Bezorgde zielen vragen het zich tegenwoordig wel eens af, komt die muziek, en dan vooral die van lief, me niet de oren uit? Ewel,... nee, akkoord, lief heeft voor een extra portie gezorgd, maar zelfs zonder lief was muziek alom tegenwoordig. Ik geef het toe dat het aantal concerten de laatste tijd spectaculair gestegen is, maar ook voordien kon ik een streepje live muziek best appreciëren. Wat dan met het soort muziek, is dat niet vervelend? Nee, eigenlijk niet, voorlopig heb ik hem slechts een enkele keer gevraagd om te veranderen van cd (net zoals hij dat al bij mij gedaan heeft), niet omdat de muziek tegenviel, maar eerder omdat ik zin had in iets anders. Onze smaak is niet identiek, maar het valt ook niet te ontkennen dat onze cd-collecties een paar gelijkenissen vertonen. Trouwens ik vind het wel tof dat om iets nieuws te ontdekken en zoals ik zaterdag op de top 1000 kon vaststellen, we vinden elkaar wel op de dansvloer. Ik ben niet zo categoriek om niet te bewegen als ik iets niet graag hoor, maar kan gewoon een knopje in mijn hoofd omdraaien en verstand op nul verder blijven bewegen.

Gisteren, pasen, vond je ons in de AB op het dominofestival. Hun verslag is nog niet beschikbaar, mijn indruk vind je hieronder. Eigenlijk kende lief maar één groep: Mogwai. Hun cd's heb ik tijdens onze "Waalse" dagen meermaals mogen verorberen, en ja, het was ook één van hun cd's die ik vroeg om te vervangen.

Maar laten we beginnen bij het begin, althans ons begin, want de eerste groep die we meepikten was Akron/family, niet bijzonder, wel betere momenten, maar al bij al kon de groep ons maar met mate boeien. Wolf eyes, omschreven op de site als industriële hardcore noise, deed ons na twee nummers besluiten om een pitta te gaan eten. Ik herinner me vooral "kill,... kill,...", een bijzonder lyrische tekst.

Daarna was het tijd voor het Engelse 65 days of static. Nadat de zanger zijn haar in de coulissen nog vlug recht had gezet, een kruisje sloeg op het podium vlogen ze erin. Grappige geluidjes die zo uit kinderspeelgoed kunnen ontsnappen worden onderbroken door harde gitaarrifs, geen zang, maar best te pruimen.

De reden van onze verplaatsing, Mogwai stond voor een serieuze uitdaging maar ze waren er klaar voor. In hun identieke trainings met de fameuze drie strepen keken ze de zaal recht in de ogen. Hun muziek heeft iets misleidend, rustig tot heel rustig, toch slechts knuffelgehalte 6 omwille van de hardere stukken. Op cd zijn die best wel verteerbaar, live sta je plots voor een muur van licht en muziek. Fantastisch, echt waar... De groep is niet gekend voor zijn poëtische teksten, meestal is zang zwaar ondervertegenwoordigd op de cd, gisteren kregen we toch een paar nummers, voornamelijk uit de laatste cd. Zonder problemen deden ze ons de vorige groep vergeten en het drumstokje dat de drummer me toewierp is een leuk extraatje.

Eerlijkshalve moet ik zeggen dat ik iets minder onder de indruk ben dan in de Cactusclub vorige week, maar het blijft wel smaken naar meer...