Vrijdag was er functioneel naakt van Theo Maassen op Canvas. Heerlijke no-nonsens comedy, zoals er te weinig te zien is op tv. Hij zei een paar bijzonder rake dingen, zoals de manier waarop mensen reageren als je zegt dat je verliefd bent. "We praten binnen een jaar nog wel eens..." Het is zo herkenbaar en ik moet toegeven ik heb me er ook al schuldig aan gemaakt. Op gebied van relaties ben ik één en al cynisme. Misschien iets te veel koppels op automatische piloot zien door gaan tegen beter weten in, omwille van de goegemeente, financiële rompslomp, de kinderen ocharme,… Nee, je kan niet zeggen dat ik de meest gezellige gast ben op trouwfeesten. Bij het ja-woord hoor ik een klein stemmetje stoute dingen fluisteren. Het is niet dat ik er niet in wil geloven, nee, elke vrouw zal wel nog iets van dat kleine meisje met de droom van een witte trouwjurk met een lange sleep en die knappe prins op zijn paard in zich hebben, maar het is ook al zo vaak spaak gelopen. Ondanks alle goede bedoelingen blijft communicatie iets heel moeilijk te zijn, ja, Theo heeft zeker een punt, hoe meer communicatietechnieken er zijn, hoe minder we kunnen communiceren, net zoals we minder goed kunnen rekenen sinds er rekenmachientjes zijn. En het is misschien overbodig, maar communicatie is meer dan enkel praten, luisteren speelt ook een niet te onderschatten rol.
Maar soms is het ook gewoon heel simpel. Meisje ontmoet jongen, en alle rationele overwegingen worden gewoon buitenspel gezet, een gewone simpele ja. En het is natuurlijk naïef maar rationele overwegingen komen sowieso snel genoeg om de hoek kijken, wanneer spreken we af, wat eten we vanavond, zien we jouw vrienden vanavond of de mijne,… Voorwaar een hele uitdaging om elkaar onderweg niet kwijt te raken. Maar ik geloof wel dat het kan. Vorige zomer zag ik op een huwelijksfeest iets sprankelen in de ogen van het bevriende koppel. Compleet vertrouwen in de toekomst samen, voor minder dan dit wil ik het zelfs niet meer proberen. Gedaan met alle conventies, enkel nog gelijnd muziekpapier*… En ja, het is pas een paar luttele weken, maar wel heel speciale weken, hou je glazen bol maar voor jezelf, ik hoef het niet te weten...



* Het is bijlange niet het meest romantische gedicht dat ik ken, zelfs mijn toenmalige lerares Nederlands kon niet met 100% zekerheid zeggen dat het eigenlijk een liefdesgedicht is of de grote schrijver eigenlijk überhaupt positief was, maar de uitdrukking spookt door mijn hoofd.