Museumpass: Guislainmuseum

Ik ben ongelooflijk goed in tamzakken en daar is niks mis mee. Alleen word ik er ook niet altijd gelukkig van. Dus jaag ik mezelf af en toe ...

Ik ben ongelooflijk goed in tamzakken en daar is niks mis mee. Alleen word ik er ook niet altijd gelukkig van. Dus jaag ik mezelf af en toe naar buiten. Zoals naar het Guislainmuseum. Ik was er voor de vakantie voor een lezing van Paul Verhaeghe over zijn boek(je) "Over normaliteit en andere afwijkingen" en hoorde dat de vaste collectie aangepast was. Nu is het Guislainmuseum sowieso een museum waar ik graag eens kom, ik hou van hun selectie van werken en hun manier van kijken.

Ik besloot om tot daar te stappen, een beetje zot als je weet dat de tram vlak voor hun deur stopt, maar ik probeer ook voldoende te blijven bewegen tussen het tamzakken door.

En geef toe, het was zalig mooi weer, na de vele regen van de afgelopen dagen. Ik wandel langs de Coupure en dat is eigenlijk best aangenaam. Het is niet de eerste keer dat ik het doe en het zal ook niet de laatste keer zijn.
Momenteel lopen er een aantal tentoonstellingen in het Guislainmuseum en deze Project Z van Krankland is er eentje die me wel kon fascineren. Het gaat over artiesten, die niet helemaal in het plaatje passen, ze hebben een eigenzinnige keuze en misschien ook wel een psychisch probleem. 
Eline Adam en Thomas Werbrouck zijn de personen achter Krankland en in deze tentoonstelling brengen ze vier duo's samen. Het leidt tot vier installaties, van een rapgroep van personen met Down, een dj,...
Er valt veel te kijken en te luisteren en ik heb er dan ook mijn tijd voor genomen.
Helemaal anders van sfeer is Onuitgesproken, dat zich in de ruimte na Krankland bevindt. Acteur en regisseur Michel Van Dousselaere heeft een zeldzame hersenaandoening die zijn spraakvermogen aantast en er ook voor zorgt dat hij fysiek aftakelt. Ik zag er een documentaire over op vrt.nu (beschikbaar tot april 2023 en het is een aangrijpend verhaal. Taal en de schoonheid van woorden was zo belangrijk in zijn leven en verdwijnt dan bijna geruisloos zonder dat hij het kan tegenhouden.
 De foto's zijn van Stefan Vanfleteren en de teksten zijn van Elvis Peeters. Zijn vrouw Irma Wijsman heeft een belangrijke plaats in het verhaal en het is moeilijk om niet geraakt te worden door zoveel liefde en machteloosheid.


 Op losse schroeven, Over zenuwpezen, zwartkijkers en zielenknijpers is de nieuwe permanente collectie, alvast tot eind 2020. Je krijgt niet langer het verhaal van de instelling en de chronologische
 kijk op psychiatrie, maar je krijgt op heel verschillende manieren vragen over normaal zijn en hoe veel anders we kunnen verdragen. Het wordt opgedeeld in vijf thema's.
 Ik hoorde toeristen vragen naar wat meer achtergrond bij het gebouw en ik kan ze wel volgen. Het was een stuk van het museum dat ik meestal links liet liggen omdat ik er al een paar keer door gelopen was of waar ik enkel nog hier en daar iets uitpikte maar als je eenmalig het museum bezoekt, roept de plaats wel vragen op.
 Niettemin vond ik de nieuwe voorstelling heel hard de moeite, met mooie foto's zoals deze van de vrouw met de rode tulband van Viviane Joakim, waarbij je toch een tweede of derde keer moet kijken om door te hebben dat het om een psychiatrische patiënte gaat.
Ook deze met de beelden van een klasfoto uit Wenen vond ik heel straf en ik denk dat ik kan blijven kijken naar de tekeningen van Emilie Lauwers. Ze hield een schetsboek bij om haar mentale problemen de baas te kunnen en heeft zo een mooie stijl van tekenen.
 Ik ben dus een beetje in dubio over de nieuwe permanente collectie, ik mis een aantal zaken maar ik snap ook wel dat het tijd was voor iets anders en waarom ze zeiden dat ze zich door het boekje van Paul Verhaeghe hebben laten inspireren.


You Might Also Like

0 reacties