We staan op het perron, mijn trein staat er al. Ik sta er met mijn rug naar toe, er is tijd. En anders is er nog wel één. De perfecte Hollywood romcom scène in het mooiste station. De tramrit naar hier verliep in stilte, een contrast met hoe de rest van onze ontmoeting verliep. 

We kijken elkaar aan, nu moet het wel gaan komen. “Ik vind jou een toffe vrouw,” begint hij, “maar ik voel de klik niet.” Ik knik. Hij aarzelt. “Ik vind dit geen gemakkelijke boodschap, ik heb die ook al gehoord en ook al moeten brengen. Je bent zo kwetsbaar.” Ik knik en voel dat ik iets moet zeggen nu. “Euh... ja... nee, ik apprecieer het dat je het zegt. Ok dan.” Ik haal mijn schouders op en kijk om. Ik weet het niet goed.

Hij houdt me tegen. “Kom hier,” hij neemt me vast. We knikken als we loslaten. Ik draai me om en wandel naar mijn trein. Ik weet niet of ik moet omkijken. Ik grommel op die kwetsbaar, wat is er mis met kwetsbaar? En wat betekent het ook? Na een paar haltes roep ik mezelf tot de orde. Wat wil jij? En wat maakt het dan uit wat hij denkt?