Sneeuw

Gisteren doorkruiste ik het sneeuwlandschap met de trein en ik prees me gelukkig dat ze op de lokale lijn tussen Brugge en Kortrijk wel de c...

Gisteren doorkruiste ik het sneeuwlandschap met de trein en ik prees me gelukkig dat ze op de lokale lijn tussen Brugge en Kortrijk wel de chauffage openzetten. Geen vieze blazers aan de vensters. Ik zag pakken sneeuw en het viel al weer venijnig uit de lucht, klein en miezerig maar vele kleintjes maken één groot. De huizen lagen er stilletjes bij, hier en daar lichtjes, maar geen auto's op straat. In de woonwijk speelden kinderen met de slede of bouwden ze sneeuwforten, terwijl hun ouders meededen of plichtsbewust de stoep nog eens ruimden. Ik nestelde me in de zetel met mijn breiwerk en zag de laatste ronden van het veldrijden en dan nog meer sport in de sneeuw. En ondertussen bleef het vallen, ik overliep de opties. Thuiswerken zat er niet echt in, mijn federaal token zit in een rugzak die op het werk ligt, mijn pc staat er ook. En twee vergaderingen...

Deze morgen wekte een sms mij een kwartier voor de wekker hetzelfde zou doen. Ik had mijn pa een half uur eerder horen vertrekken naar het station, en daar was mijn persoonlijke railtime: piekuurtreinen afgeschaft en de rest 10 à 20 minuten vertraging. Ik haastte me uit bed, checkte railtime en besloot dat het nog wel zou meevallen. Ik trok mijn panties en lange kousen aan, lekker warm en natuurlijk mijn botjes, ze hebben nu echt wel hun beste tijd gehad, een van de hakken laat het wat afweten, het strooizout heeft voor lelijke vlekken gezorgd en de lapjes van de schoenmaker op de punten zijn ook alweer afgesleten. Maar ik stapte zo stevig door als ik maar durfde, hier en daar werd wat gegleden. Een brug is niet zo simpel met zo een weer, zeker die vrachtwagen vond er maar niks aan, tot wanhoop van een paar automobilisten. Ik hoorde nog net iets omroepen aan het station toen ik op de brug was, maar ik hoorde niet wat ze zeiden. Toen ik er aankwam, wist ik het meteen: tien minuten vertraging, dat viel nog mee. Het werden er twintig en de mededeling dat de piekuurtrein van 7u25 was afgeschaft, wachten tot 8u09 voor de reizigers naar Brugge. Een half uur later kwam mijn lokale trein binnen, amper twee wagonnen lang en al volk in de de gang. Het volk van de volgende trein stond er ook al en iedereen wou het zekere voor het onzekere nemen. Ik zag het zo voor mij: de drukte, de lijven, de geur,... en dan nog niet weten wat de volgende trein zou geven, want ik moet overstappen (en ook daar had mijn persoonlijke railtime al tien à twintig minuten vertraging gemeld) en dan moest ik ook nog terug vanavond.



Ik ben op mijn stappen teruggekeerd, de moed zonk me in de schoenen. Mijn voeten waren al verkleumd en ik had het er niet meteen voor over. Ik ben bij de bakker die ondertussen open was klaaskoeken gaan halen en heb me op warme chocomelk getrakteerd. Mijn collega heeft een dringende opdracht geforward naar mijn thuisadres en deze namiddag nestel ik me in de zetel. Een half dagje sneeuwverlof... en morgen probeer ik opnieuw.

You Might Also Like

0 reacties