Zo ergens in de "x year challenge" dook op instagram een foto op van Tg Stan en Rosas. Ze zouden een voorstelling uit 1999 hernemen in het Kaaitheater. Ik had eerder al eens gekeken of er nog tickets waren maar toen was er een probleem met de site ofzo. Begin van deze week waren er nog tickets en ik besliste om te gaan. Gewoon omdat het kon (mits het inwisselen van een ander ticket).

Bij het binnenkomen van de zaal klonk luide techno en er ging een zucht van opluchting door de zaal toen die stopte. Maar ik denk dat het ongemakkelijk gevoel dan pas echt begon.

De voorstelling duurt een uur en ik zat op het puntje van mijn stoel. De tekst was in het Engels en ik was blij met de ondertiteling. Het gaf me rust om de woorden te kunnen volgen, genieten van de klank van het Engels zonder aan inhoud in te boeten en zonder dat ik het gevoel had veel van de voorstelling te missen. Het was een hevige tekst, over de relatie tussen een man en een vrouw. Het was vreemd om bepaalde dingen te horen, ze waren zeker niet lief voor elkaar. Eerder venijnig, brutaal en ronduit onder de gordel, weliswaar omfloerst met mooie beeldspraak. De elegantie van de danseres vormde een contrast. En ook toen ze van rol wisselden werd het confronterend.



In het interview in het programmaboekje hadden Frank Vercruysse en Cynthia Loemij ook aangegeven dat ze zelf benieuwd waren wat het stuk met hen ging doen, twintig jaar later. Bepaalde stukken vonden ze meer bij hun leeftijd passen of kregen door hun ervaring een andere kleur, beweerden ze. En natuurlijk is er ook het fysieke aspect.

Ik vond het supermooi. Ik bedacht vanochtend dat ik wel een zwak heb voor een acteur en een danseres. Ik zag eerder ook al iets met Frank Vercruysse in de Vooruit, ik kan niet op de naam komen maar er was rode wijn en we zaten aan tafels achteraan. En dan is er ook de eerste versie van Lacrima, waar een danseres in een wit kleedje op en tussen de betonnen blokken danst. Ook al een contrast met een hevige tekst. Het was lang geleden dat ik in het Kaaitheater was en ik kan alleen maar zeggen dat ik vanochtend wat vloekte, want zo twee avonden na elkaar een voorstelling in Brussel zien, betekent ook weinig tijd om te rusten en later thuis. Maar het was het zo waard.