Bij de club van Kate Davies, Knitting season, is er ook een wekelijkse opdracht. In haar eigen stijl vertelt ze over uitdagingen bij het ontwerpen en zet ze je ook aan het werk. Ik wist niet goed wat ik er van kon verwachten en ik weet ook niet goed wat ik er mee ga doen.
De eerste vragen gaan over iets waar vele breiers en naaisters zich in zullen herkennen. Je weet wel, de onweerstaanbare drang om foutjes te beginnen aanduiden als je een compliment krijgt op een handgemaakt kledingstuk. Een steek die een beetje scheef zit, een naad die wat te los zit, een blinde rits die niet helemaal blind is.
De vraag was dus: Wanneer voelde je ondergekwalificeerd om een project aan te vatten? Bij breien denk ik spontaan aan mijn breilessen en hoe traag die gingen. We moesten bij de verplichte stukken een sjaal breien. Ik had toen net ravelry ontdekt en ook een mystery knit-a-long voor een sjaal. Ik vond het ongelooflijk intrigerend als concept en ik probeerde de lesgeefster er van te overtuigen dat ik deze sjaal mocht breien. Maar ze vond het maar niks, het lezen van schema's zouden we pas in het derde jaar doen ofzo en dan het hele idee dat je niet wist wat je zou breien... en ze was ook niet echt behulpzaam om me te helpen.
Dus trok ik naar een wolwinkel met instructies voor een bepaalde soort wol voor een patroon dat ik niet wist wat het ging worden. Ik kwam thuis met katoen en ik breide op naalden 2.5. Ik had gewoon extra punten moeten krijgen. Ik had veel meer tijd nodig om de sjaal af te werken, maar ik leerde enorm veel bij over het lezen van patronen. De ontwerpster was gelukkig meer rechttoe-rechtaan. Toen ik een bepaalde steek vroeg, gaf ze als raad: wees consequent in de manier waarop je mindert of meerdert. Ik voelde me niet zo ondergekwalificeerd dat ik het project niet durfde aanvatten, maar het was wel een uitdaging. Tegenwoordig waag ik me minder aan zo'n projecten denk ik, ik ben meer gericht op dingen die ik al kan. Al is de huidige testbrei misschien wel weer een uitzondering.
0 reacties