GF - Zondag Vosdag

Het moet ergens vorig jaar in de late zomer geweest zijn dat ik mailde om te vragen wanneer de volgende Zondag Vosdag zou georganiseerd word...

Het moet ergens vorig jaar in de late zomer geweest zijn dat ik mailde om te vragen wanneer de volgende Zondag Vosdag zou georganiseerd worden. Ik had nog geen aankondigingen gezien en de site werd maar niet aangepast. Spijtig genoeg kwam er geen nieuwe editie, maar kijk, deze zondag was er Zondag Vosdag op de feesten. Verschillende pleinen hadden een aangepaste programmatie. Mijn aandacht was vooral getrokken door deze van het Trefpunt.

Maar voor ik daar terecht kwam ging ik een kijkje nemen in café De Loge. Elke dag om half zeven is er een concert, ideaal om de avond in te zetten. Gisteren was het eerder toeval dat ik er kwam omdat ik een leeg moment moest vullen. Maar Jakobistan werd omschreven als een mengeling van Buurman en Stoomboot, wat wel voldoende was om mijn aandacht te trekken.

Kobe Ardui, de frontman van Jakobistan, heeft de zware taak om de set te openen. Maar het café is stil en komt duidelijk voor de muziek. Hij is wat zenuwachtig maar dat is net charmant. De liedjes zijn nieuw voor me en klinken best leuk. Titels gaan een beetje aan me voorbij omdat ik de muziek nog moet ontdekken. Ik hoor leuke flarden, hier en daar een mooi beeld, maar ook wel dat er hier en daar nog wat werk aan de winkel is. Hij brengt een vertaling van een nummer van Fernant Zeste, die mee komt spelen. 


Eerder dit jaar verscheen een EP "Het is nog nooit blijven regenen", wat best grappig klinkt met de droogte die we nu doormaken. Later komen ook Anne-Laure Denolf en Wouter Reggers, de pianist van Lora hem vergezellen. Ze brengen Londen Standsted, een cover van Buurman en een nummer waar ik een zwak voor heb, ik zal het maar toegeven. Anne-Laure brengt nadien nog jazz-standards. Op haar eentje komt haar stem meer tot zijn recht. Maar het is te kort om mij echt te raken.

Kleinkunst en jazz in een uurtje, het is een beetje een vreemde combinatie, maar het is fijn dat er cafés zijn waar het kan.

Nadien haastte ik me naar het Walter De Buckplein en ik hoorde een bekende stem uit de boxen. Dat kan toch niet? Een verhaal over een kardinaal en een troonopvolger, zoiets kan alleen Vos bedenken. Het gaat wat verloren in de drukte van het plein, maar het was even glimlachen. Ook Christophe Vekeman, presentator van dienst, zal uit zijn teksten voorlezen.
Brihang werkt aan een nieuwe plaat, hij kon het niet genoeg zeggen. Het podium was omgebouwd tot een werf met lichtsignaal. Maar het plein had geen bezwaar tegen een set samengesteld uit Zolangmogelijk, een debuut dat hier grijs gedraaid werd.

Voor de meerderheid van het plein was hij zeker geen onbekende. Vorig jaar bracht hij een zeer gesmaakt concert op Boomtown, toch wat een meer Stubru-publiek. Maar hij stond meer dan op zijn plaats op het Walter De Buck plein. Hij slaagde er in om het plein te laten mee dansen. Ook al zijn de teksten soms pijnlijk, zoals "Oe ist?".  Meezingers waren natuurlijk "ik wil alles, behalve" en "kleine dagen".


"Ah, ne West-Vlaming", zeiden mijn buren, ze keken wat afwachtend, maar tegen het einde van het concert waren ze zeker mee.

Voor zijn bisnummer "balanceren" verscheen hij op de toog te midden van het plein. Hoewel ik het al meerdere keren zag, blijft het me verbazen, waar zal hij opduiken?

De volgende op het plein was ook al een bekende van Boomtown van vorig jaar: Tjens Matic. Arno toert al een tijdje onder deze naam en steeds met dezelfde setlist, heb ik zo'n vermoeden. Maar het is een kniesoor die er over valt of die de nummers opsomt die hij niet gespeeld heeft. Ja, hij heeft een mixer mee op "Being somebody", het openingsnummer. Het duurt een tijdje voor hij tot meer toegankelijk werk komt. Maar who cares, really?

 

Ik stond redelijk ver op het plein, achter een boom en zag van op de toppen van mijn tenen wel eens een glimp van het scherm. Een heel verschil met vorig jaar, maar eigenlijk vond ik dat niet zo erg. De muziek stond luid en ik voelde vooral de energie van het publiek dat volop genoot van de oude nummers. Natuurlijk zorgden "Oh La La la", "viva boema" en "Putain putain" voor de grote meezingers, maar ook de andere nummers zoals "living on my instinct", "milkcow" en "gimme what i need" konden de energie niet uit het optreden halen. Hij bleef zingen, op een occasionele kreet of vloek na.

Na het optreden zag ik vanuit de verte het vuurwerk. Of toch een fractie ervan, want door de huizen zagen we enkel de hoogste pijlen. En toen we alsnog besloten om van plein te veranderen bleken we ook maar een fractie meer te zien van de ode op het Luisterplein.

Maar geef toe, een versie van Mia in het Zuid-Afrikaans, gezongen door Stefan Dixon en nadien nog een levenslied door Mich Walschaerts, er zijn ergere manieren om Zondag Vosdag af te sluiten.

De tekst verschijnt ook op gentseblogjes.wordpress.com waar je nog andere impressies van de feesten kan lezen. 

You Might Also Like

0 reacties