Ik sta op het plein en geniet van het licht. Er is een groepje aan het soundchecken en de mensen lopen af en aan. Nog iets halen om te eten, nog iets halen om te drinken, iemand goeiendag zeggen,...

Hij staat voor me. De zongebruinde kleur van zijn vel steekt mooi af bij zijn blauwe marcel. Hij kijkt rond en rookt een sigaret. We raken aan de praat, want hij praat tegen iedereen. Hij is hier alleen, zijn vriend heeft verstek gegeven en hij had getwijfeld maar is dan toch gekomen. "En heeft jouw vriendin of vriend ook afgezegd?" Hij klinkt wat aarzelend bij vriend. Ik lach, nee, deze keer niet. Ik leg uit dat ik in Gent woon en dus probeer regelmatig te komen. Ook in mijn eentje.

Hij knikt. "Het is soms niet gemakkelijk he", zijn stem klinkt oprecht. Ik zeg al lachend dat ik ergens op facebook ofzo een quote heb gelezen dat het moeilijkste stuk het zetten van de stappen van je zetel naar de voordeur is. Hij knikt enthousiast. "Maar eigenlijk komt het altijd wel goed", spreekt hij moed in.

Later komt hij er nog eens op terug. Dat hij blij is dat hij gekomen is, ook al had hij getwijfeld. "Ja maar, als het tegen valt, kan je toch steeds naar huis", opper ik. Hij lacht, "ja, als je alleen bent, ben jij degene die beslist wanneer je naar huis gaat of hoe lang je blijft." We wandelen door de feestenzone en het voelt vanzelfsprekend. Hij vertelt over zijn buurt, ik vertel over de feesten die op hun einde lopen.

Als het koud begint te worden, ook met mijn trui aan, neem ik afscheid. Dat het fijn was. Hij knikt. We kussen en geven een knuffel. Goed thuis en zo. Nog een kus. Hij lacht. Ik kijk vragend. "Dit is tricky...", mompelt hij, "allez, niet tricky... maar toch... Ik ben een denker..." "Soms kan je te veel denken," zeg ik voor ik hem tegen mijne gilet trek, zoals ze hier zeggen. "Zo is het toch beter," zeg ik beslist. Hij herhaalt mijn woorden en knikt. We gaan elk een andere kant op en werpen nog een kushandje.