­

Koud

"Mijn handen zijn koud," zegt hij een beetje verontschuldigend. Hij legt ze kort tegen mijn vel. Ik lach, het vriest en ik kom van...

"Mijn handen zijn koud," zegt hij een beetje verontschuldigend. Hij legt ze kort tegen mijn vel. Ik lach, het vriest en ik kom van buiten. Ik leg mijn hand vlak op zijn vel. Hij rilt en we lachen. "Warme liefde," zegt mijn grootvader dan. Het is zijn vaste begroeting in de winter, voor we stil worden en aan haar denken, die we nog steeds missen.

 "Kom, ik laat je de rest zien." Het is de eerste keer dat ik bij hem ben, ik ken de ruimte van de foto's op sociale media. Zijn collectie mooie dingen. Zijn nieuwe plant.

De keuken is de warmste plek. Hij toont de cadeautjes die hij kocht voor zijn collega's en legt zijn plannen uit. Kleine hebbedingetjes met een persoonlijke toets. Ik bekijk de brochure van de winkel en doe tegendraads om tegendraads te zijn. Hij overweegt mijn argumenten en knikt.

We praten bij. Dat ik nooit thuis ben, dat hij het druk heeft gehad, we cirkelen rond de vraag. Niet dat er geen moeilijke vragen worden gesteld. Verre van, en dat bij een glas water en frisdrank, lacht hij.

Het voelt zo vertrouwd. Het valt me op dat hij mooie ogen heeft. En hoewel we eigenlijk stiekem het uur in de gaten houden, wil ik dat het blijft duren. Of nee, misschien wil ik nu vertrekken en binnenkort terug komen.

You Might Also Like

0 reacties