Vos

Zaterdagavond, half acht. We zitten in de auto en horen Stijn Meuris lovende woorden zeggen over een collega die er niet meer is. We kijken ...

Zaterdagavond, half acht. We zitten in de auto en horen Stijn Meuris lovende woorden zeggen over een collega die er niet meer is. We kijken elkaar aan. Thé Lau, zeg ik nog. En dan zegt hij Luc. En dan zeggen wij fuck. Vos. Bijna synchroon. En dan kwam er voetbal of volleybal en het nieuws, voor "Soms vraagt een mens zich af" kon ingezet worden. En wij mee zongen, niks leeftijdsverschil, in dat ene moment.

Zondagnamiddag kwamen de vriendinnen van het middelbaar en unief langs, met hun lief. Na de gewone opmerkingen over lang geleden en hoe is het nog? komen we uit bij het nieuws. Nee, we zijn niet gaan luisteren naar het beiaard. Maar het is hartverwarmend om te zien hoeveel volk er wel was.

"Maar ik weet niet of ik hem ooit live heb gezien." "Als je naar de feesten bent geweest kan het niet anders..." lachen we, terwijl we elkaar veelbetekend aan kijken. Op het podium, rondlopend in de massa, op de Vlasmarkt, bij een voorstelling van Studio Orka, bij Cirq,... Overal kwam je hem tegen en het is vreemd om langzaam te beseffen dat dit niet meer het geval is.

Ik heb hem meerdere keren zien optreden, in Gent en op de feesten, maar ook in de AB bij een cd-voorstelling of in mijn achtertuin, waar dit fragment uit komt, Vos in bloot bovenlijf en Isabelle A.

<iframe width="420" height="315" src="//www.youtube.com/embed/_v1V_WlFjEE" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>

You Might Also Like

0 reacties