Het was dit weekend blijkbaar ook voor anderen een muzikaal weekend, zie hier een verslagje van het mijne.

"Ga jij naar een concert van een groep die je niet kent? Dat is toch riskant, dat zou ik niet doen…" Met deze bemoedigende woorden in mijn achterhoofd vertrok ik op zaterdagavond met lief naar de Cactusclub. Het was maar gedeeltelijk correct, want hij had het wel al eens opgezet, maar ik kan me niet altijd op de muziek concentreren als hij er is en ik had ook geen zin om hun cd's eindeloos af te spelen, dus bleef het een beetje afwachten.

Mijn eerst kennismaking met de Magdalenazaal was direct positief, tafeltjes met krukjes, kaarsjes, een paar luchters,… heel romantische sfeer.
Eerste groep kwam uit Australië en ze hadden ook dat nonchalante over zich. Art of fighting, niet direct de meest belovende groepsnaam maar toen de zanger zijn mond opendeed had ik toch iets van waw. De andere groepsleden stonden een beetje onwennig op het podium maar bovenal een goede indruk.
De tweede groep the white birch komt uit het hoge noorden en was ook de reden om naar Brugge af te zakken. De zanger heeft wel iets van een viking, maar dan in een moderne uitvoering, en hij beweegt zijn hoofd alsof het harde rockmuziek is, terwijl het rustig tot superrustig is. De bassist maakte er eerder van die zweverige bewegingen bij waardoor het leek alsof ze niet in dezelfde groep, laat staan hetzelfde nummer speelden. Maar dat is natuurlijk detailkritiek. Het optreden heeft me aangenaam verrast, lang uitgesponnen nummers (factor 1,5 tot 2 in vergelijking met de CD, naar het schijnt) en af en toe zag ik de fjorden, of toch de zee zo voor me.

Het was een geslaagde avond met heerlijk rustige muziek, knuffelgehalte 8 volgens lief.