Het is de eerste avond en het is nog wat zoeken op het plein. Waar staat de bar? Hoe kan ik betalen? Waar vind ik een nachtprogramma?

Ik bestel een pintje en gris ondertussen een programma van de stapel. Ik lach als ze mijn pintje geeft en zoek een plaatsje, op de boord van de toog maak ik gauw een foto voor op sociale media. Het zijn feesten en ik ben er. 

Ik drink van mijn pintje en begin te lezen. Als ik opkijk van het gelach zie ik hem. Te midden van zijn vrienden, muzikanten die ik ken van zijn sociale media. Hij heeft me ook gezien en stapt zonder aarzelen op me af.

Hij lacht en ik weet niet goed hoe reageren. Hij slaat een arm om me heen en ik voel zijn warmte. We kussen, half op de wang, half op de mond. Alleen op stap? Ik hef mijn schouders op en wijs naar het plein. Na al die jaren stoort het me niet meer. Een paar uren geleden zat ik nog bij vrienden op het terras en klonken we op het verlof. 

Er komen nog vrienden bij. Ze proberen me in de cirkel op te nemen. Ik hou me bewust wat afzijdig. Het voelt onwennig. Onze online gesprekken gingen niet over muziek. Hij maakte nooit een geheim van zijn bedoelingen, maar was wel degene die uiteindelijk afhaakte. En nu praten we hier luchtig over de soundcheck en dat ik de artiest eerder zag dit seizoen. Hij praat over de laatste plaat en dat ik onlangs in het café was. Ik lach en klink soms stoerder dan ik me voel. 

Hij verdeelt zijn tijd tussen zijn vrienden en mij. Als het optreden begint, werpt hij af en toe een blik. Aha, toch een ouder nummer, maar hij is niet overtuigd van de versie. Ik moet lachen om zijn grimas.