Tussen Gent en Kortrijk

Zaterdagvoormiddag maak ik me op voor een treinrit richting thuisfront. Met het ongeval ingedachten besluit ik om de reisweg via Kortrijk te...

Zaterdagvoormiddag maak ik me op voor een treinrit richting thuisfront. Met het ongeval ingedachten besluit ik om de reisweg via Kortrijk te laten verlopen. De andere trein zie ik net vertrekken als ik op het perron aankom en ik denk opgelucht: "die zeezotten blijven me bespaard". Dagjestoeristen staan recht in de gang tussen de wagons. Hierbij vergeleken is de trein naar Kortrijk zo goed als leeg. Ik nestel me op een bankje voor twee, dicht bij het raam, weekendkrant in aanslag, in mijn oortjes een mix van liedjes beginnend met de willekeurige letter P. Ik reageer een beetje onwillig als een gast zich tegenover mij nestelt en niet tegenover de juffrouw aan de andere kant van het gangpad. Daar zou hij toch een bank voor drie kunnen bezetten. Ik besteed er verder niet veel aandacht aan, want mijn krant lonkt. Hij bladert in een boek. De sfeer is gemoedelijk, huiselijk bijna, alsof we elkaar al jaren kennen, voldoende hebben aan één enkel woord. De juffrouw aan de andere kant van het gangpad is al lang verdwenen, net als onze andere medereizigers. We zitten samen te lezen, verdiept in ons wereldje. Als de trein stopt in Kortrijk, zijn we niet gehaast. Langzaam zoek ik de verschillende delen samen en sta dan recht. Hij staat ook recht en kijkt me in de ogen. In mijn oortjes klinken de begintonen van een tango. Hij hoort het niet maar onze lichamen voelen het ritme ook zonder de noten aan.

You Might Also Like

0 reacties