden, maar ik hoop dat ze zeker nog een rondje mee kunnen. 

De print lag al een tijdje te slingeren in de leefruimte en het werd tijd om er aan te beginnen. Ik had het patroon gekocht toen ik op de instagram van Milena las dat je de cups van Céleste kan gbruiken met de band die ze in haar boek Mon atelier lingerie gebruikt. Een beugelbh die ik graag maak en draag. 
Ik smeet mijn getallen in de maattabel en knipte wat ik nodig had. Ik koos een niet rekbare doorzichtige tule met een gouden accentje. Ik kocht het in een uitverkoop en  Ik voerde met zwart en koos een zwarte lycra voor de rug. Het was mijn testmodel, maar het zat geweldig. 
Ik paste één ding aan en dat is eigenlijk iets klein, namelijk het sierstiksel op de cup liet ik achterwege. Het zorgde voor een rare vorm en zonder volgt de stof beter mijn borst.
Een geslaagd testmodel betekende natuurlijk dat er al snel een tweede volgde. Ik gebruikte een rekbare kant van Hari Ito en blokkeerde die met de voering, want de cups zijn eigenlijk voor niet rekbare stof. 
Ik toonde zelfs de binnenkant van mijn bh op instagram. Ik vind dat altijd leuk om te zien en ik voelde het deze keer ook echt: een overweldigende trots omdat alles zo mooi samen zit. 
Céleste geeft je de mogelijkheid om de rand van de kant te gebruiken, zowel aan de bovenkant van de cups als aan de onderkant van de rand. Bij het testmodel had ik geen kant gebruikt en het leek me een mooie uitdaging, want dat had ik nog niet eerder geprobeerd.
Voor die cups wordt een elastiekje gebruikt zodat ze niet gaan gapen. Het was de eerste keer om daar mee te naaien en het voelde naar meer. Zoals je bij deze niet rekbare kant van Small Bobbins ziet. 
En voor ik het wist had ik op een relatief korte tijd, drie nieuwe goedzittende bh's. Allemaal hetzelfde patroon, allemaal met een zwarte lycra rug, allemaal zwart, maar zeker ook allemaal verschillend. Ik draag ze heel vaak en ze zitten echt in de draagroutine. 
Natuurlijk gebeurde het naaien niet in één enkele keer, soms zelfs maar een paar naden per avond. Een bh vraagt nog steeds redelijk wat concentratie, maar het is zo fijn als alles in elkaar past. 

Op haar instagram combineerde Milena de cups en banden van beide bh's al, maar voorlopig heb ik enkel de Céleste uitgevoerd. Ik moet beide echt eens naast elkaar leggen om het verschil te zien tussen beide versies. Voor de cups is het duidelijk, maar voor de band moet ik eens goed kijken. 

Ik moest in een tiental minuten mijn pyjama wisselen voor een outfit en wat spullen samen zoeken voor het geval ik in het ziekenhuis moest blijven. Een deadline voor een keuzestresslijder. 

Ik nam het boek dat ik aan het lezen was: Kleine haperende vluchten van Femke Brockhus en waar ik al halverwege zat en twee van de stapel naast mijn bed. 

Ik las al eerder iets van Femke Brockhus en ik hou van haar stijl. Op de pagina's staan weinig woorden, maar toch wordt alles gezegd. En tussen de regels lees je nog meer. In Kleine haperende vluchten verlaat een vrouw haar man en baby. We volgen zijn gedachten. En meer kan ik daar nog niet over vertellen, want je moet het lezen. Zoals te verwachten, eens ik goesting had om te lezen, kon ik het niet weg leggen en was het ook snel uit.  

Het tweede boek werd De randen van Angelo Tijssens. Hij is scenarioschrijver en niet van de minste. Ontroerend Goed is één van mijn favoriete theatergezelschappen en films als Girl en Close zijn ook niet van de minste natuurlijk. De randen is zijn debuut en wat voor één! Het is een relatief kort verhaal over een gay man op zoek naar zichzelf en de dingen waar hij mee worstelt. Voor mij een onbekende wereld, maar dat was op geen enkel moment een belemmering. Ik kon me zo in hem en zijn gedachten inleven. 

De laatste dag in het ziekenhuis begon ik aan Mijn moeder zegt van Stine Pilgaard, het debuut van een Deense schrijver dat voor het eerst in het Nederlands vertaald is. Het zit het hoofdpersonage niet mee, haar relatie is stuk gelopen, ze is ingetrokken bij haar vader en zijn vrouw. Haar moeder komt haar regelmatig achter de veren zitten. Het verhaal heeft de goede mengeling van zelfmedelijden, sarcasme en spot. Het boek is opgebouwd uit kleine stukjes van twee à drie pagina's, maar ik bleef vooral lezen omdat het zo grappig en goed geschreven is. 

Drie aanraders! En samen met Heerlijk monster van Fleur Pierets, ook al een aanrader trouwens, staat mijn teller op 4 op goodreads, maar vooral al 4 goede boeken en daar is het hem natuurlijk om te doen.