Ik had het trapladdertje van zolder gehaald. Het moest al lang eens terug op zijn plaats gezet worden. Ik plooide het open en klom naar boven. Ik rekte mijn armen, maar nee, ik kon niet tot bij het lampje. Ik kon wel de boord van de lamp schoonmaken. Vieze vliegenscheten. Ik kon nog een trapje hoger, maar durfde niet. Hoogtevrees is a bitch.

Hij belde aan. Ik zag het trapladdertje en vroeg of hij mijn lamp kon vervangen. “Maar ja, als je een lampje hebt.” Hij klimt naar boven, zonder problemen op de bovenste trede. Ik reik hem het lampje aan. Hij vraagt of de schakelaar af staat. Geen idee, ik heb er ondertussen al zo veel op geduwd. En telkens gevloekt, want toen de tweede lamp sprong betekende dat geen licht meer in de keuken. Als het lampje op zijn plaats zit, brandt het. Ik druk op de schakelaar.

“Kan je ook de bovenste vervangen?”, vraag ik terwijl ik het laddertje vasthoud. Hij knikt en ik reik hem het tweede lampje aan. Het is een karweitje dat ik eigenlijk ook zelf zou kunnen. Ik kocht de lampjes een paar weken nadat het eerste lampje sprong en toevallig was er ook eentje in de living kapot. Ja, ik zou het kunnen, dat doe je als je volwassen bent. Als ik de grotere trapladder van uit de kelder haal kan ik zeker wel aan het plafond, zonder problemen, maar het is zo veel leuker als iemand dat voor je doet. Alleen moet je het durven vragen...