Mijn hart protesteerde toen ik Max zag schrijven dat het dag 5 is. Dag 5? Als in halverwege? Maar ik heb nog niks gedaan?! Ik steek het op de warmte en de naweeën van een migraine-aanval, waardoor de plannen zaterdag in het water vielen en zondag ook al een stuk rustiger verliep. Al bij al vind ik het dit jaar moeilijk om mijn gading te vinden in de programmatie op de pleinen. We zijn ongetwijfeld verwend met tien dagen gratis muziek op diverse pleinen, maar ik weet niet, ik mis iets. 

Gisteren zakte ik in de latere avond af naar het Luisterplein. Neeka kwam er haar nieuwe cd Meisjes Meisjes voorstellen, in het Nederlands, jawel. Het is jaren geleden dat ik Neeka nog live heb gehoord en ik moet toegeven dat ik ze wat uit het oog was verloren. Nederlandstalig dus...

Het probleem met een nieuwe cd is natuurlijk ook dat de liedjes nieuw zijn en niemand ze al gehoord heeft, op een enkele superfan na dan misschien. Het was ook even wennen en de tekst kwam niet altijd binnen. Ze smokkelde een paar covers in haar set en probeerde het publiek te betrekken door haar verhalen.

Voor het bisnummer haalde ze een oud nummer boven en ja, zo ken ik Neeka. Voor mij klinkt haar stem beter in het Engels, maar misschien moet ik er nog gewoon aan wennen.

Na Neeka was het de beurt aan een ode aan Ann Christy door vier zangeressen. Christy stierf in 1984 op 38-jarige leeftijd. Maggie MacNeal, Barbara Dex, Riet Muylaert (Jackobond) en Sandrine brachten de nummers met een vijfkoppig orkest, soms in een licht aangepast jasje. Tussendoor vertelden ze hoe ze de zangeres hadden leren kennen en andere weetjes.

Hoogtepunten waren uiteraard de bekende nummers. Maggie MacNeal beet de spits af met Dag vreemde man, een nummer waar ik zelf een grote boon voor heb. Is het de vrijgevochten tekst, is het het bombastische, geen idee. Blijkt dat de platenfirma zelf grote vraagtekens bij het nummer plaatste en het twee jaar duurde voor het werd uitgebracht.
Het was het begin van een rijtje bekendere nummers en het plein zong mee. Kippenvelmoment zou later in de set komen toen Riet Muylaert "gelukkig zijn" bracht.

De dames waren ook elkaars achtergrondkoortje. Bij de roos namen ze elk een stuk voor hun rekening. Hun stemmen klonken goed samen, maar tegelijkertijd zijn ze ook heel verschillend, wat het wel mooi maakte voor deze hommage. Tijdens de set werd ook duidelijk dat bepaalde nummers, zelfs in een nieuw jasje, toch niet echt de tand des tijds hebben overleefd.


Deze post zal ook op Gentse blogjes gedeeld worden en je vindt er nog andere verslagen.