­

Traag

Ik zit met een groepje op café. Het is gezellig. Verderop wordt wat gedanst. We praten. Ik lach. Misschien te luid? Plots staat hij voor me....

Ik zit met een groepje op café. Het is gezellig. Verderop wordt wat gedanst. We praten. Ik lach. Misschien te luid? Plots staat hij voor me. Wat doet hij in Gent? Hij reikt me de hand. "Deze keer laat je me het geen drie keer vragen", lacht hij. Zijn ogen stralen. Mijn gezelschap kijkt verbaasd als ik opsta. Hij leidt me naar de dansvloer. We praten nauwelijks. Onze lijven vinden elkaar, zoals ze steeds deden en we dansen zoals we altijd gedanst hebben. Lijf tegen lijf. Ik verberg me in de holte aan zijn sleutelbeen. Hij volgt mijn beweging, ik volg zijn hartslag. Ik voel zijn adem op mijn oor. Hij verwacht een reactie maar ik heb zijn vraag niet gehoord. Ik knik, zijn lichaam vertelt me dat hij dit niet verwacht had. Ik schud nu mijn hoofd. Wat maakt het ook uit? Ik wil niet praten, ik wil dansen, voelen, me verbergen in zijn armen. De muziek stopt. Langzaam laten we elkaar los. Hij kust me innig op de mond. onze tongen raken elkaar, vertellen het verhaal van onze lichamen. "Zo had ik je toen moeten kussen...", zegt hij, "maar ik was een sukkel van zestien." Ik lach moeilijk. Ik bijt mijn lip. Veertien was ik. Toen.

You Might Also Like

3 reacties

  1. pieuw...mijn haar op mijn armen ging er van recht staan...hoe wondermooi beschreven...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Inderdaad heel mooi beschreven. Geeft me een fijn gevoel van melancholie, spanning, poëzie,... Mooi!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Damn, wanneer overkomt mij zoiets eens een keer...

    BeantwoordenVerwijderen