Gisteren kon ik via het werk naar de try-out van Ouder kind, een voorstelling van Bruno Vanden Broecke en Raven Ruëll. Het is hun tiende voorstelling en ze kennen elkaar twintig jaar. Ze blijven in interviews vaag over de inhoud van de voorstelling en ik denk dat ze gelijk hebben. Het is quasi onmogelijk om het over de voorstelling te hebben zonder het te verklappen.

Maar wat me opviel tijdens de voorstelling, is hoe hard ik van mooie teksten, van mooie woorden kan genieten. Op de try-out was de voorstelling ontdaan van de franjes van een decor. Vanden Broecke had zelfs een farde mee met de tekst en  af en toe bladerde hij ook eens door de map. Vermoedelijk wordt er hier en daar nog wat gesleuteld aan de voorstelling. Het is altijd een spannend element bij een try-out. Ze speelden met autobiografische elementen en fictie, maar alles kon gewoon ook echt gebeurd zijn. En eigenlijk doet dat er ook niet toe.