Museumpass: Musée de la photographie

Ik had me deze vakantie voorgenomen om het rustig aan te doen, niks plannen en eens lang in de zetel naar een serie kijken. En dat lukt red...

Ik had me deze vakantie voorgenomen om het rustig aan te doen, niks plannen en eens lang in de zetel naar een serie kijken. En dat lukt redelijk goed, maar ik werd er ook wat lastig van. Want ik had wel een heel lijstje van tentoonstellingen gemaakt. 

De nmbs heeft een speciaal kortingstarief tijdens de kerstvakantie (het happyticket) en met mijn museumpass heb ik eigenlijk geen excuus. De keuze viel op het fotografiemuseum in Charleroi. Ik wandel altijd van het station naar daar, maar je kan ook de bus nemen. 
Voor de tijdelijke tentoonstellingen betaal je extra (3,5 euro) maar dat heb ik er wel voor over. Het museum heeft vaak een mooie selectie en ik was wel benieuwd naar "photographie, arme de classe". De titel verwijst naar de eerste woorden van een pamflet van een fotograaf Eugène Atget. 
De tentoonstelling is van het Centre Pompidou en draait rond de idee van beeldmateriaal van geëngageerde fotografen en hoe dit te gebruiken in de bewustwording van klassen. Het gaat niet over manipulatie van beelden, maar echt over realistische beelden van bijvoorbeeld de voedselbedeling aan armen of stakingen of beelden van betogingen. 
Deze foto's werden dan gepubliceerd, al dan niet in collages, met de bedoeling om een groepsgevoel aan te wakkeren of onrechtvaardigheid aan te klagen. Er zaten heel straffe beelden bij, maar ook wat banale beelden. De kracht van het beeld zit vaak in hoe het gebruikt wordt, door de ondertitel, de tekst van het artikel,...
Ik bleef dus een beetje op mijn honger zitten. De beelden gaan over verschillende periodes en streken, van de commune in Parijs tot de stakingen in de jaren zestig. Ik denk dat voor elk van die periodes wel ingezoomd kan worden op het verhaal en de beelden, maar dat was natuurlijk niet het opzet van de tentoonstelling.

Bij ZAD van Philippe Graton had ik een beetje hetzelfde gevoel. De fotograaf gaat een aantal jaren wonen tussen activisten die een terrein bezetten om te voorkomen dat er een regionale luchthaven op wordt gebouwd. Ze trekken uiteindelijk aan het langste eind en slagen er in om op het gebied te experimenteren met alternatieve samenlevingsvormen. Maar dat verhaal zie je niet echt in foto's van lachende mensen of foto's van gebricoleerde gebouwen. Het boek geeft je daar vast meer kijk op, maar ook hier bleef ik wat op mijn honger zitten. 

Gelukkig is er ook Arkhê van Sandrine Lopez, nogal donkere beelden, vaak in dialoog of confrontatie met elkaar en van een ongelooflijke intensiteit. 

Ik werd binnengetrokken in de ruimte en liep ook voor het verlaten van het museum nog eens door de zaal. De beelden zijn verrassend.

De permanente tentoonstelling liet ik deze keer een beetje links liggen, maar ook deze loont de moeite. 

You Might Also Like

0 reacties