Vrijdag gebeurde er iets magisch. En ik weet dat het niet de eerste keer is dat het mij overkomt. Eigenlijk lijkt het wel iets dat elk jaar terug komt. Ik loop moe en ik heb geen zin om te gaan werken, maar ook geen zin in vakantie. Iedereen lijkt plannen te hebben en ik heb het gevoel dat ik niks gepland heb en me dood ga vervelen. Echt, jong.

Ik moet me er dan aan herinneren dat ik een optreden heb op het einde van de week. En vlak voor ik vertrek moet ik nog mijn pasje zoeken in de hoop dat ik het opnieuw kan opladen (en terwijl ik bezig ben zoek ik dat andere pasje ook maar). En dan gebeurt het, mijn hele humeur slaat om en ik word overdreven vrolijk, zo van het soort dat mijn moeder zei dat het tegen mijn hoofd zou waaien als kind.
 Ik kom op de Bijloke site en ik ben vrolijk en de zomer lacht me toe. Ik regel mijn pasje, ik heb blijkbaar een nieuw nodig maar het geld dat er op staat, de volledige 1,5 euro kan wel overgezet worden, ik bekijk de verschillende opties om straks iets te eten. Ghost Poet brengt mooie muziek, terwijl ik het programma overloop. Voorbereiding, nihil natuurlijk.
Baxter Dury wordt aangekondigd als de zoon van zijn vader en ik heb het meteen voor de man. Hij zit strak in het kostuum en komt op met een groot glas rode wijn. De rest van de fles nonchalant in zijn andere hand. Hij heeft vreemde bindteksten met nietszeggende feitjes of gedachten. Zijn muziek is aanstekelijk en hij beweegt of zijn leven er van af hangt.

De Nigeriaanse zangeres was niet echt mijn ding, ze had een mooie stem maar haar bindteksten waren me te lang en te geëngageerd. Vreemd, ja, ik weet het. Dat engagement stoorde me dan niet bij David Byrne. Een koppel naast me vertelde aan iedereen die het wilde horen dat ze Talking Heads nog op Torhout hadden gezien en ze dansten zich de benen van onder het lijf. Het was moeilijk om hen dat kwalijk te nemen, want Byrne hield er een hoog tempo op na, een afwisseling van bekende en minder bekende songs. Vooral de Talking Heads nummers riepen meteen herkenning op, maar ook bij zijn solowerk werd in mijn buurt vlot mee gezongen.
Zijn bindteksten waren soms karig, tenzij toen hij gedecideerd het publiek tot de orde riep en zei hoe levensgevaarlijk het is om iets op het podium te gooien.

Het podium was leeg, alle muzikanten droegen hun instrumenten en we zagen een wervelende show met een vreemde choreografie. Zijn stem is zeker niet meer van de beste, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de muzikanten en zijn enthousiasme.

Het bisnummer bleek een nummer van Janelle Monae te zijn dat ze op de Women's March in Washington had gezongen. Ze staat dit najaar op mijn concertlijstje en je zal ze hier op deze blog nog in een andere context tegenkomen. 
Ik denk dat de zomer is begonnen, zo vorige vrijdag...