Triestig

Ze zitten naast elkaar op het terras. Twee meisjes, jonge vrouwen. Ik schat ze in hun midden twintig, net zoals ik iedereen midden twintig o...

Ze zitten naast elkaar op het terras. Twee meisjes, jonge vrouwen. Ik schat ze in hun midden twintig, net zoals ik iedereen midden twintig op plak die ik jonger schat mezelf. Ze praten over hun lief zoals meisjes dit doen. Ik kan niet alles horen, maar één zin blijft plakken. "Weet je, ik wacht tot hij iets doet waar ik me zo aan erger dat ik er mee kan stoppen. Maar het zijn eerder kleine dingen, niet voldoende om het af te maken." En nee, ze heeft het hem nog niet gezegd dat ze aan zo'n dingen denkt, antwoordt ze op de vraag van haar vriendin. Zou ze dat moeten doen? Ik kan het antwoord niet horen, maar ik heb zin om te schreeuwen.

You Might Also Like

1 reacties

  1. Op de trein is het ook altijd leuk om mee te luisteren naar andermans conversaties. Mijn gekke brein fantaseert daar dan vaak een hele roman bij. Liefst à la Jane Austen, vol romantiek en grote gevoelens. Dan schieten de tranen in m'n ogen van ontroering als het een happy end wordt. Of niet...

    BeantwoordenVerwijderen