Er zijn een aantal plaatsen in Gent die je alleen tijdens de feesten kan bezoeken. Nu heb ik nooit veel interesse gehad om het belfort omhoog te klimmen, maar het Geeraard de Duivelsteen wou ik wel eens zien. Toen we er vrijdag langs de Reep passeerden zagen we grote schilderingen door de ramen. We waren echter te laat voor een bezoek en dus besloot ik gisteren een omweg te maken.

Het gebouw spreekt tot de verbeelding, al kunnen die strips van Nero daar ook voor iets tussen zitten. Via de tuin kwam ik in de crypte terecht. Het is er donker en je kan er allerlei werken van jonge kunstenaars zien. Het Yart Platform zorgt ook voor de invulling van de tuin. Toen ik vertrok kon je naar poëzie luisteren via de koptelefoons van Fonkel, maar er komen ook dj's en andere performers.

Ik bleef nogal op mijn honger zitten in de crypte, wel hier en daar leuke ideeën, maar niks waw ofzo. En ik wou vooral de grote schilderingen zien die ik door het venster had gezien. Daarvoor moet je langs de Limburgstraat naar binnen. De schilderingen zijn van Tom Liekens en kan je elke dag gratis bezoeken tussen 14 en 22 uur. De werken zijn vaak zo gigantisch groot dat je maar een fractie via foto kan vastleggen. Dus vrees ik dat ik niet zo'n goede indruk mee geef met mijn foto's.

In de eerste ruimte zie je het beeld met de eksters. Het is zo groot dat het de hele ruimte inpalmt en wat op je af komt. Het is meteen een goede voorbode voor het andere monumentale werk dat nog moet volgen.

Daarna word je naar een ijzeren trap geleid om naar boven te gaan. Ik was al een trap hoog toen ik besliste dat het toch geen goed idee was. Mijn hoogtevrees speelde me parten en ik keerde terug. Ik haat dat soort doorzichtige trappen. Aan die trappen hangen gigantische schilderwerken. Door de kleuren en de gewelddadige scène met de vechtende honden komen deze echt op je af. In de vensterbanken kan je het allemaal even op je laten inwerken. Ik keek omhoog en zag dat de trap niet naar een ijzeren platform leidde (oh verschrikking voor iemand met hoogtevrees) maar naar een verdieping.

Eind 2016 werd het gebouw door de federale verkocht aan een projectontwikkelaar, na ruim een jaar voor amper iets meer dan de vraagprijs. De ontwikkelaar zei plannen te hebben, maar dat het even zou duren. Ondertussen is er nog maar weinig van te merken en zie je dat het gebouw toch wel wat meer dan een likje verf nodig heeft. Al bij al blijf ik met een dubbel gevoel, dus hou ik het maar op ik ben blij dat ik het gezien heb.