Morgen zou ze 40 zijn geworden. Ik weet niet of ze het erg zou gevonden hebben of een groot feest zou hebben gegeven. Haar ziekte woog op dat soort plannen. We vermeden vaak om te ver in de toekomst vooruit te praten. Als het ter sprake kwam haalde ze haar schouders op. Ze wuifde het weg als we haar tegenspraken en haar probeerden moed in te spreken. Haar plannen waren gericht op afscheid nemen, zorgen dat haar dochter zich haar zou herinneren en banden smeden tussen mensen. Ze deed het soms wat te opvallend, maar iedereen wist dat we het haar niet kwalijk konden nemen. Ze zorgde dat ik niet alleen naar een concert ging, ook al had ik daar zelf minder moeite mee. Maar het was fijn om te weten dat er nog vrienden waren. Ze zou vast iets leuk hebben gedaan voor haar verjaardag, taart gegeten en waarschijnlijk ook iets voor het goede doel. Ik kocht vandaag een "warmste week beker" ten voordele van Kom op tegen kanker en morgen denk ik alvast extra aan haar.