Campo en Gouvernement slaan de handen in elkaar voor een project. In Gouvernement is een keuken opgebouwd, of eigenlijk verschillende keukens. Ik zag meteen inspiratie voor een opbergkast in mijn gang. Maar er hingen geen labels met namen bij. Deze week staat in het teken van theater en tekst. Volgende week is er beeldende kunst en de week nadien muziek en performance.

Het is een beetje onwennig omdat je niet goed weet waar je kan gaan staan, wat van je verwacht wordt... Mogen we een chipske nemen? We krijgen vier teksten voorgeschoteld en ik kan u nu al zeggen het smaakt naar meer.

Tibaldus beet de spits af met de dromen van twee meisjes. Of zijn het oude vrouwen? Of slapen ze niet echt? Ze waren wat zenuwachtig en het had iets ontwapenend. Twee meisjes met een ietwat vreemde tekst. Daarna namen Dounia Mahammed en Gosie Vervloessem ons mee in hun eerste kookdemonstratie. Aan de hand van een recept vertelden ze over ingrediënten en verschillende culturen. Het had iets ongedwongen, er werd al eens naar woorden gezocht of vreemd gereageerd. Ik hou wel van de stijl van Dounia Mahammed die ik al eerder aan het werk zag, onder andere in w a t e r w a s s e r en Copains. Met Gosie Vervloesem had ze een goede partner want ze vullen elkaar perfect aan, ook al is het de eerste keer dat ze samen speelden. Meer dan eens trokken we onze wenkbrauw op of trokken we onze neus op.

Tijdens de kookdemonstratie werden we ook zelf aan het werk gezet, niet steeds van harte, en net toen we ons afvroegen waar dit zou eindigen, werden we meegenomen door Ans Van den Eede en Patrick Vervueren op hun zoektocht naar een keuken. Althans dat was de bedoeling, maar misschien ken je wel het gevoel dat je in de winkel aan van alles begint te twijfelen en dingen in vraag gaat stellen. En niet alleen of een keukenkast nu wel of niet een handvat nodig heeft. Greg Timmermans probeerde als verkoper de boel nog te redden, want ikea heeft echt keukens voor iedereen. Maar misschien was het al wel te laat.

Zoals wel vaker bij Hof van Eede waren er van die mooie zinnen, die je zou willen onthouden en die je ook een paar keer herhaalt in je hoofd om niet te vergeten, maar het mocht deze keer niet baten. Ik werd diep geraakt door de laatste keukenscène. An Miller bracht een ongelooflijk mooie tekst van Angelo Tijssens, terwijl ze lasagne klaarmaakte. Ze belde met iemand en zo werd de monoloog toch ook een beetje een dialoog.

De vier gezelschappen/theatermakers hebben hun ding gedaan. De scènes werden afzonderlijk geschreven, met enkel de keuken als rode draad. Het zijn relatief korte scènes maar toch geven ze goed de eigenheid van de makers weer. Niet elke scène kon me even hard bekoren, maar ik ben wel blij dat ik er was en zoals ik zei, het smaakt alvast naar meer.

Always in the kitchen I, gezien op 8 november, nog op 9 en 10 november. Tickets via Campo