Ongetwijfeld mijn voornaamste bron van ergernis dezer dagen. Met moeite terug uit verlof, een massa's mails (60!! op drie dagen afwezigheid tijdens de paasvakantie, normaal een rustige periode) waaronder eentje met het mooie zinnetje "tu es payée pour le savoir" volgens een paar Franstalige collega's een standaarduitdrukking die om de één of andere duistere reden niet door alle Franstalige collega's zo begrepen wordt. Of nog, "ik mag hopen dat het de moeite was", je op het laatste nippertje laten vervangen voor een lezing omwille van een andere dringende afspraak is nooit prettig, zeker niet als de paasvakantie ervoor zorgt dat je het aan weinig mensen kunt vragen,...

Maar hier wou ik het deze keer niet over hebben. Wel over iets dat hier reeds eerder aan bod kwam: onze dienst is op zoek naar een paar nieuwe collega's. Zoals het past in een tweetalige instelling, een paar Franstaligen en een Nederlandstalige voor een belangrijk project. De selectiegesprekken werden, hoe kan het anders, door een Franstalige en Nederlandstalige collega die betrokken zijn bij het project verzekerd. Deze week is het de beurt aan onze chef, op zoek naar twee nieuwe collega's voor de dienst. Vandaag ontvangt hij vijf kandidaten, er zijn er al twee of drie de voorbije dagen langsgekomen. Ik hoef je waarschijnlijk niet te vertellen dat onze nieuwsgierigheid groot is. Dus proberen we steeds een glimp op te vangen, op basis van de 5 seconden dat de persoon door ons bureau loopt wordt hij/zij beoordeeld. Hoe is hij/zij gekleed? Straalt hij/zij zelfvertrouwen uit? Of verlegenheid? Zegt hij/zij goedendag of zijn we lucht? Jong? Ervaren? Klasse?... Vleeskeuring zou je het kunnen noemen, maar wat mij betreft, laat die (jonge) mannen in kostuum maar aandraven. Hoe ging het ook al weer, I like a man in a uniform...

Tja, what can I say, het is vrijdag, ze hebben 20 graden aangekondigd en ik heb me er op voorzien, kleedje, blote benen,... bijna weekend...