Toen ik het programma van MiraMiro bestudeerde viel mijn oog op de naam van Alexander Vantournhout, van waar kende ik die naam? Hij had afgelopen seizoen een voorstelling in de Vooruit waar ik heel lang over getwijfeld heb om te gaan. Maar een mens kan niet alles zien natuurlijk. Deze keer kwam hij praktisch in mijn achtertuin, 't Kuipke. Ik kocht een ticketje, want dit is één van de zeldzame betalende voorstellingen van het straattheaterfestival. De komende dagen hoop ik nog een aantal gratis voorstellingen mee te pikken.

De voorstelling is een parcours doorheen 't Kuipke. Ja, we zagen ook de piste, afgedekt weliswaar maar de eerste halte was de inkom, waar we een cirkel moesten vormen. Euh, cirkel, waar dan? Het was wat verwarrend maar eens we de twee acrobaten opmerkten, was het snel duidelijk. Zij begonnen er gewoon aan terwijl iedereen nog een plaatsje zocht. Een man en een vrouw verstrengelen hun ledematen en balanceren. Soms is het grappig als de één de ander doet bewegen, soms houden we onze adem in en soms moeten we eens goed kijken, wie zijn been dat nu weer is. Ze worden afgewisseld met nog een koppel en als beide bezig zijn heb je echt ogen te kort.

Nadien volgden we hen naar boven waar de twee vrouwen aan een stang ondersteboven hangen. We konden aan beide kanten gaan zitten en ik moest stiekem lachen toen ik een vrouw aan de overkant met open mond zag staren. Het was dan ook indrukwekkend, niet alleen dat ze zolang ondersteboven konden hangen maar ook dat ze dan nog eens zo elegant konden bewegen.


Vandaar trokken we naar de piste. Op de tonen van de muziek balanceerde de acrobaat met een bowlingbal. Het gewicht bracht hem uit evenwicht of leidde zijn bewegingen, het is maar hoe je het bekijkt. Het zweet parelde langs zijn gezicht tegen het einde van de voorstelling.

Aan de overkant stonden de vier klaar op ijssteigers. Het geluid van hun steigers op het hout was het enige geluid, samen met af en toe een zucht van verrassing. Het leek een krachtmeting om elkaar in evenwicht te houden. Ik vond het mooi om zien hoe bepaalde gebaren doorheen elke mini-performance terug kwamen.





In de Floraliënhal tenslotte zagen we ze alle vijf gelijktijdig aan het werk. Soms leek het bijna banaal, elkaar in evenwicht houden, vertrouwen dat de ander je voldoende vast heeft, maar ik zou het toch niet meteen thuis proberen. Het was fijn om de spanning op hun gezicht te zien en ook hoe ze er zelf van leken te genieten.

Ik ben niet zo'n fan van acrobatie, maar dit kon ik zeker wel smaken. Toen ik nadien las dat Vantournhout een opleiding bij Anne Teresa De Keersmaekers dansschool P.A.R.T.S. ging er zeker een belletje rinkelen. Ik denk ook niet dat mijn foto's de voorstelling echt eer aan doen. Ik kon het niet laten om af en toe mijn telefoon boven te halen, maar eigenlijk had ik vooral schrik om iets te missen.

Screws kan je niet meer zien tijdens MiraMiro. Wie het gemist heeft, die krijgt een tweede kans, want Screws is te zien in januari in de Vooruit tijdens Smells like circus, en wat mij betreft een aanrader. MiraMiro is er nog tot en met 23 juli en je vindt vast iets in het programma. Misschien tot dan?

Deze post zal ook op Gentseblogjes gedeeld worden en je vindt er nog andere verslagen.