Natuurlijk heb ik niks nodig, maar ik loop toch eens de winkel binnen. Ah, zelfs de yoga kledij is in solden. Ik vind zelfs mijn maat en ga naar het paskot. Met de juiste outfit gaat het er toch eens van komen? En ik kan er ook wel in gaan lopen... Ken je de excuses om je zelf te overtuigen? Ik heb nog loopschoenen van de vorige solden. En in mijn portemonnee zit nog een tienbeurtenkaart te blinken van de nieuwigheid, straks hebben ze een nieuw logo. 

De broek lijkt te passen, maar ik wil het ook eens zien. Het is zo een vervelend paskot dat je binnenin niet kan zien hoe het kledingstuk past. Ik schuif het gordijn open en zie de spiegel blinken. Snel, snel.

En daar is ook meteen de verkoopster. "Welke maat is het?" Ik antwoord en weet aan haar reactie dat het de grootste maat is. Ze knikt. Ik kijk in de spiegel en voel me nu verplicht om wat langer te blijven staan.

Ik heb de broek onder mijn kleedje aangetrokken. Je hoeft niet lang te kijken om te zien dat ik een kont heb. Met een wijde t-shirt, passend ondergoed, komt dat wel goed.

"Ja, ik zou toch niet kleiner gaan", ik kijk haar aan. Het was niet mijn intentie om een kleinere maat te proberen, wel om een kleinere maat te worden. Of gewoon wat fitter of strakker.