Ik zit op de rand van het trottoir. De saus van de vegetarische kebab drupt. Ik wist gewoon dat ik vlekken op mijn jurk zou maken. Ik probeer de serviette goed te leggen. “Is het lekker?” Mijn vriend denkt eraan om mij een serviette te geven, en alleen daarom is het de beste.

De mensen passeren, ze gaan naar het park. Daar is muziek, daar is feest. Het is de eerste dag, alles is nog nieuw. De saxofonist naast ons stopt even om een praatje te maken.

Ik kijk naar de mensen die passeren, terwijl ik probeer om zo weinig mogelijk saus te morsen. Ik zie een grote man, hij lijkt bekend. Ik herken de bril, de baard, mijn hart slaat over en ik concentreer me op mijn kebab.

Ik kan het niet laten en kijk nog eens. Hij is het! En dan zie ik aan zijn hand een vrouw. Ze is kleiner dan mij, ze heeft lange haren in een paardenstaart, vastgebonden met een scrunchie, wat ik in het lager droeg, maar blijkbaar aan een comeback bezig is. Ze draagt ook een rood kleed, maar het is geen flatterende kleur voor haar. En ze is dikker, veel dikker. Mag ik dat denken? Ik herinner me hoe onzeker ik me voelde met die extra kilo's om iemand nieuw te ontmoeten, hij kijkt er duidelijk doorheen. 

Ik kijk hem aan en knik. Hij geeft me een kille blik, hij werpt nadrukkelijk een blik op haar en kijkt me dan weer ijskoud aan. Mijn lach droogt op. Hij herinnert zich dus enkel mijn boosheid, mijn verdriet toen hij me afwees voor haar. Niet hoe we gelachen hebben op café, en ze ons kwamen zeggen dat we nog eentje mochten bestellen en ze dan gingen sluiten, de kus toen ik op de rand van het trottoir bleef staan om wat hoger te staan,...