Ik ging mijn tickets ophalen voor Theater aan Zee en pikte meteen mijn eerste voorstelling mee. Een beetje een uitsmijter, want Beckett Boulevard had ik al gezien. In Gent, een tijdje terug. Ik heb het moeten opzoeken in mijn mailbox om te weten wanneer het was. Februari 2016 leek ver genoeg om nog eens te gaan kijken. En het is de Koe natuurlijk. 

Je weet waar het begint, allez die indruk heb je toch, maar je weet niet goed waar het eindigt, behalve misschien een beetje onverwacht. En je weet al zeker niet hoe je daar toe bent gekomen. De drie acteurs zijn zodanig op elkaar ingespeeld dat je gewoon met open mond zit te kijken. Feilloos nemen ze elkaars woorden over en maken ze elkaars zinnen af. Voortdurend vraag je je af of ze nu spelen of niet. Ze gebruiken hun echte naam en hebben het ook over toneel en theaterconventies. Ze leggen technieken uit, zoals spiegelen en ontspiegelen, maar je weet niet of ze je nu op het verkeerde been zetten of gewoon oprecht zijn. En wat is oprecht ook? Hoe kan je dat onderscheiden van authenticiteit? En is er zoiets als onechte oprechtheid en is dat anders dan oprechte onechtheid? Je hoort het, veel om over na te denken, maar ook een stoomtrein aan ideeën waardoor je echt wel eens wil zeggen "stop, wat bedoel je nu?"

Ik ben blij dat ik de voorstelling een tweede keer heb gezien, ik herinnerde me zeker hele stukken van het verhaal. Een man en vrouw gaan eten op restaurant, ze zijn uit elkaar en zij vertelt haar plannen om in de politiek te gaan. De ober begint zich te moeien in het gesprek. Het is enkel de setting voor de vele zijsprongetjes van De Koe. Een mooi begin voor deze editie van TAZ voor mij.