Ik weet niet hoe 2019 was, ik heb in gedachten al een paar keer deze post geschreven. Ik haalde opgelucht adem, de hoofdpijn bleef weg, op twee dagen na die ik liever wil vergeten. Ik kreeg de kilo's van de medicijnen eraf en dat betekent dat ik nu tien kilo minder weeg dan een jaar geleden. En het wijzertje van mijn weegschaal schuift verder naar de goede kant. De gevolgen zijn wel nog niet volledig weggewerkt, ik blijf onder controle en onder begeleiding. De energie kwam terug, maar aan de conditie is nog wel wat werk en ik kan beter de signalen van mijn lijf inschatten.

Ik deed dingen die ik graag deed en ik weet ook steeds beter waar ik energie uit haal en hoe ik andere dingen kan vermijden of weigeren. Ik voel me er niet schuldig om en ik voel me niet schuldig om af en toe gewoon eens toe te geven aan mezelf.
Ik ontmoette nieuwe mensen, sommige passeerden maar even, soms zorgden ze voor een teleurstelling of een gebroken hart. Ik heb mijn muurtje naar beneden gehaald en dat maakt me kwetsbaar, maar het voelt ook beter. Het zorgt er ook voor dat ik meer op mijn tellen moet letten. Maar de vele oprechte momenten en contacten zorgen dat dit het allemaal de moeite waard maakt.
Ik zag mooie dingen, op toneel, in een museum, buiten in de natuur. Ik moest me soms naar buiten jagen, maar het doet zo'n deugd. Ik voelde me wel eens machteloos bij het verdriet van vrienden. Maar gelukkig kon er ook gelachen worden.

Ik hoop dat 2020 er eentje met suiker wordt...